Με το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα να κυριαρχεί στην επικαιρότητα, αναρωτήθηκα για πόσο ακόμη, άραγε, θα αποτελούν μέρος του δημόσιου βίου και διαλόγου τα πεπραγμένα και τα blame games του ανεπανάληπτου εκείνου μπουλουκιού (ούτε καν θιάσου) που κλήθηκε να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας για τεσσεράμισι συναπτά χρόνια. Αναλογιζόμενος λοιπόν το «τι περάσαμε», ειδικά το 2015, το εφιαλτικό εκείνο annus horribilis, και βέβαια το «από τι γλιτώσαμε», αναμόχλευσα (όπως έλεγε και κάποιος…) τα αρχεία μου εκείνης της εποχής.

Εκεί, μεταξύ άλλων, βρήκα κείμενό μου με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ: εκατό επίθετα και ένα ρήμα», δημοσιευμένο στο «Βήμα της Κυριακής» της 30ής Αυγούστου 2015, παραμονές δηλαδή των δεύτερων εκλογών που κέρδισε ο Τσίπρας. Eχει ίσως σημασία ότι το κείμενο γράφτηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είχαν ακόμη πολύ αέρα στα πανιά τους: είχαν πρόσφατα κερδίσει το δημοψήφισμα-τραγέλαφο, είχαν ξεπεράσει σχεδόν αβρόχοις ποσί την αποχώρηση των Λαφαζάνηδων, φαινόταν πολύ πιθανό να κερδίσουν τις επικείμενες τότε εκλογές (όπερ και εγένετο, άλλωστε).

Αντιδρώντας με λέξεις (γραφιάς γαρ) σε όσα είχαν προηγηθεί και σε όσα έβλεπα να έρχονται, παρέθετα εκατό επίθετα, όλα από «α», σε μια προσπάθεια να φωτογραφίσω αυτούς που μας κυβερνούσαν ήδη από τις αρχές του 2015. Eγραφα, λοιπόν, για τα χαΐρια τους:

«Η χώρα ξανακύλησε στην ύφεση, οι τράπεζες έκλεισαν για μερικές εβδομάδες και ακόμη υπολειτουργούν, η αγορά έχει νεκρώσει, εισαγωγείς και εξαγωγείς βρίσκονται σε απόγνωση, ο ΕΝΦΙΑ ζει και βασιλεύει, οι φόροι αυξήθηκαν, στην ανώτατη Παιδεία έχει ενσκήψει νεοαλτουσεριανό τσουνάμι, το μεταναστευτικό ρεύμα βρίσκεται σε πρωτοφανή έξαρση, ενώ η Τασούλα αγρόν αγοράζει, τη Βουλή την έδωσαν στη μωροφιλόδοξη κόρη του κυρ-Νίκου για να παίζει όπως με τις κούκλες της, ο σαλτιμπάγκος που ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους αντικαταστάθηκε αφού πρώτα μάς στοίχισε καμιά εικοσαριά δισεκατομμύρια, διορατικές μανάδες υπουργών απέσυραν εγκαίρως τις καταθέσεις τους, το Ασφαλιστικό ανατέθηκε σε άνθρωπο που, αν μη τι άλλο, ξέρει να μας κάνει να γελάμε (στον Χαϊκάλη, για όποιον δεν το θυμάται), κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

»Τούτων όλων δοθέντων, που έλεγαν και οι παλαιότεροι, λόγω επαγγελματικής εμμονής με τη γλώσσα, θα επιχειρήσω να συμπυκνώσω την εμπειρία από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε εκατό επίθετα, όλα από Α. Οι άνθρωποι που μας κυβέρνησαν τους τελευταίους οκτώ μήνες (τελικά, επί τεσσεράμισι ολόκληρα χρόνια) μπορούν λοιπόν να χαρακτηριστούν (στις παρενθέσεις, αναγκαίες διευκρινίσεις προς αποφυγήν παρεξηγήσεων):

