Οποιος πει ότι θα ήθελε να είναι στη θέση του Νίκου Ανδρουλάκη, θα πει ψέματα. Σαν βάτραχος σε βάλτο με αφηνιασμένα βουβάλια νιώθει. Με τα βουβάλια να έχουν αντιπροσώπους και στο εσωτερικό του δικού του μικροστρατοπέδου. Η ανακάλυψη μιας στρατηγικής που θα φέρνει βόλτα όλο αυτό το χάος είναι πράγματι ζόρικη υπόθεση.

Αλλά και όποιος πει ότι κατάλαβε τι λέει και τι εννοεί η στρατηγική που ο ίδιος εξέθεσε στη συνέντευξή του στον Απόστολο Μαγγηριάδη, κι αυτός ψέματα θα λέει. Οπότε, οι δικοί του που βγαίνουν στις τηλεοράσεις ας μην ξεκινούν με τη φράση «αφού η θέση μας είναι απλή, τι δεν καταλάβατε;».

Συγγνώμη, εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη δεν είχαν συν-αποφασίσει ότι η πρώτη δημοσκοπική καθίζηση, από το 15-16% στο 10-11%, προήλθε από τον συνδυασμό δύο βασικών θέσεων της πρώιμης ανδρουλακικής περιόδου; Του «δεν θα συγκυβερνήσω με κανέναν τους» και του συμπληρωματικού του «αλλά κι αν συγκυβερνήσω, δεν θα είναι πρωθυπουργός ούτε ο Μητσοτάκης ούτε ο Τσίπρας»;

Δεν είχαν συμφωνήσει τότε στα επιτελεία τους ότι η πρώτη άρνηση βάζει το ΠΑΣΟΚ στη θέση του κατηγορουμένου για συνειδητή ακυβερνησία, ενώ η δεύτερη αντιστρατεύεται τη λαϊκή κυριαρχία και είναι εξαιρετικά επιρρεπής στην πολιτικο-δημοσιογραφική καζούρα; Γι’ αυτό δεν εγκαταλείφθηκαν αμφότερες; 

Τώρα τι του ήρθε του Ανδρουλάκη και επανέφερε το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας», προσθέτοντας μάλιστα και το υπερβατικό «αλλά κάποιο άλλο πολιτικό πρόσωπο, που δεν μπορώ να σας το πω τώρα»; Είπαμε, είναι δύσκολη η θέση του Ανδρουλάκη, αλλά οι δυσκολίες δεν αντιμετωπίζονται με αστειότητες.

Κάποιος πρέπει να πει του Νίκου ότι στις Δημοκρατίες οι πολίτες ψηφίζουν κατ’ αρχήν ηγέτες. Δεν ψηφίζουν ενδιάμεσους μεσο-ηγέτες οι οποίοι διαλέγουν αντ’ αυτών εκείνους τους ηγέτες που θα κυβερνήσουν.

Η πρωθυπουργία δεν είναι δώρο πίσω από κουρτίνα σαν σε τηλεοπτικό παιχνίδι γρίφων. Πώς του ήρθε να προτείνει τέτοιο πράγμα; Δεν φοβάται ότι, αντί οι ψηφοφόροι να επιλέξουν εκείνον που θα επιλέξει εκ μέρους τους πρωθυπουργό, θα προτιμήσουν να επιλέξουν πρωθυπουργό από μόνοι τους και απευθείας; 

Κάποιος, επίσης, πρέπει να πει του Νίκου ότι η καλύτερη εκλογική στρατηγική για ένα κόμμα και για έναν αρχηγό είναι η σαφής και ξεκάθαρη στρατηγική. Αυτή που δεν οδηγεί σε παρερμηνείες, σε διπλές-τριπλές εξηγήσεις και σε τετραπλές παρεξηγήσεις.

Οταν μια στρατηγική δυσκολεύεται να σταθεί σε μια συζήτηση καφενείου, τότε βράσ’ την. Και αυτή του «ούτε-ούτε» για βραστή πάει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News