«Πώς αντέχεις να κοιμάσαι δίπλα σε αυτόν που ξέρει;» με ρωτά μια φίλη που γνωρίζει ότι ο συμβίος μου παίζει στον «Σιωπηλό Δρόμο». «Εχω φάει άσχημο σκάλωμα, μου αρέσουν απίστευτα τα whodunit και στην Ελλάδα δεν έχουμε παράδοση. Πες του ότι πληρώνω αδρά για spoilers!» γελάει.

Την «ξενερώνω» ελαφρώς, λέγοντάς της ότι δεν ρίχνω ούτε κλεφτή ματιά στο σενάριο του εκάστοτε επεισοδίου που συχνά περιφέρεται στο κομοδίνο του υπνοδωματίου. Δηλώνω και εγώ φαν του αστυνομικού δράματος 13 επεισοδίων του Mega (όχι μόνο λόγω του συμβίου μου) και επιθυμώ να κρατήσω το σασπένς της Κυριακής στο ακέραιο. «Βρε, λες να βλέπεις στον καθρέφτη (του μπάνιου) τον δολοφόνο;» επιμένει.
Εχουν κυκλοφορήσει άπειρες θεωρίες γιατί τα crime stories έχουν τέτοια πέραση την εποχή της πανδημίας (ήδη 15 μήνες και συνεχίζουμε).

«Πολλές εστιάζουν στο πώς, αντιμέτωποι με την αβεβαιότητα και το αίσθημα της δικής μας ανημπόριας μπροστά σε ένα ιογενές κακό, αναζητήσαμε παρηγοριά στο να επιλύουμε μικρότερα δεινά από τον καναπέ μας» έγραφε προ ημερών η Τζο Ελισον στους Financial Times.

Οσο να΄ναι, έχει κάτι το βαθιά ανακουφιστικό να χρίζεσαι «ντετέκτιβ της πολυθρόνας». Ιδιαίτερα , όταν με τόσο λοκντάουν δεν συμβαίνει τίποτε το δραματικό στη ζωή σου (ή βεβαίως και το αντίθετο, όταν έχεις «πήξει» από το τόσο πολύ δράμα στη ζωή σου).

Ποιος σκότωσε την Εριν ΜακΜέναμιν;

Η προαναφερθείσα βρετανίδα δημοσιογράφος των FT δηλώνει φαν έτερης σειράς που έγινε ίσως το μεγαλύτερο τηλεοπτικό χιτ του πανδημικού πλανήτη (το «Queen΄s Gambit» της πρώτης καραντίνας μοιάζει πλέον μακρινό παρελθόν). Μιλάω για το «Mare of Easttown», ένα αστυνομικό δράμα( ΗBO- Vodafone TV) επτά ωριαίων επεισοδίων–αν δεν το έχετε δει, σπεύστε– με την Κέιτ Γουίνσλετ να «δίνει ρέστα».

Η βρετανίδα σταρ υποδύεται την Μερ Σίαν, μια μεσήλικη, καταθλιπτική και μητριαρχική ντετέκτιβ που προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από την άγρια δολοφονία μιας 17χρονης σινγκλ μητέρας σε μια μουντή κλειστοφοβική κωμόπολη, όπου όλοι και όλα είναι ύποπτα. Ολο αυτό με φόντο την Πενσυλβάνια (την μαστιζόμενη από την ύφεση και «την επιδημία των οπιοειδών» πολιτεία, που τόσο είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των δημοσιογράφων στα χρόνια του Τραμπ).

Η «Mare of Easttown» άφησε ήδη εποχή ως μια αστυνομική περιπέτεια υψηλών προδιαγραφών, τόσο ωμά ρεαλιστική που θέλεις να σκίσεις με μαχαίρι κουζίνας τα μαξιλάρια του καναπέ σου και να καταβροχθίσεις τα πούπουλα («Τι αστυνομικό, εδώ μιλάμε για Ντοστογιέφσκι» μου έλεγε ένας ακραίος εγχώριος φαν). Η δε Γουίνσλετ εκτός από ρεσιτάλ ερμηνείας πέτυχε και κάτι ακόμα: έγινε σύμβολο της αντι- body shaming σταυροφορίας του φετινού καλοκαιριού.

Διότι η σαβουροφάγος 40+ ντετέκτιβ Μερ (mare=φοράδα) φοράει ό,τι πιο χαχόλικο και ακαλαίσθητο υπάρχει, ρουφάει βαθιές τζούρες από το ηλεκτρονικό τσιγάρο της και δείχνει ανερυθρίαστα –στις λιγοστές σκηνές σεξ– την ευμεγέθη κοιλιά της. «Είναι το αντίθετο της “συγκροτημένης” δήλωσε η Κέιτ Γουίνσλετ για την αντιηρωίδα της στο Entertainment Weekly. «Αποφασίσαμε ότι κοιτάζεται στον καθρέφτη μόνο δύο φορές την ημέρα: μια το πρωί που πλένει τα δόντια της και άλλη μία το βράδυ που πλένει τα δόντια της».

