Ανησυχώ επειδή καθυστερούν να δημοσιοποιηθούν τα αρχεία που σχετίζονται με τη δολοφονία του προέδρου Τζον Φ. Κένεντι, στο Ντάλας, στις 22 Νοεμβρίου 1963 – κάτι που συνέβη πριν από 58 χρόνια. Περισσότερος χρόνος μεσολάβησε από τις 26 Οκτωβρίου 1992, τότε που το Κογκρέσο έδωσε εντολή για το άνοιγμα σχεδόν όλων των αρχείων της δολοφονίας του Κένεντι, από τον χρόνο μεταξύ της δολοφονίας και της ψήφισης του συγκεκριμένου νόμου.

Ο αείμνηστος γερουσιαστής Τζον Γκλεν από το Οχάιο –ο ήρωας αστροναύτης της εποχής Κένεντι– έγραψε τον νόμο του 1992. Και όρισε ότι «όλα τα κυβερνητικά αρχεία σχετικά με τη δολοφονία πρέπει να φέρουν τεκμήριο άμεσης αποκάλυψης και όλα τα αρχεία πρέπει τελικά να αποκαλυφθούν». Ο νόμος ορίζει ότι «μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις υπάρχει νόμιμη ανάγκη συνεχούς προστασίας τέτοιων αρχείων».

Το Κογκρέσο προσδιόρισε επακριβώς πού θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια ανάγκη. Η προστασία της ταυτότητας ενός μυστικού πράκτορα είναι μία τέτοια περίπτωση. Και η προστασία της άμυνας και της ασφάλειας των ΗΠΑ, ή των διεθνών σχέσεων, είναι τομείς που θα μπορούσαν, κατόπιν αποδείξεων, να υποστούν βλάβη από τις αποκαλύψεις.

Υστερα από 25 χρόνια αυτές οι διατάξεις έληξαν, οπότε ο νόμος απαιτεί από τον πρόεδρο να πιστοποιήσει ότι όντως «η συνεχής αναβολή δημοσιοποίησης παραμένει απαραίτητη για την προστασία της άμυνας και για την επιβολή του νόμου» και, επίσης, ότι «υπερτερεί του δημοσίου συμφέροντος στην αποκάλυψη». Στις 22 Οκτωβρίου ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έκανε αυτή την πιστοποίηση, υποτίθεται σε προσωρινή βάση, αναθέτοντας στις αρμόδιες ομοσπονδιακές υπηρεσίες να εξετάσουν όλα τα εναπομείναντα αρχεία και να αναφέρουν έως την 1η Οκτωβρίου 2022 τις περιπτώσεις για τις οποίες υφίσταται ακόμη ο διαφαινόμενος κίνδυνος να υποστεί βλάβη το εθνικό συμφέρον από τις αποκαλύψεις.

Ενας δράστης (;) κι αυτός νεκρός…

Τι «διαφαινόμενη βλάβη» θα μπορούσε να υπάρχει; Οι New York Times μάς υπενθυμίζουν ότι μία εξαντλητική «πολυετής έρευνα για τη δολοφονία, με επικεφαλής τον ανώτατο δικαστή Ερλ Γουόρεν, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ έδρασε μόνος». Ο Οσβαλντ, όπως και ο Κένεντι, είναι νεκρός εδώ και 58 χρόνια. Αν ενεργούσε μόνος του και αν μία εξαντλητική έρευνα διαπίστωνε αυτό το γεγονός πριν από 57 χρόνια, ποιο μυστικό θα μπορούσε να απομένει κρυφό; Αν ενεργούσε μόνος του, δεν υπήρχαν άλλοι ένοχοι. Ούτε τότε, ούτε 29 χρόνια μετά, ούτε σήμερα υπάρχουν.

Οι Times διακρίνουν μεταξύ «ερευνητών και συνωμοσιολόγων». Μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι οι ερευνητές είναι εκείνοι που εμπιστεύονται την Επιτροπή Γουόρεν, ενώ οι συνωμοσιολόγοι  είναι εκείνοι που δεν την εμπιστεύονται. Αλλά εκτός από αυτούς τους λίγους που έκαναν καριέρα υπερασπιζόμενοι την Επιτροπή έναντι των πολλών επικριτών της, γιατί κάποιος που δεν δυσπιστούσε για την επίσημη εκδοχή να ενδιαφερθεί για αυτήν την υπόθεση; Στην πραγματικότητα, όπως παραδέχονται οι Times, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται, και οι έρευνες διαπιστώνουν ότι «οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ότι συμμετείχαν και άλλοι».

