Τι σκετς ήταν κι αυτό του Στέφανου Κασσελάκη! Στης Μακρονήσου την ολόμαυρη ράχη συναντιέται ο Στέφανος με τον Αποστολάκη και μετρούν τα λαμπρά παλικάρια και στεφάνι στη κώμη… Ξεπόνεσα τα μαθητικά χρόνια. Θα έχουν να ξεπατικώνουν οι δασκάλες. Σκετς, καλέ! Αχ, έχω να θυμάμαι!…

Τι σημαιοστολισμοί, τι χειροτεχνήματα αλλά και τι αγωνία. Κυρίως αγωνία για τον εκάστοτε ρόλο. Στου Ζηρίδη, για παράδειγμα, μου είχαν δώσει ρόλο ως Γυναίκα της Πίνδου. Διασχίζαμε τη σκηνή μαυροφορεμένες, καμπουριασμένες τύπου Κουασιμόδος, με οδηγία και να παραπατάμε ως δήθεν κατάκοπες. Πώς όμως να σε αναγνωρίσει γονιός για να σε καμαρώσει και αντιστοίχως να καμαρωθείς κι εσύ; Τους είπα: «Να ξέρετε εγώ θα είμαι η τέταρτη καμπούρα». Μου είχαν πει ότι ήμουν η καλύτερη αλλά δεν το πολυκαταδέχτηκα ως αλήθεια. Την επόμενη χρονιά ήταν στο τσακ να γίνω Παναγία και να κρατάω τον Χριστούλη στα χεράκια μου. Αμ δε! Τον ρόλο τελικά πήρε η Σίσσυ που ήταν, λέει, ξανθιά με γαλανά ματάκια και έφερνε περισσότερο προς Παναγία. Να πω την αλήθεια εγώ δεν είχα γνωριστεί με την Παναγία. Προφανώς η δασκάλα είχε.

Πέρασαν χρόνια για να αποκαταστήσω τη σχέση μου με την Παναγία. Το δράμα όμως με χτύπησε και ως μάνα. Η κόρη μου έπρεπε να ντυθεί άγγελος. Επί τούτου μου έστειλαν κάτι φτερά χρυσά να της τα φορέσω. Δυστυχώς όμως δεν είχα έρθει σε επαφή ούτε με φτερά αγγέλου οπότε της τα φόρεσα ανάποδα. Κι έτσι στην σκηνή καμαρώσαμε ένα σωρό αγγελάκια και ένα κολεόπτερο, το δικό μας. Πήρε όμως εκδίκηση η Λίλα αργότερα ως «Η Ελλάδα σπάει τα δεσμά της». Όπου εξήλθε μέσα από βράχο, παρακαλώ, «Μέριασε βράχε να διαβώ», αλυσοδεμένη, εστάθη κοιτώντας το κοινό και αίφνης, κάπως ως ατραξιόν, έσπασε τις αλυσίδες της. Θρίαμβος! «Εγγονή μου είναι» φώναξε η μάνα μου, ως δεύτερη ατραξιόν.

Ο Αριστείδης μας αντίστοιχα έμελλε να υποδυθεί το Γαϊδούρι του Ιωσήφ. Μαχαιριά στην μητρική καρδιά αλλά και τι να πω; Άλλον αέρα θα είχε ως Χριστούλης. Μέρες μας πήρε να μάθουμε τον ρόλο. Ήταν και λαλίστατο το γαϊδούρι. Ο Κωστάκης τα κατάφερε καλύτερα απ’ όλους. Έπαιξε Σαίξπηρ, παρακαλώ, οπότε πήρε πίσω την τιμή όλης της οικογένειας. Αλλά όλοι ήμασταν παιδιά. Παιδιά, μωρέ. Και έφτασα να γίνω γιαγιά με εγγόνια για να τα καμαρώνω στις δικές τους συμμετοχές σε σκετς.

Ποιος όμως να μου έλεγε ότι θα με αξίωνε ο Θεός να δω τον Στέφανο Κασσελάκη ως υποψήφιο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετέχει σε σκετς με σκηνικό την Μακρόνησο και γκεστ σταρ τον ναυαρχούκο Αποστολάκη. Φήμες ανεξακρίβωτες (γι αυτό ας μείνει μεταξύ μας) λένε, ότι το αρχικό πλάνο ήταν να πεταχτεί μέσα από τα χαλάσματα και να άδει «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις ΕεΕεΕ ΕεΕεΕΕΕΕΕ εκεί που πάει να σκύψει» και θα υπήρχε συγκρότημα συντρόφων που στη συνέχεια να έμπαιναν στο πλάνο άδοντας: «Να την πετιέται, να την πετιέται, να τη να τη να τη!»

Και μετά, στο σημείο «Κι αντρεύει και θεριεύει» θα πετιόταν ο Πολάκης. Αλλά εγκαταλείφθηκε η ιδέα γιατί το «ΕεΕεΕ ΕεΕεΕΕΕΕ» όπως το έκανε το αείμνηστος Μίκης δεν το κατάφερνε ο Στέφανος και ο Πολάκης επίσης έβγαινε υπερβολικά άγρια στο «Να τη πετιέται».

Τι να σας πω, αναγνώστες μου; Αφού κατάφεραν να βγάλουν γέλιο και με τη Μακρόνησο… Ερμε Ρίτσο, έρμε Μίκη, έρμε Κατράκη… Στον δρόμο που χάραξε η Αμερική. Ένα υπερθέαμα γελοιότητας όλα!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News