Ολοι ξέρουμε κάποιον που φοβάται να μπει σε αεροπλάνο. Κάποιον που έχει αποφασίσει ότι θα χάσει τη φοβερή δυνατότητα που σου δίνει η τεχνολογία των μέσων μεταφοράς να πηγαίνεις σε όποιο σημείο της γης θέλεις μόλις σε λίγες ώρες. Κάποιον που προσπαθούν οι υπόλοιποι να τον πείσουν να ξεπεράσει το κόλλημά του.

Κάποιοι άλλοι, πάλι, δαμάζοντας το φόβο τους, ανεβαίνουν στο αεροπλάνο. Τρέμοντας μεν, αλλά αποφασισμένοι να μην χάσουν τα οφέλη ενός αεροπορικού ταξιδιού, κάθονται στη θέση τους και υποφέρουν σε όλη την πτήση. Είχα έναν τέτοιο δίπλα μου στο τελευταίο μου ταξίδι. Αναστέναζε και ξεφυσούσε επί τρεις ώρες, ίδρωνε, έσφιγγε τη ζώνη ασφαλείας, κοιτούσε το ρολόι του ανά δεκάλεπτο, άσπριζε σε κάθε ταρακούνημα από κενό αέρος. Μόνο λίγο πριν την προσγείωση χαλάρωσε, κι άρχισε να αλλάζει και να φτιάχνεται γιατί, όπως μου είπε, θα τον περίμενε ο σύντροφος του στο αεροδρόμιο.

Πήγα να του πω ότι τώρα είναι το πιο επικίνδυνο σημείο, στην προσγείωση. Αν είναι να φοβηθείς, στην προσγείωση αξίζει να το κάνεις. Απογείωση και προσγείωση έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες συντριβής και τα έχω διαβάσει που τα λένε σε κάθε αεροπορικό δυστύχημα, όπου ψάχνουν και ξεπατικώνουν τις στατιστικές των αεροπορικών εταιρειών.

Το βούλωσα, δεν είπα τίποτα και άφησα τον άνθρωπο δίπλα μου να φτιαχτεί και να ηρεμήσει από την τρίωρη αγωνία που πέρασε. Έτσι κι αλλιώς, αν έπεφτε το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίναμε, δεν θα προλαβαίναμε να συνειδητοποιήσουμε ότι πεθαίνουμε. Και θα πεθαίναμε, το πιθανότερο.

Η τύχη του επιβάτη της θέσης Α11 της Air India είναι ένα λαχείο ζωής που το κερδίζει ένας στα πολλά εκατομμύρια. Να συντριβεί το αεροπλάνο κι εσύ να σηκωθείς και να βαδίσεις ανάμεσα σε πτώματα. Να είσαι ο μοναδικός επιζών και μάλιστα αρτιμελής και να περάσεις από την πύλη του θανάτου στην πύλη της ζωής όρθιος, με λίγες μόνο γρατζουνιές και μώλωπες. Να περπατήσεις για να ξαπλώσεις στο φορείο και να μην σε πάρουν σηκωτό από κάπου, σπασμένο σε χίλια κομμάτια.

«Ήταν μια θέση δίπλα στην έξοδο κινδύνου», «Ο επιβάτης πήδηξε έξω από εκεί». Αλίμονο αν δεν αναζητούσαν τις εξηγήσεις αυτής της απίστευτης σύμπτωσης. Έβγαλαν την κάτοψη θέσεων του Boeing και άρχισαν τις αναλύσεις. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα οι θέσεις δίπλα στις εξόδους κινδύνου στις πτήσεις θα γίνουν ανάρπαστες.
Ο αντίκτυπος τέτοιων δυστυχημάτων στην κοινή γνώμη δημιουργεί μια σειρά πεποιθήσεων που ο άνθρωπος υιοθετεί για να νιώθει πιο ασφαλής. Θέλεις να βάλεις σε όρια το τυχαίο, να το ελέγξεις. Θα κάτσεις στην έξοδο κινδύνου όπως ο Βρετανός υπήκοος που γυρνούσε από την Ινδία σ’ εκείνη τη μοιραία πτήση και θα νιώθεις μια σιγουριά, ότι στο κακό εσύ θα έχεις ασπίδα ασφαλείας.
Η αλήθεια είναι ότι καμία θέση δεν είναι σίγουρο ότι θα σε προστατεύσει αν πέσει το αεροπλάνο. Κανείς δεν ξέρει πώς θα καταλήξει το ντόμινο συμπτώσεων ενός δυστυχήματος, αν θα βρεθείς καταπλακωμένος κάτω από τα τουβλάκια ή αν η πορεία της καταστροφής θα σταματήσει λίγο πριν από σένα.

Ενδόμυχα το γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να προβλέψεις απολύτως τίποτε. Τα αεροπλάνα έχουν τα μικρότερα ποσοστά δυστυχημάτων, αλλά αν το δυστύχημα συμβεί έχουν και τα μικρότερα ποσοστά επιβίωσης. Είναι το ρίσκο που καλείσαι να πάρεις, εσύ, ο πολίτης του σύγχρονου κόσμου, για να αλωνίζεις τον πλανήτη Γη με άνεση και ταχύτητα. Πάντως η θέση 11Α δεν θα σε σώσει αν πέσει το αεροπλάνο σου.

Αυτή έσωσε μόνο τον Βισγουός Κουμάρ Ράμες. Κανείς δεν θα θυμάται το όνομά του, αλλά όλοι θα θυμούνται την τύχη του. Και όλοι θα προσπαθούν να την εξηγήσουν όπως μπορούν.
Ήταν η θέση του; Ήταν, αν έτσι νομίζετε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News