Γύρισα στην Ελλάδα το μεσημέρι της 13ης Μαρτίου. Μια μέρα μετά την επιστροφή του Δημήτρη Παπαδημούλη από τις Βρυξέλλες, μια μέρα πριν η κυβέρνηση ανακοινώσει το κλείσιμο των καταστημάτων. Από την ώρα που μπήκα στο σπίτι, δεν ξαναβγήκα. Τα ψώνια ήρθαν στην πόρτα μου, το ίδιο και τα ντελίβερι. Είδα τους φίλους και τους γονείς μου με βιντεοκλήση. Ηταν φοβισμένοι όσο κι εγώ. Ο καιρός περνά, όμως, και το άγχος καταλαγιάζει: οι πιθανότητες να μην έχω κολλήσει κανέναν –και να μην έχω κολλήσει ούτε κι εγώ– όλο και αυξάνονται. Συνεχίζω, όμως, να μετράω τις μέρες αντίστροφα.

Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός είναι πιο δύσκολος απ’ ό,τι φαίνεται, γιατί αλλάζει η έννοια και η χρήση του προσωπικού χώρου. Σιγά σιγά όλοι συνειδητοποιούν πως οι επόμενες εβδομάδες δεν θα είναι εύκολες. Ολοι; Οχι. Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν πως αντιστέκονται ακόμη. Ομως, σε αντίθεση με τον Αστερίξ, τον Οβελίξ και το μαγικό τους φίλτρο, όσοι αποφασίζουν να βγουν έξω ή να φύγουν για Σαββατοκύριακο στο χωριό τους, ούτε ήρωες είναι ούτε μαγικό φίλτρο έχουν. Το μόνο που διαθέτουν είναι μπόλικες δόσεις αναισθησίας.

Τι σημασία έχει αν, κάθε μέρα στις 6 ακριβώς, ένας υφυπουργός και ένας λοιμωξιολόγος προσπαθούν να τους συνετίσουν; Ποιος Ελληνας υπάκουσε ποτέ σε κρατικές οδηγίες; Ποιος νοιάζεται για τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τις ομάδες υψηλού κινδύνου; Ας προσέξουν εκείνοι, ας κάτσουν σπίτι.

Η αναισθησία έχει τόσο πολύ μουδιάσει τον εγκέφαλο των «Γαλατών», που ούτε σκέφτονται, ούτε ακούν, ούτε διαβάζουν. Επιλέγουν να μην ξέρουν πως οι νεκροί της Ιταλίας ή της Κίνας δεν έχουν συγκεκριμένη ηλικία.

Επιλέγουν να μη συνειδητοποιούν πως, πάνω στην έξαρση του Covid-19, αν τους χτυπήσει μηχανάκι, δεν θα υπάρχουν ΜΕΘ και κρεβάτια για να τους φιλοξενήσουν. Επιλέγουν να μην κάνουν εύκολη τη ζωή κανενός: κυκλοφορούν ως εν δυνάμει δολοφόνοι.

Και σίγουρα προσβάλλονται όταν κάποιος τους λέει να μείνουν σπίτι, δεν έχουν χρόνο για νουθεσίες. Οι δικαιολογίες συνοψίζονται στη φράση «δεν αντέχω κλεισμένος μέσα όλη μέρα», όμως ούτε κι αυτό είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα, δεν πιστεύουν πως μπορούν να πάθουν τίποτα. Κι αν πάθουν, έχουν στοκαρισμένα χαρτιά υγείας –μια χαρά καθαρή θα τη βγάλουν.

Φίλε, που αποφάσισες να σουλατσάρεις στη λιακάδα, σου έχω νέα: καθόλου καθαρή δεν θα τη βγάλεις. Κι αν, τελικά, περάσεις αλώβητος από τη δοκιμασία στην οποία μόνος σου υπέβαλες τον εαυτό σου, δεν θα οφείλεται στη γερή κράση σου ούτε η εξυπνάδα σου. Θα πρέπει να ευχαριστείς όλους εκείνους που κλείστηκαν στο σπίτι τους, που συνήθισαν την κοινωνική απομόνωση. Αυτούς που εκπαιδεύτηκαν στις τηλεδιασκέψεις και την αυστηρή τήρηση των κανόνων υγιεινής, αυτούς που απαρνήθηκαν τα πεζοδρόμια, τα καφέ και τα πάρκα και αγάπησαν τα μπαλκόνια τους. Αυτούς που κάθισαν μέσα για να μην πεθάνει κανείς. Ούτε καν εσύ, που μας γράφεις όλους στις χιλιοφορεμένες σόλες σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News