Σε μελλοντικό χρόνο ο Μητσοτάκης μπορεί και να είχε πρόβλημα με την επιλογή της Άννας Διαμαντοπούλου. Όλο και κάποιος θα έβγαινε από το κόμμα μουρμουρίζοντας ότι και στη ΝΔ βρίσκονται στελέχη με επάρκεια για τη θέση του επικεφαλής στον ΟΟΣΑ. Όχι ότι δεν υπάρχουν και τώρα κομματικοί παράγοντες που το σκέφτονται, απλώς κανένας δεν τολμάει να μιλήσει.

Άλλωστε και το μήνυμα που εκπέμπει η πρόσκληση της Διαμαντοπούλου στο Μαξίμου είναι περίπου αυτονόητο. Στο σημερινό περιβάλλον, η Άννα μπορεί να συνομιλήσει μόνο με τον Μητσοτάκη. Στη ΝΔ δεν θα αισθανόταν άνετα. Με τον Μητσοτάκη, όμως, μιλάνε την ίδια γλώσσα. Και δεν είναι η μόνη. Στην τύχη να πιάσεις έναν υπουργό, έχεις πολλές πιθανότητες να πέσεις σε προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την πολιτική επιλογή του Μητσοτάκη περί διεύρυνσης και μεσαίου χώρου. Είναι και θέμα πολιτικής αισθητικής και αντίληψης για τη διαχείριση των πραγμάτων πέρα από ιδεολογικά στεγανά και πρόσημα.

Και τα δύο κόμματα εξουσίας επιχειρούν να διευρύνουν το ακροατήριο τους προς το κέντρο. Και οι δύο προσπαθούν να ψωνίσουν από το ράφι του ΠΑΣΟΚ. Επιλέγουν, βέβαια, διαφορετικά πράγματα. Ο Τσίπρας παίρνει λαϊκό ΠΑΣΟΚ, ο Μητσοτάκης εκσυγχρονιστικό. Διότι, εν τέλει, το ΠΑΣΟΚ έχει να δώσει σε όλους. Το θέμα είναι τι μένει και στο ΚΙΝΑΛ.

Αν μιλήσετε με ένα νεαρό ψηφοφόρο θα διαπιστώσετε ότι δεν θυμάται το ΠΑΣΟΚ ως μεγάλο κόμμα. Αν διαβάσει δε και τίποτα για τους «πασοκογενείς», είναι πιθανό να συνδέσει το κόμμα με εκκολαπτήριο, με «Ακαδημία» στελεχών για τα σχήματα εξουσίας. Και από τη στιγμή που το ΚΙΝΑΛ δεν έχει θέση σε ένα δίλημμα εξουσίας, ο ορίζοντας του αρχίζει να περιορίζεται σε μία επιλογή ελιτίστικης ψήφου διαμαρτυρίας ή σε αναρτήσεις με ρετρό επίστρωση (επί ΠΑΣΟΚ…) στα social media.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του χώρου είναι ότι περιμένει να καρπωθεί από τη φθορά των άλλων. Δεν μπορεί να διεκδικήσει. Είναι στην αναμονή για την αποδρομή του ΣΥΡΙΖΑ και τη φθορά του Μητσοτάκη που δεν αποδεικνύεται και τόσο δεξιός, όσο θα περίμεναν στη Χαριλάου Τρικούπη. Και παρά τις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει επαναπατρίσει ούτε ένα στέλεχος που θα το έλεγες προβεβλημένο. Ο Βενιζέλος εξεδιώχθη, η Διαμαντοπούλου πήγε στον Μητσοτάκη, τι άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω;

Η αλήθεια είναι ότι η Φώφη το παλεύει, στο μέτρο των ορίων και των δυνατοτήτων της. Έκανε μερικές καλές ομιλίες στη Βουλή, το κόμμα συχνά ανακοινώνει ενδιαφέρουσες θέσεις, πλην όμως η δημοσκοπική ανάκαμψη καταγράφεται καχεκτική. Δεν είναι δα και σε ποσοστό σύνθλιψης, αλλά αν κοιτάξεις τα δημογραφικά της κομματικής βάσης δεν θα βρεις σφρίγος. Και δυστυχώς, για το ΚΙΝΑΛ, που συχνά δείχνει προς το παρελθόν, τα ακροατήρια δεν χτίζονται με αναδρομές, αλλά με προοπτικές.

Οι επιλογές είναι δύο. Είτε η κλειστή ομάδα της ηγεσίας θα προσπαθήσει να κρατήσει το μαγαζί όπως είναι και όσο πάει, είτε θα επιχειρήσει να παρουσιάσει κάτι καινούργιο. Η πρώτη επιλογή είναι προφανής και εύκολη. Η δεύτερη εμπεριέχει ρίσκο, χρειάζεται πρόσωπα και μεγάλα αποθέματα δημιουργικότητας. Μεταξύ μας, σήμερα η δεύτερη επιλογή δείχνει ανέφικτη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News