Oι αντιδράσεις μας στο τουρκικό πραξικόπημα είναι ίσως πιο ενδιαφέρουσες από το πραξικόπημα το ίδιο. Πώς προσέλαβαν τα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης την τουρκική κρίση, σχολιάζοντάς την σε πραγματικό χρόνο σαν αθλητικό δρώμενο; Τι είδους προβολές κάναμε, αναλόγως της προδιάθεσης, της ιδεολογίας ή των συμφερόντων μας; Μήπως τέτοια δραματικά «γεγονότα» δεν είναι παρά άλλη μια ευκαιρία να μιλήσουμε για τον εαυτό μας;

Ακολουθεί ενδεικτικός κατάλογος με τύπους σοσιαλμηντιακών τουρκολόγων.

1. Ο στρατόκαυλος. Δεν εξετάζει την επόμενη μέρα, αν δηλαδή θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδα η πτώση του Ερντογάν, αλλά ενθουσιάζεται γενικώς με τα πραξικοπήματα και την ιδέα της Macht. Aν είναι αντισύριζα ανταλλάσσει μηνύματα με μιλιταριστές ομοϊδεάτες του «άντε και στα δικά μας», υπονοώντας αντίστοιχη κίνηση του ελληνικού στρατού που θα ρίξει τον Τσίπρα.
2. Ο γεωπολιτικός. Μισεί εξίσου «ισλαμοφασίστες» και «κεμαλοφασίστες» αλλά προτιμά τους πρώτους ως μικρότερο κακό διότι ιστορικά το κεμαλικό κατεστημένο έχει συνδεθεί με τη στρατηγική της έντασης απέναντι στην Ελλάδα.
3. Ο ισαποστασάκιας. Λέει ότι όποια έκβαση και να έχει το πραξικόπημα η Ελλάδα δεν θα επηρεαστεί ιδιαίτερα, ούτε κρύο ούτε ζέστη.
4. Ο τουρκοφάγος. Δεν παίρνει θέση υπέρ του ενός ή του άλλου αλλά χαίρεται με την αναμπουμπούλα και τους τούρκους να σκοτώνονται μεταξύ τους.
5. Ο φιλελές. Θέλει ενδομύχως να επικρατήσουν οι κοσμικοί αλλά πρέπει να κρατά και τα προσχήματα. Έτσι αναμασά πολιτικορθά τσιτάτα όπως «ο Ερντογάν είναι εκλεγμένος», «σεβασμός της λαϊκής βούλησης» κλπ. Προπάντων τον ενδιαφέρει να μην αμφισβητηθεί η δημοκρατικότητα του και τον πουν δεξιό.
6. Ο παλιός αγωνιστής του Πολυτεχνείου. Κι αυτός μπορεί κατά βάθος να θέλει τους κεμαλικούς αλλά επειδή έχει μια παράδοση πίσω του οφείλει να είναι πάντα λάβρος με οτιδήποτε περιέχει τανκς, κανόνια, στολές και αρβύλες.
7. Ο διανοούμενος αριστερός. Αμηχανία και δυσκοιλιότητα. Λίγο αγχωμένο χιούμορ, χωρίς να πολυεκδηλώνεται, και μετά γρήγορα πίσω στα αγαπημένα «ασφαλή» θέματα: Άδωνις, Παπασταύρου, Ζήμενς, Κούλης. Δύσκολη η πλοήγηση μεταξύ δύο «δεξιών» κακών: αφενός οι κεμαλιστές με το ιστορικό φιλοναζισμού, αφετέρου οι ισλαμιστές που στην Τουρκία τουλάχιστον αποτελούν δύναμη συντηρητική και αντιδραστική.

►Η θέση της ελληνικής αριστεράς έναντι της Τουρκίας ήταν ανέκαθεν λεπτή. Η Τουρκία είναι μια πολύ «δεξιά» χώρα, πολιτικά αυταρχική, απόλυτα ενταγμένη στο Δυτικό σύστημα συμμαχιών και καταπιεστική προς τις μειονότητες και ιδιαίτερα τους μαρξιστές του PKK. Επομένως αντιπαθής σε γενικές γραμμές. Συγχρόνως οι έλληνες αριστεροί πρέπει πάντα να προσέχουν να μην ταυτιστούν με τον πρωτόγονο αντιτουρκισμό της σοβινιστικής δεξιάς.

