Δεν ξέρω αν πρέπει να ζητήσω συγγνώμη που το ομολογώ, αλλά ήδη έχω βαρεθεί να ακούω για το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα. Οχι επειδή δεν με συγκινούν οι πολιτικές αυτοβιογραφίες – καλή η λογοτεχνία, αλλά δεν ξυπνάω το πρωί λέγοντας «ας δω τι έχει να μου πει σήμερα για τον εαυτό του ένας πρώην πρωθυπουργός».

Βαρέθηκα γιατί η χώρα έχει μπει σε αναγκαστική συνεχή αναπαραγωγή του 2015, σαν να προσπαθούμε όλοι μαζί να φτάσουμε στην περίφημη «Ιθάκη» μέσω ενός ατελείωτου déjà vu που ούτε ο Οδυσσέας δεν θα άντεχε.

Και ξέρετε τι με εξοργίζει πραγματικά; Οχι το βιβλίο. Το πανηγύρι γύρω από αυτό. Μια επικοινωνιακή καμπάνια σε βαθμό που φοβάμαι πως αν αύριο ανοίξω το ψυγείο, θα πεταχτεί ο Τσίπρας από μέσα διαβάζοντάς μου αποσπάσματα. Βίντεο από τυπογραφεία, λες και τυπώνεται η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Τρέιλερ λανσαρίσματος, ούτε το Netflix τέτοιο budget. Audiobook με Χειλάκη, λες και χρειαζόμαστε θεατρική απόδοση για να θυμηθούμε τι έγινε τον Ιούλιο του ’15. Μόνο ολόγραμμα δεν έχουμε δει ακόμη, αλλά του δίνω χρόνο και γι’ αυτό.

Το πρόβλημα μου είναι απλό. Πάνε να μου πουλήσουν πίσω την πιο αδυσώπητη δεκαπενταετία της ζωής μου, συσκευασμένη σε πολυτελές χαρτί και για 28 ευρώ.

Γιατί εγώ εκείνο το καλοκαίρι δεν το έζησα ως κεφάλαιο βιβλίου. Το έζησα ως αγωνία στο στομάχι. Ως ουρά έξω από ΑΤΜ. Ως «θα έχω αύριο δουλειά;». Ως «τι στο καλό πάμε να κάνουμε;» Και τώρα έρχεται όλο αυτό το σκηνικό, όχι με μια ταπεινή διάθεση απολογισμού, αλλά με το ύφος «πάρτε να θυμηθείτε το έπος μου».

Επος; Ποιο έπος; Για τους περισσότερους ήταν μια περιπέτεια που προσπαθούμε ακόμη να ξεχάσουμε, όχι να την κάνουμε audiobook με μουσική υπόκρουση.

Και όσο στήνεται αυτό το επικοινωνιακό καρουζέλ, τόσο μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στο πολιτικό marketing και την πραγματικότητα. Γιατί αν κάτι δείχνει η επένδυση στην καμπάνια, είναι πως δεν προωθείται απλώς ένα βιβλίο, αλλά ένας νέος μύθος. Το rebranding του ήρωα που «πάλεψε με τα θηρία». Μόνο που τα θηρία ήμασταν εμείς που πληρώσαμε τον λογαριασμό.

Οσο για την «Ιθάκη»… Εντάξει, καταλαβαίνω τον Καβάφη, την ποίηση, τα ταξίδια. Αλλά η αλήθεια είναι πιο γήινη. Η δική μας Ιθάκη δεν είχε περιπέτεια και μάθημα ζωής. Είχε capital controls, ανασφάλεια, φόβο και τελικά έναν λογαριασμό που τον πληρώνουμε ακόμα. Και έρχεται τώρα η deluxe έκδοσή τους, με trailer και backstage υλικό.

Θα μου πείτε: «Μα δεν έχει δικαίωμα να γράψει το βιβλίο του;». Φυσικά και έχει. Αλλά έχω και εγώ δικαίωμα να μη θέλω να μου πλασάρουν ως ιστορικό άθλο όσα ακόμη με πληγώνουν σαν πέτρα στο παπούτσι μου. Να μη θέλω να βλέπω τη δική μου αγωνία να γίνεται υλικό για likes και προπωλήσεις. Να μη θέλω άλλο rebranding πάνω στις μνήμες μου.

Ξέρετε τι φοβάμαι περισσότερο; Οτι κάπου όλο αυτό το άφθονο μέλι της καμπάνιας κρύβει τη σκέψη πως η κοινωνία έχει ξεχάσει. Οτι θα δει την ιστορία με μια δήθεν απόσταση, που δεν έχει ούτε κατά διάνοια. Χθες έγιναν όλα. Οτι θα δεχτεί το νέο αφήγημα επειδή έτσι τον κατευθύνουν οι φωτισμοί της σκηνής.

Ε, λοιπόν, όχι. Μπορεί να πετύχει το βιβλίο, να γίνει μπεστ σέλερ, να το ακούσουμε ακόμη και σε podcast. Αλλά δεν πρόκειται να καταπιώ δεύτερη φορά το ίδιο παραμύθι. Τη δική μου ιστορία, που την έζησα με ιδρώτα, άγχος και θυμό, δεν θα την αγοράσω σε έκδοση με σκληρό εξώφυλλο. Και όσο κι αν τη γυαλίζουν, ξέρω πολύ καλά ότι δεν ήταν καμία Ιθάκη. Ηταν απλώς ένας Γολγοθάς, που προτιμώ να μην τον δω να γίνεται αναμνηστικό τουρισμού της κρίσης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News