Μου θύμισε τους τίτλους των πιο θερμόαιμων αθλητικών εφημερίδων μας. Αυτών που υποτίθεται ότι απευθύνονται μόνο σε βαριά αρρώστους, σημαδεμένους οπαδούς. “Και τώρα, ας έρθουν οι καλύτεροί μας πελάτες” Αυτοί, εννοείται, που αγόγγυστα και κατά συρροή μαζεύουν τις μπάλες από τα τρύπια πλέον δίχτυα τους, αφού επιμένουν οι ξεροκέφαλοι ν’ αναμετριώνται με τους παιχταράδες μας.

Ο λόγος, ή μάλλον η αναλογία είναι με το χτεσινό άρθρο της Γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt, με έδρα το Ντίσελντορφ, αιχμή του δόρατος παλαιόθεν της βαριάς Γερμανικής βιομηχανίας. Ο τίτλος και το ζουμί του δημοσιεύματος: «Καλύτεροι πελάτες από τους Έλληνες, για τα πολεμικά μας όπλα, δύσκολα μπορούν να βρεθούν.» Μία ωστόσο η εμφανής διαφορά ανάμεσα στους πελάτες που έχουν κατά νου οι εγχώριοι αθλητικογράφοι, καθώς προσπαθούν να φανατίσουν ακόμα περισσότερο τους ήδη αγριεμένους αναγνώστες τους, και σ’ εκείνους τους πελάτες που με μια δόση πίκρας και νοσταλγίας χαιρετίζει (αποχαιρετά μάλλον) η έγκριτη Γερμανική οικονομική εφημερίδα.

Ο Παναθηναϊκός είναι καλός πελάτης για τον Ολυμπιακό -το σχήμα προφανώς εύκολα αντιστρέφεται-, από τη στιγμή που μιλάμε για ισότιμες σχεδόν ομάδες. Όπου η δόξα του νικητή μετριέται ακριβώς από την αξία του ηττημένου, όπως έλεγε παλιότερα και μια καλή διαφήμιση. Ενώ τι σόι καλή και τιμητική πελατεία μπορεί να είναι για τη βαριά εξοπλιστική βιομηχανία των προκομμένων εταίρων μας του βορρά ένα παμφάγο αλλά και συνεπώς ευτελές νότιο «γουρούνι»; Μαθημένο αυτό να τρώει χαρούπια ή και άλλα σκουπίδια (ας μου συγχωρεθεί, παρακαλώ, εδώ η άτοπη αποστροφή για τους καρπούς της ευγενέστατης κατά τα άλλα χαρουπιάς) τι τα’θελε το έρμο τ’ αστραφτερά άρματα μάχης και τα πρώτης διαλογής υποβρύχια; (Σημειωτέον ότι από τον κατάλογο των χρυσοφόρων πελατών της Γερμανικής εξοπλιστικής βιομηχανίας δεν λείπουν βέβαια και μερικά άλλα δακτυλοδειχτούμενα νότια γουρούνια, σαν την Πορτογαλία, την Ισπανία κλπ. Την πρωτιά πάντως, κατά την Handelsblatt πάντα, την είχαμε εμείς για καιρό εξασφαλισμένη. )

Και καλά αυτοί ψάχνουν τώρα να βρουν καινούριους, πιο φρέσκους πελάτες. Έχουν ήδη κατά πως φαίνεται ανοιχτεί σε νέες προσοδοφόρες αγορές σαν την Σαουδική Αραβία, την Βραζιλία κ.α. Πρόσφοροι μάλλον στόχοι, καθώς πρόκειται για αναδυόμενες, όπως λέγεται, χώρες, με σαφώς μεγαλύτερο εύρος και δυναμισμό από τον δικό μας. Α, εδώ σαφώς κολλάει περισσότερο η έννοια του ζηλευτού πελάτη που προωθούν οι αθλητικοί ρεπόρτερ μας. Εμείς, όμως, τι θέλουμε κι επιμένουμε να διατηρήσουμε την παλιά προνομιούχο θέση μας στη λίστα των πρόθυμων αγοραστών της ελεεινής πραμάτειας τους; Δεν μας έπεισε ακόμα το χάλι μας; Δε μας φτάνει που μ’ ετούτα και μ’ εκείνα- με την αστείρευτη, ιδίως, περηφάνια μας πως ψωνίζοντας με τόσες θυσίες, ακόμα κι από σβέρκο (μπαταρισμένα, έστω, υποβρύχια, δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε), προστατεύουμε δήθεν την πατρίδα από τους αρπακτικούς, φύσει και θέσει, ανατολικούς γείτονές μας- με όλα αυτά τα αστόχαστα, φαρδομάνικα και καυχησιάρικα έξοδα, τέλος πάντων, καταφέραμε να υποβαθμιστούμε, ούτε καν στη δεύτερη, παρά στην τρίτη κατηγορία του κόσμου, που άλλη πιο κάτω δεν έχει;

