Η αλήθεια είναι ότι δεν έτυχε να βρεθώ ποτέ στο Ηράκλειο, και να δω το σπίτι όπου έζησε ο Νίκος Καζαντζάκης. Και σύμφωνα με τη φωτογραφία που πόσταρε ο συγγραφέας Αρης Σφακιανάκης στο facebook, δεν θα έχω και την ευκαιρία να το δω ποτέ. Θα δω μόνο τον ένα τοίχο που έμεινε. Ενας τοίχος και μια σκάλα, σαν θλιβερό απομεινάρι ενός σπιτιού που κάποτε στέγασε έναν μεγάλο διανοούμενο. Βέβαια, θα μπορώ να παρκάρω το αμάξι μου μπροστά στο θλιβερό απομεινάρι.

Το τι γίνεται δε κάτω απ’ το ποστ του Σφακιανάκη, άλλο πράγμα. Ενας στηλιτεύει, άλλος κατακεραυνώνει, άλλος λέει ότι δεν χρειαζόμαστε ταμπέλες και σπίτια γιατί ο Καζαντζάκης είναι στην καρδιά μας (!)… Φαίνεται ωστόσο ότι δεν είναι καινούργιο αυτό το θέμα του πάρκινγκ. Σύμφωνα με μια ανάρτηση στα σχόλια: «το 2003, το δημοτικό συμβούλιο Ηρακλείου, με αφορμή ένα άρθρο του φιλολόγου Μανόλη Αστυρακάκη στην εφημερίδα “Πατρίς”, που ανέφερε την εγκατάλειψη του χώρου, έκανε δεκτή την πρόταση του αντιδημάρχου Μανόλη Βασιλάκη για την αγορά του οικοπέδου και του οικήματος, προκειμένου να αξιοποιηθεί». Προφανώς, αξιοποιήθηκε…

Να μου πεις, πώς θα ήταν και αυτό το σπίτι και γιατί να το κλαίμε τώρα; Ενα ρημαδιό θα ήταν, που θα είχε αφεθεί στο έλεος του χρόνου και της αδιαφορίας μας. Κι εμάς μας έπιασε ο πόνος ξαφνικά επειδή το πόσταρε ένας άνθρωπος και το τσίμπησαν σε πέντε sites. Τόσα χρόνια θα ήταν το σπιτάκι εκεί πέρα, θα κόντευαν να πέσουν οι τοίχοι από μόνοι τους, σημασία δεν έδινε κανείς. Καλύτερα που έγινε πάρκινγκ για αμάξια, αναβαθμίστηκε, γιατί ως τώρα λογικά θα ήταν πάρκινγκ για κατσαρίδες.

Χίλιες φορές καλύτερα πάρκινγκ τώρα που το σκέφτομαι, παρά αφημένο ρημαδόσπιτο. Να το βλέπουν έτσι και οι τουρίστες να γινόμαστε ρεζίλι. Μπορεί και να μην το πίστευαν κιόλας, όσοι το έβλεπαν: είναι δυνατόν αυτό το ερείπιο να είναι το σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη; Αποκλείεται! Θα το είχαν φτιάξει κάπως.. Και μετά μπορεί να σκέφτονταν ότι επειδή δεν το έχουμε προσέξει, μάλλον δεν θεωρούμε τον Καζαντζάκη και τόσο φοβερό.. Μη σου πω χάρη του έκαναν εκείνοι που το γκρέμισαν, προστάτευσαν τη μνήμη του!

Ε, ρε και να ήταν αυτό το σπίτι σε άλλη χώρα, θα είχε γίνει μνημείο εδώ και χρόνια. Θα το είχαν αναστηλώσει, θα το είχαν σουλουπώσει, θα έβαζαν και μια ταμπελάρα μπροστά και θα πλήρωνες και είσοδο να μπεις να δεις πού έζησε ο Καζαντζάκης. Μέχρι και το παγκάκι που καθόταν θα είχαν κάνει μνημείο. Μέχρι και την ξύστρα που έξυνε το μολύβι του για να γράψει τα αριστουργήματά του.

«Parking Καζαντζάκης» λοιπόν. Ας το ονομάσουν έτσι τουλάχιστον. Όπως υπάρχει το αεροδρόμιο Καζαντζάκης, έτσι να υπάρχει και το πάρκινγκ. Δεν είναι κακή ιδέα, μπορούν να το πουλήσουν και σαν κόνσεπτ, να είναι θέσεις στάθμευσης για διανοούμενους. Να βάλουν και μια δανειστική βιβλιοθήκη μέσα, να παρκάρεις και να διαβάζεις τα άπαντά του άμα λάχει.

Πάλι καλά που έγινε πάρκινγκ και έμεινε κι ένας τοίχος να λέμε. Αμα το είχε βάλει στο μάτι κανένας εργολάβος την εποχή της αντιπαροχής, θα είχε εξαφανιστεί. Ο Καζαντζάκης θα είχε μετακομίσει σε οροφοδιαμέρισμα.

ΥΓ. Το άρθρο είναι ειρωνικό, το καταλάβαμε έτσι;

ΥΓ. Από τις αναρτήσεις στα σχόλια: «Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο δήμος Ηρακλείου είχε τοποθετήσει μια μαρμάρινη πλάκα με την επιγραφή: ΕΔΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ 1881 Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ… Ας προσπεράσουμε και το γεγονός ότι ο Καζαντζάκης γεννήθηκε το 1883»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News