Μπορεί ο Ματέο Ρέντσι να διαβεβαιώνει πως αν χάσει στις 19 Ιουνίου τη Ρώμη ή και το Τορίνο στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών από υποψηφίους που στηρίζει το ευρωφοβικό «Κίνημα των 5 Αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο, δεν αλλάζει το πολιτικό σκηνικό στην Ιταλία, αλλά σίγουρα η σκιά του αποτελέσματος θα πέσει πάνω στις ισπανικές εκλογές, αλλά και το βρετανικό δημοψήφισμα.

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, στο τέλος του μηνός θα έχουμε μια αίσθηση για τις νέες τάσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αν και η πολιτική ομίχλη θα αρχίσει να διαλύεται από τον Οκτώβριο και μετά, με το δημοψήφισμα για την επικύρωση των συνταγματικών αλλαγών στην Ιταλία, με την εκλογή προέδρου στις ΗΠΑ το Νοέμβριο, με τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία την άνοιξη του 2017 και τις εκλογές στη Γερμανία το φθινόπωρο. Τότε θα ξέρουμε αν έχει υπάρξει αλλαγή συσχετισμών με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Μέχρι τότε, εκείνο που φαίνεται να έχει σημασία είναι η φούσκα του ευρώ που απειλεί να τινάξει στον αέρα μεγάλες συστημικές τράπεζες με διεθνή δραστηριότητα και μικρές χώρες. Η Moody’s αφαίρεσε -κι αυτή- τα ΑΑΑ από την πιστοληπτική ικανότητα της Φινλανδίας, ενώ πριν από λίγες μέρες, πέντε γαλλικές και τέσσερις ιταλικές τράπεζες με διεθνή δραστηριότητα σε κοινό τους διάβημα ζητούν, αν χρειασθεί, να διασωθούν από το κράτος και όχι από τα προβλεπόμενα της Τραπεζικής Ένωσης (διάσωση από μετόχους, ομολογιούχους, καταθέτες).

Ακόμη και μια ενδεχόμενη κατάκτηση του Euro 2016 από τη Γαλλία δεν πρόκειται να στείλουν τους Γάλλους πολίτες στον καναπέ ή στο κρεβάτι

Στους ομολογιούχους περιλαμβάνεται η Deutsche Bank η οποία είναι πολύ εκτεθειμένη σε δισεκατομμύρια τοξικά, παρόλο που η Γερμανία πρωταγωνιστεί στο ξεφόρτωμα τοξικών στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ασχέτως εάν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επικρίνει σφοδρά την πολιτική πιστωτικής χαλάρωσης του Μάριο Ντράγκι. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ επιτέθηκε ευθέως στον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ επειδή κάνει τα στραβά μάτια στα μεγάλα ελλείμματα της Γαλλίας.

Μέσα σε αυτό το απόγειο υποκρισίας και τρόμου στην ΕΕ, όπου το «θέατρο του παραλόγου» έχει υποκαταστήσει την πολιτική και ο «τεχνοκρατικός» αυταρχισμός τα δημοκρατικά δικαιώματα, ένα ενδεχόμενο Brexit πέρα από τις αστάθμητες οικονομικές συνέπειες που θα είχε,  θα διατάρασσε επικίνδυνα την υφιστάμενη ισορροπία ισχύος στην Ευρώπη.

Η «ξάγρυπνη» Γαλλία, του υποταγμένου στο Βερολίνο Ολάντ, έχει ήδη εισέλθει σε μια καταλυτικής σημασίας για το μέλλον της Ευρώπης κατάσταση. Η εκκένωση του Καλαί, οι πλημμύρες, η πιθανολογούμενη αεροπορική επιδρομή στο Ισλαμικό Κράτος στη Λιβύη, ακόμη και μια ενδεχόμενη κατάκτηση του Euro 2016 από τη Γαλλία δεν πρόκειται να στείλουν τους Γάλλους πολίτες στον καναπέ ή στο κρεβάτι. Τα ζητήματα της χώρας άπτονται του DNA της και ως εκ τούτου δεν μπορούν να διασκεδαστούν.

Η πιθανότητα να διαλυθεί η ΕΕ δεν είναι πια μόνο ευχή των εθνικιστών, αλλά εκδοχή στην οποία αναφέρεται συχνά ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η πολυδιάστατη κρίση οδηγεί με βεβαιότητα σε ένα σταυροδρόμι, όπου, είτε θα «σκάσει» κάποια μεγάλη χώρα ή τράπεζα, ένα ευρωκράχ από το οποίο κανείς δεν θα μείνει αλώβητος, είτε θα υπάρξει στροφή 180^ο στην οικονομική πολιτική και στο σύστημα της ΟΝΕ ώστε να αποφευχθεί μια μείζονα κοινωνική κρίση. Η πολιτική ολοκλήρωση της ΕΕ -σε άλλες όμως βάσεις- παραμένει το μόνο θετικό σενάριο για το ευρωπαϊκό project.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News