Η Ρένα Δούρου είπε ότι αν η εισαγγελική έρευνα της αποδώσει ευθύνες για την τραγωδία στη Δυτική Αττική, η ίδια θα σπεύσει να τις αναλάβει. Βέβαια, όταν ο εισαγγελέας σου αποδίδει ευθύνες, συνήθως είναι ποινικές και τις αναλαμβάνεις θέλεις δεν θέλεις. Ομως κάτι πρέπει να πει και αυτή στη χώρα όπου δεν παραιτείται κανείς.

Δεκαπέντε νεκροί. Καμία παραίτηση. Ούτε από την Περιφέρεια, ούτε από τον τοπικό Δήμο, ούτε από την κεντρική κυβέρνηση. Πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι που, συνήθως, έχουν παραδώσει γραφείο και καρέκλα.

Στον πολιτισμένο κόσμο θα είχαν φύγει παράγοντες και στελέχη για το σπίτι τους. Αφήνοντας τον μισθό, το κινητό και το υπηρεσιακό αυτοκίνητο. Διότι η υποβολή παραίτησης δεν συνεπάγεται, απαραιτήτως, την ανάληψη προσωπικής ευθύνης. Κυρίως αποτυπώνει την αποδοχή της ευθύνης από την πλευρά της Πολιτείας. Και επειδή δεν γίνεται να παραιτηθεί η Πολιτεία, η υποχρέωση μετατίθεται στους λειτουργούς και εκπροσώπους της.

Συχνά επίσης, πάντα στον πολιτισμένο κόσμο, η παραίτηση ενός δημοσίου λειτουργού κατατίθεται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για ένα κράτος ανεπαρκές που, παρά τις προθέσεις και τις υποσχέσεις, δεν δουλεύει αποτελεσματικά.

Οχι εδώ. Στην Ελλάδα δεν υφίσταται καν το ενδεχόμενο της παραίτησης. Αν παραιτηθείς σημαίνει ότι φταις. Και ο καλός κυβερνήτης, αιρετός ή μη, δεν φταίει ποτέ. Αυτό είναι και το άγχος που γεμίζει την καθημερινότητά του: να μη φταίει ποτέ εκείνος, να φταίνε πάντα οι άλλοι.

Σε μία κανονική Πολιτεία η Ρένα η Δούρου θα μάζευε τα πράγματά της από το γραφείο και θα πήγαινε σπίτι της. Ναι, θα έχανε και το όνειρο των Βρυξελλών, εκεί όπου θα ήθελε να πάει Επίτροπος. Τι να κάνουμε; Ετσι είναι αυτά. Προκύπτουν και απρόοπτα. Εδώ ο άλλος κίνησε να πάει στη δουλειά του και πνίγηκε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News