Habemus κυβέρνηση, λοιπόν. Και βροχές και καταιγίδες και Λεβέντη μέσα στη Βουλή και Λαφαζάνη με Ζωή από έξω…

Και τους φασίστες με αυξημένο ποσοστό. Και αυξημένο το δολοφονικό «δε με νοιάζει» από μέρους μας. Αυτό μας αξίζει. Δυστυχώς.

Ο Κώστας, η Γιούλη, η Ναταλί δεν πήγαν να ψηφίσουν. Μαζί τους και ένας στους δύο από μας. Η αδιαφορία επισημοποιήθηκε με αριθμούς καθαρούς. Να μην ξανακούσω παράπονο και γκρίνια για τίποτα. Και για κανέναν. Αυτό μας αξίζει.

Άλλα νέα;

Οι πρόσφυγες αντάλλαξαν, προσωρινά, την καλύτερη ζωή που ονειρεύονταν με ένα αντίσκηνο στην πλατεία Βικτωρίας. Και στο λιμάνι της Χίου, της Κω, της Μυτιλήνης. Καθόλου αδιάβροχα τα αντίσκηνα. Μόνο οι σκέψεις και τα όνειρά τους είναι τέτοια. Δε βάζουν νερά. Οι βάρκες που τους μεταφέρουν βάζουν. Πολλά νερά. Πολλές ψυχές χαμένες. Πεταμένες. Παραδομένες. Δεν ξέρω ποιός θα νοιαστεί αληθινά. Δεν ξέρω ποιός θα μπορέσει να σβήσει από τα μάτια των παιδιών τη φρίκη και τη βία που αντίκρισαν. Και ένιωσαν. Και συνεχίζουν να νιώθουν.

Δε θέλω να σας μαυρίζω την ψυχή. Τη δική μου θέλω να ελευθερώσω. Απεγνωσμένα.
Θέλω και δεν μπορώ. Όπου και να ακουμπήσει το βλέμμα μου θολώνει. Επί τούτου θολώνει. Δε θέλει να κεντράρει. Έτσι διαβάζω. Έτσι συζητάω. Έτσι σωπαίνω. Έτσι μεγαλώνω. Θολά. Χωρίς φόκους. Και, όχι, δε φταίει η πρεσβυωπία της ηλικίας. Το παράπονό της φταίει. Που δεν μπορεί να αφεθεί και να εμπιστευτεί εύκολα πια. Που δεν μπορεί να ξεκουραστεί αληθινά. Που δεν μπορεί να ελπίσει στο καινούργιο χωρίς δυσπιστία και προκατάληψη. Ου γαρ…

Το θερμόμετρο δείχνει 19 βαθμούς Κελσίου. Μετά τους 36 του Σαββατοκύριακου, αυτή η ξαφνική βουτιά στο φθινόπωρο έχει άλλη αξία. Άλλη σιγουριά. Κάποιες σταθερές, ρε γαμώτο, δεν αλλάζουν. Λίγες πια. Δυστυχώς.

Στο i-pod παίζει η Diana Krall και το "I 've got you under my skin". Πάει με τη βροχή η βραχνή της φωνή. Θα ´θελα να πάω να περπατήσω στη βροχή τώρα. Να με καθαρίσει από τη σκόνη και τη βρωμιά όσων προηγήθηκαν. Να με πλύνει. Να με ξεπλύνει.

Elvis Costello τώρα και "Someone took the words away". Όντως, έτσι έγινε. Κάποιος πήρε τα λόγια και τις σκέψεις κι έφυγε. Πήρε και το χρόνο μαζί του για να μην προλαβαίνουμε να σκεφτόμαστε. Από το Γενάρη μέχρι τώρα κάποιος μας έκλεψε κομματάκια ζωής. Πολύτιμα. Και μας ξανάφερε στο σημείο εκκίνησης σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει.

Η ανοιχτή τετραετία ή ο στενός ορίζοντας του επόμενου εξαμήνου θα δείξουν τι μας ξημέρωσε. Για την ώρα βρέχει.

Βρέχει πολύ.
Βρέχει λυτρωτικά.
Ευτυχώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News