Αν με ειλικρινή διάθεση ερμηνεύσει κάποιος το δυστύχημα των Τεμπών ως τομή στον πολιτικό χρόνο και την υπνοβασία της νεοελληνικής κοινωνίας, οφείλει να δει τι έχει ακολουθήσει τις οδυνηρές πρώτες διαπιστώσεις.

Αυτό που έχει ακολουθήσει το πένθος και την προσωρινή καταλλαγή είναι ακόμη πιο απογοητευτικό και αναπόφευκτα αποκαλύπτεται όσο περνούν οι ημέρες.

Η πολιτική τάξη της χώρας, στο σύνολό της και σχεδόν δίχως εξαιρέσεις, ξεπέρασε σχετικά εύκολα και γρήγορα το πρώτο σοκ των 57 θανάτων και ρίχτηκε με ορμή και δίχως αναστολές σε μια ανυπόκριτη, αλλά και ξεδιάντροπη αντιπαράθεση ως προς το ποιος ευθύνεται για το χάλι των σιδηροδρόμων (και κατ’ επέκταση του συνόλου σχεδόν του δημοσίου τομέα).

Αυτή τη φορά οι κενές διακηρύξεις περί ανάληψης ευθυνών και ο εύκολος καταμερισμός τους, είτε εν συνόλω είτε εν μέρει, έδωσαν τη θέση τους σε μια περιττή και άνευ ουσίας παράσταση σε μια κοινοβουλευτική επιτροπή.

Παρέλασαν οι διατελέσαντες υπουργοί, μοίρασαν σε ποσοστά τα κατορθώματά τους και έδειξαν ότι παρά τις όποιες διακηρύξεις και υποκριτικές διαβεβαιώσεις, απέχουν έτη φωτός από το γενικό συναίσθημα, τουλάχιστον στον βαθμό που αυτό κυριαρχείται από το δυστύχημα και τα επακόλουθά του.

Η καταχρηστική αναφορά στη λέξη «ενσυναίσθηση» είναι ούτως ή άλλως τόσο ασύμβατη με την πολιτική, που καλά θα κάνουν όλοι να τη διαγράψουν από το λεξιλόγιό τους.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται σήμερα οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι (ας μην το λησμονούμε, περί αυτών πρόκειται) είναι ότι οι Eλληνες φέρουν ούτως ή άλλως βαριά τραύματα και ότι το δυστύχημα ήταν για τη χώρα κάτι σαν αλάτι στις πληγές τους.

Εχει προηγηθεί μία δεκαετία και πλέον, κατά την οποία η πολιτική τάξη της χώρας στην πλειονότητά της και με ελάχιστες εξαιρέσεις, κορόιδευε τους πολίτες με τα μνημόνια και τα αντιμνημόνια, τους χαράτσωνε δίχως αναστολές, τους εξευτέλισε, τους περιφρόνησε, τους έστησε στις ουρές να παίρνουν 60άρια από τα ΑΤΜ. Eπειτα ήλθαν η πανδημία, οι καραντίνες, τα επιδόματα.

Θα πει κανείς: «Μα έχουμε ανάπτυξη, η εικόνα της χώρας διεθνώς έχει βελτιωθεί, έρχονται επενδύσεις, πλημμυρίσαμε στους τουρίστες, μας βλέπουν με άλλο μάτι». Μπορεί όλα αυτά να ισχύουν. Ισχύουν όμως και τα άλλα.

Και τώρα, έπειτα από όλα αυτά, έρχεται άλλη μία φιλόδοξη διακήρυξη: Η σύγκρουση με το βαθύ και σκοτεινό κράτος.

Αυτό κι αν είναι στόχος. Αρκεί να υπάρχει και η επίγνωση για το τι θα συμβεί αν δεν επιτευχθεί. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News