Έ, όχι, λοιπόν, φαίνεται πως δε μας φτάνει. Και να ένα ακόμα επιχείρημα για να μείνουμε γαντζωμένοι στη θέση του προνομιακού πελάτη της Άρειας οπλαγοράς. Μας το προσφέρει  ένα από τα θωρηκτά, για να μην πούμε η ναυαρχίδα του πολιτικού μας στόλου, ο από ενδόξου οκταμήνου, όπως δεν παύει να μας το υπενθυμίζει ο ίδιος, Αντιπρόεδρος και Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησής μας, ο ακάματος διαπραγματευτής Ευ. Βενιζέλος. Απαντώντας στον ελαφρών βαρών συνομιλητή του Αλ. Τσίπρα, που είχε το θράσος να τον εγκαλέσει στη Βουλή: Και βέβαια τα θέλουμε τα πάντσερ και τα μισιακά έστω υποβρύχια. Κοστίζουν είναι η αλήθεια κάτι παραπάνω απ’ όσο μπορεί ν’ αντέξει η ρημαγμένη οικονομία μας, αλλά χωρίς αυτά 3.000 οικογένειες θα μέναν στο δρόμο και θα’ κλεινε και το καμάρι μας, τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά.

Χρειάζεται πράγματι περισσό θράσος (συμπολιτευτικό/ κυβερνητικό αυτήν τη φορά) για να εμφανίζεσαι ως σωτήρας της ΕΒΟ και του ταλαίπωρου ταρσανά της Ελευσίνας. Έχοντας συμμετάσχει τόσα χρόνια σε κυβερνητικά και μείζοντα αντιπολιτευτικά σχήματα που συνήργησαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στην απαξίωση και στον μαρασμό των δύο αυτών υπερπολύτιμων παραγωγικών μονάδων της χώρας μας. (Οξύμωρη η κατάσταση κυρίως σε ό, τι αφορά τη δεύτερη, έναν σχεδόν αχρηστευμένο πλέον κεντρικό ναύσταθμο σε μια χώρα που περηφανεύεται πως είναι- και είναι, σύμφωνα με τις επίσημες διεθνείς κατατάξεις- η πρώτη ναυτική δύναμη στον κόσμο.)

Τώρα, βέβαια, αν δεν πιάσει το άτοπα μελοδραματικό αυτό επιχείρημα, μπορεί να μας ζητηθεί για μιαν ακόμα φορά να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την Ανατολή, όπου η Τουρκία, περιμένοντας πάντα την Ευρώπη- τη δική μας δηλαδή οικογένεια- να την υποδεχτεί στους κόλπους της, μόλις ανήγγειλε μιαν εκκωφαντική αγορά πολεμικών αεροσκαφών. Θα τρομάξει άραγε ωστόσο ξανά το μάτι μας; Μπα, συνηθίσαμε πια κι εμείς, ως υποδειγματικοί πάντα πελάτες, να ονομάζουμε τα άθλια αυτά αλισιβερίσια «αγορές του αιώνα». Πού θα πάει, θα γυρίσει ο τροχός και θα βρούμε πάλι τον τρόπο να προμηθευτούμε κι εμείς τα δικά μας σκιάχτρα. Μία σας και μία μας, καλοί μας γείτονες. Στον αιώνα τον άπαντα εσείς, στον αιώνα τον άπαντα κι εμείς. Η Βόννη, το Παρίσι αλλά και το Πεντάγωνο να’ ναι καλά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News