Λαϊκή αγορά. Ο παλμός κάθε περιοχής. Εκεί, στην Πεύκη, συναντώ γιαγιάδες που μαλώνουν με τους άνδρες τους γιατί περπατούν αργά, λαχαναγορίτες που έχουν καταπιεί ποιητές και… τον Κωστή Χατζηδάκη. «Τι πιο σύνηθες» θα σκεφτεί κάποιος, «προεκλογική περίοδος». Λίγο ριψοκίνδυνο, θα έλεγα εγώ. Τώρα είναι η εποχή που η οργή του αντιεξουσιαστή εκτινάσσεται στα ύψη. Σε αυτό φάνηκε να συμφωνούν και οι σύμβουλοι του υπουργού Eργασίας, που τον οδήγησαν από την άλλη πλευρά του δρόμου. Εκείνος, όμως, έστριψε και μπήκε μέσα στον κόσμο: «Μια καλημέρα θέλω να πω και ας ψηφίσουν ό,τι νομίζουν», είπε.

Οι πολίτες παρατηρούσαν, σήκωναν το κεφάλι και ξαφνιάζονταν με την εικόνα του Χατζηδάκη μπροστά τους. «Καλέ, ο υπουργός», αναφώνησε μια κυρία. «Είσαι πιο ωραίος από κοντά, Κωστή μου», συνέχισε. «Και με περισσότερα μαλλιά», συμπλήρωσε χαριτολογώντας εκείνος.

Ορισμένοι έσπρωχναν για να περάσουν, θέλοντας να συνεχίσουν τα ψώνια τους, χωρίς να τους νοιάζει η χειραψία με τον υποψήφιο. Στο πλήθος ξεχώρισε ο παλιός, πιστός ψηφοφόρος. Οι αγαπημένοι μου. Αυθόρμητοι, γνήσιοι. Επεσε κατά πάνω του ρωτώντας τον «πότε θα έρθεις να σου ψήσω το αρνί;». Τι να κάνει και ο υπουργός, «να έρθω, αδελφέ μου. Η γυναίκα μου όμως θα με αφήσει; Γιατί μου κάνει διατροφή». Τίποτα ο παππούς, εκεί, πείσμα. Και μετά από πίσω του. Καβάτζωσε μερικά φυλλάδια και ξεκίνησε την εκστρατεία. Κινητή διαφήμιση ήταν.

Στον επόμενο πάγκο μια γυναίκα με το σκυλάκι της πλησίασε τον υποψήφιο εκφράζοντας τη «χλιαρότητά» των αισθημάτων της για το πολιτικό σύστημα. «Ούτε ζέστη ούτε κρύο, υπουργέ. Θέλω να ασχοληθείτε με τους εργαζόμενους της εστίασης, ο χώρος νοσεί», του τόνισε. Εκείνος κοντοστάθηκε ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια της. Επεξηγηματικός στις απαντήσεις του, τόσο ώστε μέχρι και εγώ να τον καταλάβω, ζήτησε το επώνυμό της και της έδωσε την κάρτα του!

Η περιδιάβαση συνεχίστηκε. Τι περιδιάβαση δηλαδή, ημιμαραθώνιο κάναμε με τον υπουργό, ενώ είχε το δεξί του πόδι χτυπημένο. Χαρά στο κουράγιο του! Εμείς δεν θα σηκωνόμασταν από το κρεβάτι.

Στο πλευρό του συνεχώς βρισκόταν μια περιποιημένη γυναίκα με ένα πορτοκαλί φουλάρι. Δεν άντεξα και της μίλησα. Ηταν η σύζυγός του, Πόπη Καλαϊτζή. Γιατρός στο επάγγελμα. Προσωρινά έβγαλε την άσπρη ρόμπα και έβαλε την μπλούζα με το όνομα εκείνου. Ευδιάθετη, συζητούσε με όλους και ψιθυριστά ρωτούσε συχνά τον υπουργό αν κουράστηκε ή αν χρειαζόταν κάτι.

Ο περιοδεύων πολιτικός, βέβαια, θα ακούσει και την «ψαλμωδία» μέσα από τα δόντια του ψηφοφόρου: «ήρθαν να μας μπλοκάρουν και τον δρόμο της λαϊκής αγοράς τώρα». Πάντοτε στον τρίτο πληθυντικό, ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο «ενοχλητικός».

Λίγο πιο πέρα, έξω από κάποιο φροντιστήριο, μια παρέα παιδιών με σακίδια στην πλάτη και το κινητό στο χέρι ζήτησαν σέλφι με τον υπουργό. Ομολογώ, εντυπωσιάστηκα. Ούτε influencer είναι ούτε ο Πρωθυπουργός. Λέτε να τον μπέρδεψαν; Μπα, αφού ήξεραν το όνομά του. Μήπως τελικά η νέα γενιά δεν είναι τόσο αδιάφορη όσο πολλοί πιστεύουν;

Κλείνοντας, περάσαμε από το δημαρχείο της Πεύκης. Κάποιοι έτρεξαν να φωνάξουν τη διευθύντρια να υποδεχτεί τον υπουργό, αλλά εκείνη έλειπε. Πανικός, κρύος ιδρώτας «μύριζε» στο κτίριο. «Ή διευθύντρια, ή εργάτης είσαι, άνθρωπος είσαι. Αυτό μετράει», τους καθησύχασε ο υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία στη Β1 Βόρειου Τομέα Αθηνών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News