Η γαλλική έκφραση «bon pour l’ Οrient», που σημαίνει «καλό για την Ανατολή», έχει τις ρίζες της στην αποικιοκρατία. Αφορούσε, όπως τα εξηγεί ωραία ο Guardian, την πρακτική του γαλλικού κράτους να τοποθετεί μια σφραγίδα στα πανεπιστημιακά διπλώματα που αποκτούσαν οι υπήκοοι των αποικιών, ώστε να μην ισχύουν στη Δύση.

Στη συνέχεια, στην καθομιλουμένη, η έκφραση αυτή χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει μεθόδους και πρακτικές απαράδεκτες για τη Δύση (αλλά Ok για την Ανατολή) καθώς και προϊόντα δεύτερης διαλογής που δεν πληρούν τα στάνταρντ των δυτικών χωρών. Με άλλα λόγια, περιέγραφε κάτι που είναι καλό μεν, αλλά όχι βεβαίως για εμάς. Για τους υπηκόους όμως και τους υπανάπτυκτους, είναι μια χαρά. Παραπάνω από καλό.  

Προφανώς πρόκειται για μια προσέγγιση αφ’ υψηλού, ή αλλιώς για μια οπτική γωνία της ελίτ προς το πόπολο: εκείνου που γνωρίζει ποια είναι τα υψηλά στάνταρντ και τα επιλέγει για τον εαυτό του —και την οικογένεια του— προς εκείνον που θεωρεί ότι, όχι απλώς αντέχει κάτι δεύτερης διαλογής, αλλά θα του αρέσει κιόλας!  

Δυστυχώς αυτή τη νοοτροπία εξέφρασαν με όσα δήλωσαν τις τελευταίες ημέρες για την Παιδεία ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του κόμματος, Οθων Ηλιόπουλος. 

Ο πρώτος, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, το έκανε υποσχόμενος στους μαθητές που δίνουν φέτος πανελλήνιες εξετάσεις ότι θα καταργήσει άμεσα την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ) και θα ανοίξει τις πόρτες των σχολών για όλους. Υποσχέθηκε δηλαδή ότι θα αλλοιώσει με πολιτική παρέμβαση τους όρους διεξαγωγής των εφετινών εισαγωγικών εξετάσεων —αν βεβαίως τον ψηφίσουν και εκλεγεί Πρωθυπουργός.

Ωστόσο, ο ίδιος που παρεμβαίνει σε μια αδιάβλητη διαδικασία, υποβαθμίζοντας το κύρος της, αλλά και των ίδιων των Πανεπιστημίων (που θα υποδεχτούν, αν συμβεί αυτό, μαθητές που έλαβαν βαθμό 2 και 3 με άριστα 20), έχει επιλέξει για τα δικά του παιδιά την ιδιωτική Παιδεία. 

Ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, καθηγητής στο Χάρβαρντ Οθων Ηλιόπουλος, από την πλευρά του, μπορεί να διαπρέπει σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αλλά οι απόψεις του για την Ελλάδα είναι διαφορετικές. Μιλώντας στον ΣΚΑΪ, στις 4 Μαΐου, τάχθηκε κατά της πανεπιστημιακής αστυνομίας, υπέρ της κατάργησης της βάσης του 10 και κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Δεν τάχθηκε κατά της αστυνόμευσης στο Χάρβαρντ όπου διδάσκει (εδώ στα αγγλικά το πλαίσιο λειτουργίας του Harvard University Police Department). Στην Ελλάδα είπε ότι δεν τη θέλει την πανεπιστημιακή αστυνομία ο κ. Ηλιόπουλος.

Εδώ υπάρχει ένα κενό. Το «μπάχαλο», που προφανώς είναι απαράδεκτο για το Χάρβαρντ, στην Ελλάδα είναι μια χαρά; 

Για να το ελαφρύνουμε λίγο: Ισως το μόνο που μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον δεν προκύπτει και μεγάλη διάθεση για την αναβάθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων (στα πρότυπα της Δύσης), είναι το ευφάνταστο «σας γ@μ@ το Χάρβαρντ» της «Αυγής». Να γίνει μπάχαλο το Χαρβαρντ. Δύσκολο.

Αρα, όταν είμαστε εκτός Ελλάδας ή το θέμα αφορά τα παιδιά μας, μας αρέσει η κανονικότητα και η Δύση: Πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ, με φύλαξη και καθαριότητα, σχολεία ιδιωτικά όπως η Σχολή Χιλλ ή άλλα. Οταν μιλάμε όμως πολιτικά, δηλαδή για τους άλλους, τότε το πράγμα αλλάζει: εφόσον δεν θα το λουστούμε εμείς, στηρίζουμε θαρραλέα το «δικαίωμα» στο μπάχαλο.  

Είναι δύσκολο ωστόσο να σκεφτεί κανείς μια πολιτική πιο ταξική από τη συνειδητή επιλογή της ισοπέδωσης προς τα κάτω για το δημόσιο Πανεπιστήμιο και ευρύτερα για την Παιδεία. Ιδίως δε όταν έχεις φροντίσει να κρατήσεις την ουρά σου απέξω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News