Δηλαδή οι περισσότεροι Αμερικανοί αποδέχονται κάποια θεωρία συνωμοσίας. Μπορούν να διαπιστώσουν ότι η ιστορία του «μοναχικού εκτελεστή» δεν ταιριάζει με τον ισχυρισμό ότι η εθνική άμυνα και οι μυστικές υπηρεσίες κινδυνεύουν εν έτει 2021 από τη δημοσιοποίηση όλων των εγγράφων, χωρίς διαγραφές, όπως απαιτείται από τον νόμο, σχεδόν 58 χρόνια μετά τη δολοφονία του Κένεντι από εκείνον τον μοναχικό ένοπλο.

Δεν κατηγορώ τον Μπάιντεν, ή τις υπηρεσίες των οποίων τις συμβουλές αποδέχθηκε για αυτά τα ζητήματα, ότι παραβαίνουν τον νόμο. Αντιθέτως, παίρνω τα λόγια τους τοις μετρητοίς: ότι, κατά την άποψή τους, η πλήρης αποκάλυψη όλων των εγγράφων θα έθετε σε κίνδυνο την άμυνα, τις μυστικές υπηρεσίες και τις διεθνείς σχέσεις.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς.

Η άλλη όψη της σιωπής

Για να υπάρξει αντίλογος, ας υποθέσουμε ότι όντως υπήρξε συνωμοσία. Ας υποθέσουμε επίσης ότι τα υπόλοιπα έγγραφα, μαζί με αυτά που έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί, θα απεδείκνυαν αυτό που ήδη πιστεύουν οι περισσότεροι Αμερικανοί. Σε τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι η συγκάλυψη αφορά ανώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους των ΗΠΑ – συμπεριλαμβανομένων των επικεφαλής των υπηρεσιών οι οποίες επιφορτίζονται με την εξέταση των αρχείων. Και, ως εκ τούτου, λογικώς συνάγεται ότι η συγκάλυψη έχει συνεχιστεί από τις ομάδες αυτές, υπό οιονδήποτε Πρόεδρο. Μα, αυτό και μόνο δεν ζημιώνει τα συμφέροντα αυτών των υπηρεσιών;

Η ειρωνεία είναι ότι με την απόκρυψη των αρχείων, η κυβέρνηση έχει ήδη παραδεχτεί, χωρίς να το δηλώνει, ότι η Επιτροπή Γουόρεν είπε ψέματα και ότι υπάρχουν αποτρόπαια μυστικά τα οποία είναι αποφασισμένη να προστατεύσει. Παραδέχεται, χωρίς να το λέει, ότι υπήρξε συνωμοσία και ότι υπάρχει συνεχής συγκάλυψη. Αν δεν υπήρχε, όλα τα αρχεία θα είχαν κυκλοφορήσει εδώ και πολύν καιρό. Δεν χρειάζεται να είσαι «συνωμοσιολόγος» για να το καταλάβεις αυτό.

Δώστε βάση στα λόγια μου: η προθεσμία του Μπάιντεν, του 2022, θα έλθει και θα παρέλθει. Το τραγούδι και ο χορός θα συνεχιστούν. Κανείς που θυμάται τι έγινε το 1963 δεν θα ζει για να δει την αμερικανική κυβέρνηση να παραδέχεται την πλήρη αλήθεια για τη δολοφονία του Κένεντι. Και η πίστη του αμερικανικού λαού στη δημοκρατία θα συνεχίσει να εξασθενεί. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αποτραπεί αυτό, και αυτός είναι να κυκλοφορήσουν όλα τα αρχεία χωρίς να μείνει τίποτε κρυφό – κάτι που πρέπει να γίνει τώρα.

* Ο James K. Galbraith είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου του Τέξας, στο Οστιν. Ο πατέρας του, John Kenneth Galbraith, υπηρέτησε ως πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ινδία επί προεδρίας Κένεντι. Το παραπάνω κείμενό του δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Project Syndicate 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News