Ο ανιψιός μου ο Στέφανος είναι πεντέμισι χρόνων. Χτες ήταν η πρώτη φορά που ήμασταν μόνοι, οι δυο μας, στο αυτοκίνητο. Τον είχα βάλει στο πίσω κάθισμα, του είχα δέσει και τη ζώνη. Κανονικά. Όλα κανονικά.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν έτρεχα. Καθόλου. Το, συνήθως, πατημένο γκάζι είχε μετατραπεί σε συντηρητική οδήγηση των 50-60 χιλιομέτρων την ώρα. Στην Αττική οδό! Η γνώριμή μου αριστερή λωρίδα είχε δώσει τη θέση της στη μισητή και ξενέρωτη δεξιά. Και, παρ’ όλα αυτά, δεν έτρεχε κάστανο.
 
«Το ξέρεις ότι ο οδηγός αυτής της μπετονιέρας μπροστά μας θα έχει μεγάλο πρόβλημα σε λίγο;» με ρώτησε. « Γιατί;» του επέστρεψα την ερώτηση. « Μα, δεν το βλέπεις; Αυτό που συνήθως γυρίζει γύρω-γύρω έχει σταματήσει να … ανακατεύει εδώ και ώρα. Άρα, μόλις πάει να το ξαναβάλει μπροστά θα έχει κολλήσει όλο το τσιμέντο σε μια μεριά και δε θα ξεκολλάει με τίποτα» μου είπε, σκασμένος στα γέλια! Γέλασα κι εγώ με τη σκέψη του. Μα, τι περνάει από το μυαλό των παιδιών, βρε παιδί μου…

« Το ξέρεις ότι η αλόη είναι ένα φυτό που έχει θεραπευτικές ιδιότητες;» ακούω τη φωνή του Φωτεινού Παντογνώστη να ψιθυρίζει. «Κι εσύ, πού το ξέρεις;». «Το διάβασα σε ένα βλιβλίο προχτές», μου απαντά ατάραχος. Ατάραχη κι εγώ, συμφώνησα. Εγώ,  που δεν ήξερα ούτε τις ρημάδες τις ιδιότητες αυτής της πρασινάδας, ούτε την όψη, ούτε την καθαρή μυρωδιά της…

«Υπάρχει ένα φορτηγό που έχει 40, 120 και 198 λάστιχα. Το ήξερες;»
«Και τι κάνει αυτό το φορτηγό, Στεφανάκο;»
«Κουβαλάει όλα τα βαριά πράγματα από το ένα μέρος στο άλλο»
«Πόσο βαριά;»
«Ε, πάνω από 3 κιλά. Πολύ βαριά σου λέω!»
Στον μυαλουδάκι του τα 3 κιλά είναι βάρος ανυπολόγιστο. Τεράστιο.
Τι να του εξηγώ τώρα για τα βάρη της ενήλικης ζωής, για προβλήματα, μισθούς, συντάξεις, πορείες κι απορίες…

« Να σου πω πόσο κάνει 4+5;», με ρωτάει γεμάτος σιγουριά.
Τον κοιτάζω από τον καθρέφτη μου. Μετράει με τα δαχτυλάκια του για να μου δώσει την απάντηση. Μεμιάς ξαναγίνομαι κι εγώ 5 χρονών. Ανέμελη, ατρόμητη, μέλισσα που ρουφάει τους χυμούς μικρών και μεγάλων λουλουδιών.
«9», μου λέει, ικανοποιημένος από το μέτρημα!
Συνεχίζουμε το παιχνίδι των πράξεων για 5-10 λεπτά ακόμα. Όλες οι απαντήσεις του σωστές. Η υπερήφανη θεία βρίσκεται στα όρια της λιποθυμίας από την πολλή χαρά!
Τελευταία πρόσθεση, μικρέ: «Πόσο κάνει 8+8;»
Σκέφτεται, μετράει και απαντάει «13», μετά από λίγο.
«Μμμμ, να το ξαναδούμε λίγο αυτό;» τον ρωτάω μαλακά.
Η απάντησή του με αποστομώνει, με κολλάει στον τοίχο.
«Ε, δεν μπορούμε να τα κάνουμε και όλα σωστά», μου λέει και μου σκάει ένα χαμόγελο σκέτο βάλσαμο.

Αυτός ο μικρός είπε το πιο απλό και ταυτόχρονα πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Το αφιερώνω εξαιρετικά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που τα βάζουν συνέχεια με τον εαυτό τους, που γεμίζουν με βάρη και ευθύνες τις πλάτες τους, που διαρκώς ψάχνουν το τέλειο. Χωρίς να χαλαρώνουν ποτέ. Χωρίς να κοντοστέκονται στη διαδρομή για να απολαύσουν το ταξίδι. Χωρίς να δίνουν στην εξωτερική τους εικόνα τα δικαίωμα να τσαλακωθεί. Όπου. Όποτε.

«Ε, δεν μπορούμε να τα κάνουμε και όλα σωστά».
Ναι, μικρέ. Καλά τα λες.
Πολύ καλά.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News