Αβαθείς, άβουλοι, άγαρμποι, άγλωσσοι, αγοραίοι (οι περισσότεροι), αγράμματοι (οι περισσότεροι), αδαείς, αδιάντροποι (πολιτικά), αδιόρθωτοι, αδίστακτοι, αδρόπετσοι, αεροβάμονες, αεριτζήδες, ακαιρολόγοι, ακαλλιέργητοι (οι περισσότεροι), ακατάλληλοι, ακατανόητοι, ακατατόπιστοι, άκομψοι, ακούρδιστοι, αλαζόνες, αλαφροκέφαλοι, αλλαξοπρόσωποι, αλλοπρόσαλλοι, αλυσιτελείς, αμαθείς (οι περισσότεροι), αμέθοδοι, αμετανόητοι, αμετροεπείς, αμήχανοι, αμφίθυμοι, ανακόλουθοι, ανακράκτες, αναξιοκρατικοί, αναξιόπιστοι, αναποτελεσματικοί, αναχρονιστικοί, ανεδαφικοί, ανειλικρινείς, ανεκδιήγητοι, ανεπαρκείς, ανεπίδεκτοι, ανεπρόκοποι, ανερμάτιστοι, ανερυθρίαστοι, ανεύθυνοι, ανήξεροι, ανίκανοι, ανιστόρητοι (πολιτικά), ανορθολογικοί, άνοστοι, ανούσιοι, αντιφατικοί, ανυπόληπτοι (πολιτικά), ανώριμοι, ανωφελείς, απαίδευτοι (οι περισσότεροι), απαράδεκτοι, απαράσκευοι, απεραντολόγοι, απερίγραπτοι, απερίσκεπτοι, αποτελματωμένοι, αποφευκταίοι, απροετοίμαστοι, απρονόητοι, απρόσφοροι, απωθητικοί, αρειμάνιοι, αρλουμπολόγοι, αρτηριοσκληρωτικοί, ασόβαροι, αστάθμητοι, άστατοι, αστοιχείωτοι, αστόχαστοι, ασύδοτοι, ασυλλόγιστοι, ασυνάρτητοι, ασυνείδητοι (πολιτικά), ασυνεπείς, ασύνετοι, ασύντακτοι, άσχετοι, ασώφρονες, ατάλαντοι, ατελέσφοροι, ατζαμήδες, αυτάρεσκοι, αυτοαναφορικοί, αυτοσχεδιαστικοί, αφελείς, αφερέγγυοι, αφιλόκαλοι, αφιλτράριστοι, άφρονες, αχαλίνωτοι, αχαρακτήριστοι, αχόρταγοι (για εξουσία), αχρείαστοι (να ’ναι).

Σήμερα, που οι ίδιοι λίγο-πολύ άνθρωποι επιχειρούν νέο ρεσάλτο στην εξουσία μοιράζοντας και πάλι ανενδοίαστα ψεύτικες υποσχέσεις, κάθε σκεπτόμενος πολίτης ‒με βάση πλέον όχι απλώς εκτιμήσεις και αναλύσεις για τις ικανότητές τους και τις προθέσεις τους, αλλά την εμπειρία του από τα πεπραγμένα τους και από τη διακυβέρνησή τους‒ δεν μπορεί παρά (οφείλει, θα τολμούσα να πω) να τους αποδοκιμάσει».

Το κείμενο έκλεινε, λοιπόν, με παραίνεση προς το εκλογικό σώμα να αποδοκιμάσει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, καταψηφίζοντάς τους. Μάλλον για κάτι μεταξύ ελπίδας και ευχής επρόκειτο. Μάλλον ξόρκιζα το κακό που έβλεπα να έρχεται (για την ακρίβεια: να ξαναέρχεται). Δεν έχω καμία πρόθεση να υιοθετήσω τη γνωστή επωδό «τα ’λεγα εγώ» ή να διεκδικήσω κάποιου είδους «δικαίωση». Απλώς, να, με ενόχλησε ο καταιγισμός των πομφολύγων που φρόντισε να μας σερβίρει ο θρασύτατος νεανίσκος, και μάλιστα χωρίς να ζητήσει έστω μια τόση δα συγγνώμη για όσα τερατώδη διαπράχθηκαν επί των ημερών του. Αν, μάλιστα, το ποσόν που λέγεται ότι έλαβε ως προκαταβολή και το ποσοστό (%) επί της τιμής της πώλησης που έχει συμφωνήσει με τον εκδότη αληθεύουν, μια χαρά θα περάσει το λεβεντόπαιδο τους επόμενους μήνες. Είτε φτιάξει κόμμα σύντομα είτε μας φυλάξει τον μποναμά για αργότερα.

Και κάτι τελευταίο, κάπως πιο προσωπικό αυτό. Ο βίος και η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του ήταν αιτία να ψυχρανθώ (φοβάμαι, ανεπανόρθωτα) με φίλους και φίλες, με γνωστούς και γνωστές (από τα αριστερά μου νιάτα, κυρίως). Κρίμα. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι καβγάδες μας, θορυβώδεις ή σιωπηροί, είχαν αφορμή και αιτία ένα ευκαιριακό συνονθύλευμα, ένα τσούρμο αδαών και εμμονικών, ένα ασκέρι λιμασμένων για εξουσία. Εξ ου και το εκτεταμένο και παρατεταμένο μαλλιοτράβηγμα μεταξύ τους (στα όρια του κατιναριού, και ας με συγχωρήσουν οι Κατίνες) που ακολούθησε την έκδοση της «Ιθάκης».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News