Δεν είναι φυσικά οι μοναδικές αστυνομικές σειρές «υψηλών προδιαγραφών» που πάνε καλά αυτή τη χρονιά. Και σίγουρα δεν είναι μόνο η μυθοπλασία που εξιτάρει. Η εμμονή με τα αληθινά εγκλήματα ξεκίνησε πριν από την Covid-19 και έχει γίνει από τα πιο δυνατά χαρτιά της σύγχρονης τηλεοπτικής ψυχαγωγίας. Σε μια εντελώς πρόχειρη καταμέτρηση στην αντίστοιχη κατηγορία του Νetflix, σημειώνω σήμερα περί τις 75 επιλογές (σειρές και ταινίες). Ενδεικτικό παράδειγμα το «Serpent» με τον κοσμοπολίτη σίριαλ κίλερ Σαρλ Σομπράζ που ιντρίγκαρε ακόμα περισσότερο τους έλληνες φαν, χάρη και στο μίνι πέρασμά του από τις φυλακές Κορυδαλλού επί Χούντας.

Ποιος σκότωσε τον Τζέι Αρ;

Επέλεξα παντελώς αυθαίρετα τις δύο συγκεκριμένες σειρές, γιατί (τηρουμένων των αναλογιών φυσικά) δημιούργησαν, μεσούσης της πανδημίας, ένα μικρό κύμα επιστροφής σε μια πιο συλλογική εμπειρία θέασης. Που θυμίζει– ας μου επιτραπεί να το τραβήξω λίγο παραπάνω– παλιές, αθώες αναλογικές εποχές. Που οι δρόμοι άδειαζαν (όχι λόγω απαγορευτικού). Οποιος είναι αρκετά μεγάλος για να θυμάται το «Ποιος σκότωσε τη Λόρα Πάλμερ;» και το «Ποιος σκότωσε τον Τζέιρ Αρ;», πιστεύω να με καταλάβει.

Και ο «Σιωπηλός Δρόμος» και η «Mare of Easttown» έχουν (είπαμε, τηρουμένων των αναλογιών) «κολλημένους» φαν. Ο ίδιος ο μετρ του τρόμου Στίβεν Κινγκ έγραφε στο Τwitter, λίγο πριν το γκραν φινάλε της «Mare» με τα 4 εκατομμύρια τηλεθεατές το πρώτο σαββατοκύριακο προβολής του: «Δεν έχω πεισθεί ότι ο Μπίλι σκότωσε την Εριν. Εχω έναν ύποπτο στο μυαλό μου. Θα σας πω την επόμενη εβδομάδα, αν έπεσα μέσα. Οσο για την Κέιτ Γουίνσλετ, τα “σπάει”»

«Είναι σαν τον “Τιτανικό” ξανά, βλέπω πάλι το πρόσωπό μου πάνω σε λεωφορεία..» γελάει η ίδια η βρετανίδα σταρ στην πρόσφατη συντέντευξη που έδωσε στην Μορίν Ντάουντ για τους Νew York Times. «Είναι σα βρίσκομαι 24 χρόνια πίσω, τότε που περπατούσα στον δρόμο και έβλεπα τον κόσμο να σκουντιέται, να με δείχνει με το δάχτυλο και να ψιθυρίζει!». Μια μέρα που πήγε για ποδηλατάδα στην αγγλική εξοχή, μια γυναίκα τής χάιδεψε το μπράτσο και προσφέρθηκε να τις καταθέσει όλες τις θεωρίες της για το ποιός σκότωσε την Εριν ΜακΜέναμιν.

Ποιος απήγαγε τα 9 παιδιά στο Βαθύ;

Οσο για τον «Σιωπηλό Δρόμο», την ελληνική σειρά «που θα μπορούσε να είναι σειρά του Netflix» και έχει τον Θοδωρή Ρέγκλη να υπογράφει το σάουντρακ (ο ίδιος που υπέγραψε και τα οσκαρικά «Παράσιτα»), οι φαν τα δίνουν όλα στα σόσιαλ μίντια: #Siopilos Dromos «Εγώ σκέφτομαι τα παιδάκια που θα γυρίσουν σπίτια τους, θα έχουν χωρίσει οι γονείς τους, θα έχουν σφαχτεί οι οικογένειες με το κέρατο.Τρέχοντας θα θέλουν να γυρίσουν στους απαγωγείς.» # Siopilos Dromos «Πω πω είμαι σε σοκ! Τι Θα κάνουμε μέχρι την άλλη Κυριακή;»

Σημειωτέον ότι αυτό το «μέχρι την επόμενη Κυριακή» είναι, κατ΄εμέ, ένα από τα βασικά συστατικά της δυνατής παλιάς «αναλογικής» συνταγής για αμφότερες τις σειρές. Γιατί η προσδοκία της επόμενης εβδομάδας, ειδικά σε αστυνομικά με κινηματογραφική αισθητική και λίγα επεισόδια (η νεοαφιχθείσα τάση) είναι παράδοξα χορταστική. Δεν έχει καμία σχέση με τη λιγούρα που σου προκαλεί το ακατάσχετο bingeing με τα δισεκατομμύρια επεισόδια και τους χιλιάδες κύκλους.

Κυριακή, λίγο πριν τις 9 μ.μ. Στο σπίτι εμείς έχουμε το ίδιο τελετουργικό. Γίνονται τα rapid test των παιδιών για το σχολείο αύριο, τυπώνονται οι βεβαιώσεις, ύστερα καναπές, η κόρη μου, που μισεί εν γένει την ελληνική τηλεόραση, κατεβάζει το ξύλινο παντζούρι. Απόλυτο σκοτάδι και –σχεδόν– απόλυτη ησυχία. «Σου έχω πει να μην τρως τσιπς, δεν είναι όπως στις πλατφόρμες που μπορείς να το σταματάς…» γκρινιάζω στον γιο μου που με κοιτάζει βαθιά απορημένος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News