Να μαζευτούμε πέντε-έξι να ζητήσουμε το Σύνταγμα και να περάσουμε καλά. Τύφλα να έχει το «Πανταζής Royal» στην Αργολίδα και τα άλλα κέντρα συνεστιάσεων ανά την επικράτεια. Εμείς βέβαια είμαστε εναλλακτικοί, τα χόμπι και οι εκδηλώσεις μας είναι υψηλού επιπέδου, γίνονται μέρα, είναι πάντα υπέρ του υγιεινού τρόπου ζωής και δίνουν το καλό παράδειγμα. Και σαν το Σύνταγμα δεν έχει. Και είναι και δωρεάν. Αρκεί οι διοργανωτές να το ζητήσουν και να συνδέσουν τη δραστηριότητα με έναν καλό σκοπό. Για να μη βγει δηλαδή κανένας και τους καταγγείλει ότι έκλεισαν την πόλη για τον εαυτό τους.

Οταν σχεδόν κάθε Σάββατο ή Κυριακή πρωί διαβάζετε στα σάιτ και ακούτε στα ραδιόφωνα για «κυκλοφοριακές ρυθμίσεις» δεν είναι κάποιο μεγάλο, διεθνούς εμβέλειας γεγονός. Δεν είναι το Athens Pride, ούτε ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας. Είναι μάλλον ο εξάδελφος σας ο Μπάμπης (τυχαίο το όνομα) που διοργανώνει εκδηλώσεις. Και έχει τον τρόπο να κλείνει τα καλύτερα μέρη. Ξέρει ο Μπάμπης τη συνταγή. Η ποδηλατάδα, η πεζοπορία ή ό,τι άλλο θέλετε (πάντα στο πλαίσιο του καλού παραδείγματος) πρέπει να συνδέεται με κάποιον σκοπό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί (π.χ. την καταπολέμηση μιας ασθένειας, ή τη στήριξη ανθρώπων που υποφέρουν). Κι ας μην ελέγχει κανείς αν όσα τελικά βγαίνουν από αυτή τη δράση (από χορηγούς, περίπτερα κλπ.) πάνε όντως για τον σκοπό ή στην τσέπη του Μπάμπη.

Αυτό είναι το νόημα του «κοινοτισμού» όπως τον εξηγεί ωραία ο Στέλιος Ράμφος. Τα κανονίζουμε μεταξύ μας. Αλλωστε δεν υπάρχουν κανόνες και θεσμοί που να μπορούν να μας περιορίσουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το κυκλοφοριακό της Αθήνας, έτσι εξηγείται η άνεση με την οποία κλείνει το κέντρο της πρωτεύουσας από μικρές ομάδες ανθρώπων: όχι μόνο τις καθημερινές αλλά και τα Σαββατοκύριακα. Και τα ΣΚ κλείνει με άδειες, χαρτιά, σφραγίδες και ρυθμίσεις της Τροχαίας. Ολα κανονικά.

Γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει, ούτε τις καθημερινές, ούτε τα Σαββατοκύριακα κανένας, ούτε σε επίπεδο κράτους (υπουργείων κλπ.), ούτε σε αυτό των Δήμων ή της Περιφέρειας που να έχει την τελική ευθύνη για όσα συμβαίνουν στους δρόμους και το ποιος μπορεί να τους κλείνει.

Εμείς οι υπόλοιποι δηλαδή, που δεν έχουμε ούτε το θράσος, ούτε τις γνωριμίες του Μπάμπη, εμείς που θέλουμε απλά να πάμε τον άνθρωπό μας στον νοσοκομείο Σάββατο ή Κυριακή πρωί –αλλά μας πρόλαβε ο Μπάμπης– δεν μπορούμε να απευθυνθούμε πουθενά για να ζητήσουμε τα ρέστα. Ο «υπεύθυνος» για αυτό που βιώνουμε δεν υφίσταται ούτε ως πρόσωπο ούτε ως θεσμός. Γιατί όλοι είναι υπεύθυνοι (οι υπουργοί, ο περιφερειάρχης, ο δήμαρχος) αλλά από λίγο ο καθένας. Και οι αρμοδιότητες είναι μοιρασμένες με τέτοια χάρη ώστε πανεύκολα μπορούν να πετάξουν το «μπαλάκι» στον διπλανό.

Κανένας δεν σκέφτηκε στα 51 χρόνια της Μεταπολίτευσης, και ούτε σήμερα απασχολεί παρά μόνον ελάχιστους, ότι κάποιος πρέπει να έχει την ευθύνη για τους δρόμους της πόλης. Οτι πέρα δηλαδή από τον εκάστοτε Μπάμπη, έχουν δικαιώματα και οι κάτοικοι της πρωτεύουσας που θέλουν να μετακινηθούν με τα λεωφορεία ή το αυτοκινητάκι τους —κι ας είναι τρε-μπανάλ και όχι αρκούντως υγιεινό ως τρόπος ζωής.

Δεν πρέπει να υπάρχει άλλο κράτος στον πλανήτη ολόκληρο που να μη βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση και που να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ευτυχώς γίνεται για καλό σκοπό. Αν αύριο ο Μπάμπης οργανώσει ένα περπάτημα πέντε χιλιομέτρων για την καταπολέμηση λ.χ. της ιλαράς (που ανησυχεί ιδιαίτερα τις ΗΠΑ), γιατί τόσα του λείπουν για τις διακοπές του και βρήκε χορηγούς, ποιος είσαι εσύ που θα διαμαρτυρηθείς; Θέλεις να φουντώσει κι εδώ η ιλαρά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News