Ιδιωτική προβολή σε αυτοσχέδιο σινεμά σε μια αυλή με προνομιακή θέα στο λιμάνι του Καστελόριζου.

Η ταινία (1991, Οσκαρ ξενόγλωσσης) αφηγείται πώς μια διμοιρία Ιταλών, αποκλεισμένη το ’41 σε ένα νησί, σταματά να συμπεριφέρεται σαν στρατός και αρχίζει να ζει ως γειτονιά.

Κατά την απόβασή τους πέφτει κάτω και καταστρέφεται ο ασύρματός τους και απομονώνονται από τον υπόλοιπο στρατιωτικό κόσμο.

Αναμειγνύονται με τους νησιώτες όπως οι φιλοξενούμενοι με τους οικοδεσπότες. Στην αρχή διστακτικά, προσεκτικά. Οι ρόλοι είναι καθορισμένοι, το σενάριο αυστηρό, τηρείται απαρέγκλιτα.

Στη συνέχεια, με λίγο κρασί και μερικά πετυχημένα αστεία, όλοι ξεχνάνε τους ρόλους τους και απλώς παίζουν τον εαυτό τους.

Και έτσι οι ιταλοί φαντάροι μεταμορφώθηκαν σε ξενόγλωσσους κατοίκους. Αλλος έπαιζε ποδόσφαιρο με τα παιδιά, άλλος ψάρευε, ένας έγινε βοσκός και άλλος αγιογραφούσε την εκκλησία.

Υπήρχε πάντα και ο αποσυνάγωγος που έψαχνε ευκαιρία να γυρίσει με κάθε τρόπο πίσω στην πατρίδα του.

Γεννήθηκαν και έρωτες που στα χρόνια των πολέμων και των επαναστάσεων σπάνε τις φόρμες του φυσιολογικού και του αποδεκτού.

Ζευγάρια που έγιναν περισσότεροι από δύο, και αγοραίες σχέσεις που έγιναν αληθινές αγάπες.

Γιατί ο πόλεμος δεν βρίσκει εύκολα ερείσματα στις ψυχές των ανθρώπων. Πώς να μισήσεις και να σκοτώσεις κάποιον που δεν γνωρίζεις; 

Λίγο πιο κάτω από τη βεράντα μας οι ναύτες από την πυραυλάκατο που ναυλοχεί σχεδόν μόνιμα στο νησί ψήνουν σουβλάκια και μπλέκουν τη μουσική τους με τους ιταλικούς διαλόγους της ταινίας.

Τα φώτα από τα τουρκικά παράλια, ακόμα και το βράδυ, θυμίζουν το ελάχιστο της απόστασης που μας χωρίζει.

Την επόμενη μέρα η ζωή επανέρχεται στο σήμερα καθώς τα ημερόπλοια φέρνουν τούρκους γείτονες και τουρίστες στο νησί. Είναι καλοδεχούμενοι επισκέπτες στο λιμανάκι του Καστελόριζου, για να μυρίσουν τις χαρές του και να μην παραλείψουν να επισκεφθούν την περίφημη μπλε σπηλιά του για φωτογραφίες Instagram.

Τα νερά της θάλασσας, όμως, αυτές τις μέρες είχαν ανέβει και οι βαρκούλες δεν χωρούσαν να μπουν στην σπηλιά. Μόνο κολυμπώντας λοιπόν, λίγο τρομακτικά, χωρίς κινητό για φωτογραφίες και μαγεμένος από το μπλε που προσπαθεί να τρυπήσει το σκοτάδι της σπηλιάς, ανησυχείς αν θα μπορέσεις να το εντάξεις στις θύμησές σου χωρίς να το έχεις αποτυπωμένο στις ψηφιακές σου αποθήκες.

Πόσες φωτογραφικές μνήμες να είχαν άραγε οι άνθρωποι που είχαν ζήσει πριν από την ανακάλυψη της ψηφιακής ή αναλογικής απεικόνισης;

Τα χαράγματα στα σπήλαια, οι ζωγραφιές στα αγγεία και τα αριστουργήματα στους μουσαμάδες ήταν άραγε αρκετά για να γεμίσουν το μυαλό τους;

Μετά τη σπηλιά συνεχίζουμε με επίσκεψη στο νησάκι της κυράς της Ρω.

Πλησιάζοντας, ψηλά στον βράχο, μια φιγούρα ξεπροβάλλει. Κρατά μια ελληνική σημαία και την κυματίζει πέρα δώθε για εμάς.

Ανεμίζοντας τη γαλανόλευκη, η παράδοση είναι εδώ, η κυρά που ανεβοκατέβαζε τη σημαία όταν περνούσε καράβι για να σημάνει την ανθρώπινη παρουσία, είναι παρούσα.

Οι ηρωικές ιστορίες δεν πεθαίνουν, αυτός ο χαιρετισμός που ευτυχήσαμε να ζήσουμε από τη σημαία μας, από το στρατευμένο ελληνόπουλο, μας πλημμύρισε.

Γιγαντώσαμε και δακρύσαμε.

Πόση αντίθεση με το αντιπολεμικό έπος του «Mediterraneo» που παρακολουθήσαμε το προηγούμενο βράδυ ανάμεσα σε ομήγυρή ελλήνων και ιταλών φίλων, καλεσμένοι στα γενέθλια ιταλού φιλέλληνα.

Είναι περίεργα τα πράγματα. Το πρωί περήφανος και το βράδυ προβληματισμένος για το τι χωρίζει και το τι ενώνει τους ανθρώπους.

Ειδικά σε μια εποχή που οι αμυντικές δαπάνες και η αυξητική πορεία τους δεν αμφισβητείται από καμιά φωνή κατευνασμού και λογικής.

Οι στιγμές που ζήσαμε στο ακριτικό Καστελόριζο, μπλέκοντας κουλτούρες ιταλικές με ελληνικές, δίπλα στους τούρκους γείτονες, βαθαίνοντας φιλίες, θα μείνουν αξέχαστες.

Oσο για το πώς προχωρά ο κόσμος, να είμαστε καλά να τον παρατηρούμε, γιατί είναι διαβολικά ενδιαφέρον αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News