Όλοι οι άντρες έχουν έναν μέντορα, ο δικός μου δυστυχώς για εμένα, αλλά ευτυχώς για την επιστήμη του, είναι Δάσκαλος στην Ανατολή, σε ένα πολύ μακρινό Πανεπιστήμιο.

Ο γιατρός των παιδικών καρδιών ήρθε στην πατρίδα για διακοπές και το ραντεβού δόθηκε για το μπαρ του Παναγιώτη, στα σκαλιά της οδού Πλουτάρχου, αριθμός 56 (να πάτε). Ένας νέος επιστήμονας που μαθαίνει πώς εξορύσσουν πετρέλαιο (τον κρύβουμε στη Σκωτία από τον Καμμένο), ένας που έχει ως καθημερινότητα να αντιμετωπίζει τον θάνατο σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας και η μετριότητά μου.

Απολαμβάνουμε για ώρες την κουβέντα με τον Δάσκαλο υπό τους Jazz ήχους του 56, τρία ποτήρια ουίσκι που ξαναγέμιζαν συχνά -Σκωτίας, φυσικά- και ένα ποτήρι χυμό για εμένα. Φιλοσοφία, Πολιτική, Ιστορία και πάλι από την αρχή, μέχρι τις 03:00 τα χαράματα, κατά τη μία αποχώρησε η μόνη γυναικοπαρέα που καθόταν μάλιστα στο σωστό σημείο, ακριβώς απέναντι από τον μόνο ελεύθερο της παρέας, που προτίμησε τη συζήτηση μαζί μας από το να τις φλερτάρει έστω και λίγο… Εγώ να απολαμβάνω τις σπάνιες πια στιγμές με τον μέντορά μου και να παραπονιέμαι όλη νύχτα για τους Έλληνες του εξωτερικού που μένουν άπραγοι, που δεν δρουν για να δημιουργηθεί μια νέα υγιή πολιτική δύναμη και να του ζητάω επίμονα τον λόγο, σαν να τον κατηγορώ (μάλλον άδικα).

Βλέπεις, η καλύτερη δικαιολογία των πολιτικών είναι ότι δεν μπορεί να δημιουργηθεί πολιτική λύση από παρθενογένεση, άρα η κάστα τους και η απόγονοί τους είναι η μόνη λύση για τον τόπο, λες και τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους είναι η μόνη μήτρα πολιτικών.

Καθώς ο μεγαλύτερος καημός του Έλληνα είναι ότι είχε πάντα να διαλέξει ανάμεσα σε κλέφτες και ανεπαρκείς τα καλύτερα μυαλά της χώρας κάνουν λαμπρές καριέρες και όμορφες ζωές σε Βορρά, Δύση και Ανατολή μακριά από μια Ελλάδα που τους πληγώνει, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στον βιασμό μιας πατρίδας που χαλά την υψηλού επιπέδου αισθητική τους.

Έτσι λοιπόν και αυτό το βράδυ είπα όχι στον Μέντορα μου, αρνήθηκα για ακόμα μια φορά να φύγω για μια θέση στην Εσπερία ή να ξεκινήσω το ταξίδι για την Ανατολή. Προτιμώ να ζω μέσα στο πρόβλημα προσπαθώντας να το λύσω παρά να λυπάμαι για το δράμα της πατρίδας μου σε κάποιο καθαρό αμφιθέατρο ή σε ένα μεγάλο σπίτι με κήπο.

Ένα ρεσάλτο στην πολιτική, αυτό είναι που χρειαζόμαστε, μια «παρέα» που θα αποδείξει ότι όχι μόνο γίνονται και σήμερα θαύματα αλλά ότι υπάρχουν και άλλες μήτρες που μπορούν να γεννήσουν λύσεις.

Γιατί, Δάσκαλέ μου, ο λαός δεν αντιδρά στην παρακμή και τον λαϊκισμό όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί δεν ξέρει τον τρόπο. Γιατί δεν έχει κάποιον να τον διδάξει μια διαφορετική συνδικαλιστική συμπεριφορά, έναν άλλο φοιτητικό αγώνα μία υγιή επιχειρηματική νοοτροπία.

Τώρα, αγαπημένε μου Δάσκαλε, που η Ελλάδα έχασε και χάνει τα καλύτερα μυαλά της απομένει σε όσους έμειναν πίσω να δώσουν το παράδειγμα διδάσκοντας όλους μας όπως τόσα χρόνια κάνεις εσύ με εμένα. Αλήθεια, αν ξεκινήσουν, τι θα κάνετε εσείς οι σπουδαίοι μας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News