Ηταν δεν ήταν δύο χρόνια πριν. Για την ακρίβεια, είχε περάσει και η ΔΕΘ του 2023 που είχε γίνει στη σκιά της κακοκαιρίας «Ντάνιελ», είχε προσπεράσει το κακό και το κλίμα ήταν και πάλι πανηγυρικό. Τότε, λοιπόν, δύο υπουργοί, που για εντελώς διαφορετικούς λόγους –μα εντελώς!– δεν είναι σήμερα στην κυβέρνηση, είχαν τολμήσει να πουν δημοσίως αυτό που ήξεραν όλοι: χωρίς χέρια χιλιάδων μεταναστών οι καλλιέργειες θα έμεναν αμάζευτες και ακόμα και τα μεγάλα έργα υποδομών θα καθυστερούσαν. Η χώρα χρειαζόταν επειγόντως μια νέα μεταναστευτική πολιτική.

Πού βρισκόμαστε δύο χρόνια μετά; Οπου κι αν γυρίσεις ακούς με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση για την ανάγκη φρέσκου εργατικού δυναμικού, για να μην πούμε για νέους ανθρώπους, στην όλο και πιο Γηραιά Ηπειρο. Μόνο την τελευταία εβδομάδα, η Κριστίν Λαγκάρντ, επικεφαλής της ΕΚΤ, προειδοποίησε ότι η ευρωπαϊκή οικονομία θα καταρρεύσει χωρίς μετανάστες, ενώ μια μελέτη μας ενημέρωσε ότι μόνο η χώρα μας θα χρειαστεί δύο εκατομμύρια εργαζόμενους ως το 2035, δηλαδή το ένα πέμπτο του σημερινού  πληθυσμού της σε δέκα χρόνια.

Πού βρισκόμαστε δύο χρόνια μετά; Τα πρόσωπα της ιστορίας μας έχουν αλλάξει, ενώ η μεταναστευτική πολιτική όχι μόνο αγνοείται, αλλά αν μπορεί να χαρακτηριστεί τέτοια, είναι σε μια εντελώς άλλη αντίληψη. Σύμφωνοι, τα πρόσωπα σε μια κυβέρνηση είναι για να αλλάζουν. Και, άλλωστε, ο Λευτέρης Αυγενάκης, ο τότε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης που ανησυχούσε για τις ελιές, είναι εκτός κυβέρνησης διότι στο μεταξύ είτε τραμπούκιζε κόσμο στα αεροδρόμια είτε ασχολιόταν με «φραπέδες». Αλλά ο Δημήτρης Καιρίδης, ο τότε υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, που το πάλεψε να διαμορφώσει μια πολιτική λελογισμένης προσέλκυσης εργατικών χεριών από το εξωτερικό, την πλήρωσε επειδή η ΝΔ τσαλακώθηκε στις ευρωκλογές του ’24 και ανέβηκαν ο Βελόπουλος και η Λατινοπούλου και το Μαξίμου σε όλο αυτό αναγνώρισε μια πολιτική ανάγκη να βρούμε αρχικά έναν που δεν θα κάνει τίποτα και τελικά έναν που όταν δεν θα φωνάζει για «καραβιές», «εισβολές από την Αφρική», «αντικατάσταση του πληθυσμού της Ευρώπης», θα στοχοποιεί διεθνώς αναγνωρισμένες ΜΚΟ και θα ελέγχει τι τρώνε στις δομές οι αιτούντες άσυλο.

Αυτό όμως δεν είναι μεταναστευτική πολιτική που όλοι και όλα (μας) λένε ότι χρειαζόμαστε. Είναι ενδεχομένως ένα καλό σεμινάριο food & beverage management, και πιθανότατα μια προσπάθεια να κατασκευαστεί ξανά ένα ένδοξο 2020, όταν όντως η κυβέρνηση έδειξε αντανακλαστικά απέναντι σε μια υπαρκτή και διά γυμνού οφθαλμού ορατή απειλή.

Αλλά μεταναστευτική πολιτική δεν είναι. Είναι το ακριβώς αντίθετο. Κάνουμε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρέπει, ασχέτως αν παρουσιάζεται ως το πατριωτικά σωστό, η «φανέλα της εθνικής Ελλάδας» και άλλα τέτοια.

Για να είμαστε, βέβαια, δίκαιοι, το Μεταναστευτικό, στην ευρεία έννοια, δεν ήταν ποτέ στις βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ισως το έχουμε ξεχάσει, αλλά είναι χαρακτηριστικό της πίστης ότι το Μεταναστευτικό δεν υπάρχει –ή και αν υπάρχει ως φαινόμενο, θα εξαφανιστεί ως διά μαγείας με το που φύγουν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ– το εξής: στην πρώτη κυβέρνηση της ΝΔ, τον Ιούλιο του 2019, καταργήθηκε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής που είχε θεσπιστεί το 2016, και την ασαφή αρμοδιότητα παρακολούθησης των ροών –προφανώς όχι χάραξης κάποιας σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής– είχε αναλάβει ο Γιώργος Κουμουτσάκος, ως αναπληρωτής, υπαγόμενος στο Προστασίας του Πολίτη. Οταν έξι μήνες μετά τα πράγματα ζόρισαν, δημιουργήθηκε και πάλι ένα ξεχωριστό χαρτοφυλάκιο, το Μετανάστευσης και Ασύλου, που, μεταξύ μας, κατέληξε πλέον να μην είναι ούτε μετανάστευσης αλλά ούτε και ασύλου.

Ομως τα δεδομένα δεν αλλάζουν, όσο και αν ο Πλεύρης είναι τώρα στα πάνω του και φτιάχνει την ατζέντα της ημέρας. Η χώρα μας χρειάζεται μετανάστες. Βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Το τι μετανάστες είναι μια κουβέντα που πρέπει να γίνει, αρκεί όμως να έχουμε αναγνωρίσει και αποδεχτεί το πρώτο, ότι χρειαζόμαστε ανθρώπους, χέρια να δουλέψουν και παιδιά να μεγαλώσουν εδώ.

Ο κόσμος όπως τον ξέρουμε είναι αποτέλεσμα διαρκούς μετανάστευσης ανθρώπων και στην Ευρώπη, ακόμα και σε αυτήν τη φοβισμένη Ευρώπη και παρά τις φωνές των κατά τόπους υποκαταστημάτων της Ακροδεξιάς, διεξάγεται ένας άτυπος διαγωνισμός για προσέλκυση των μεταναστών με το καλύτερο προφίλ. Σε αυτό το σκηνικό η χώρα μας, παρά τις εμφανείς ανάγκες της και το ζοφερό μέλλον που της προδικάζουν όλες οι μελέτες, συνεχίζει όχι μόνο να είναι απούσα, αλλά να κάνει σαν να μην καταλαβαίνει καν τι συμβαίνει, εθελοτυφλώντας στο όνομα της πολιτικής συγκυρίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News