1. Ο αμεσοδημοκράτης. Ανεβάζει φωτογραφίες τύπου Τιενανμέν με απλούς πολίτες που πρόταξαν τα σώματά τους κόντρα στις ερπύστριες ή πανηγύριζαν λες και κέρδισε η Τουρκία το μουντιάλ. Επιμένει ότι «οι πολίτες έσωσαν τη δημοκρατία, όχι τον Ερντογάν». Ο γνωστός αριστερίστικος διαχωρισμός μεταξύ των μαζών που στήριξαν έναν ηγέτη και του ίδιου του ηγέτη· το είδαμε και στη δική μας περίπτωση όπου το 61% ΟΧΙ του δημοψηφίσματος αυτονομείται από τον Τσίπρα και (υποτίθεται πως) αποκτά μια δική του δυναμική.
2. Ο ανθρωπιστής. Αρνείται να πάρει πολιτική θέση «τη στιγμή που χύνεται ανθρώπινο αίμα» Εύχεται διαρκώς να πάνε όλα καλά, ανεβάζει το Imagine του Τζον Λένον, και καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Ο λίγο πιο τολμηρός θα βάλει φωτογραφία προφίλ την τούρκικη σημαία.
3. Ο αντι-ξερόλας. Αυτός που ειρωνεύεται τους άλλους χρήστες των σόσιαλ μίντια ότι το παίζουν ειδήμονες περί Τουρκίας. Μπορεί να ονομαστεί και μετα-ξερόλας, διότι αναπτύσσει έναν μεταλόγο σχετικά με τους τουρκολόγους. Ή υπερ-ξερόλας διότι η δική του άγνοια είναι ανώτερη από την ψευδογνώση των πολλών.
4. Ο συνωμοσιολόγος. Όλα ήταν στημένα από τον Ερντογάν, και να σας εξηγήσω γιατί.
5. Ο απαισιόδοξος. Πιστεύει πως ό,τι και αν γίνει η Ελλάδα θα είναι ο χαμένος της υπόθεσης.
6. Ο ρουμτουλετάς. Χαίρεται διότι η αστάθεια στην Τουρκία θα στείλει το τουριστικό ρεύμα προς την Ελλάδα.
7. Ο μικρός πραξικοπηματίας. Δεν ασχολείται με τις πολιτικές συνέπειες αλλά μόνο με την επιχειρησιακή διάσταση του πραξικοπήματος: «εγώ αυτό θα το έκανα έτσι», «δεν θα έκανα αυτό αλλά εκείνο», «θα έπιανα αιχμάλωτο τον Ερντογάν», «θα έκοβα τις επικοινωνίες» κλπ. Σαν να παίζει κάποιο πολεμικό βιντεογκέιμ στον υπολογιστή του.
8. Ο πλακατζής μενουμευρώπης. Βρήκε άλλη μια ευκαιρία να κάνει χιουμοράκι με την πολιτική ηγεσία «που μας έτυχε σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή». Τα πυρά του στρέφονται κυρίως κατά Καμμένου και Κοτζιά, ενώ τιμητική θέση στα αστειάκια του έχει ο πασπαρτού Καρανίκας.
9. Ο λεπτομερειάκιας. Δεν θα αναλύσει τίποτα πολιτικό ή κοινωνικό αλλά θα ασχοληθεί μόνο αν ο Ερντογάν μίλησε μέσω Skype ή FaceTime, αν ήταν WiFi ή 4G, το φόντο πίσω από τον Ερντογάν, αν είχε πλύνει τα δόντια της η παρουσιάστρια κλπ. Λέγεται και νέρντουλας.
10. O μισάνθρωπος. Χεσμένη έχει την πολιτική και τη στρατηγική, θέλει απλώς να βλέπει καταστροφές να σωρεύονται για να μη νιώθει μόνος στη δυστυχία του. Ορλάντο, Νίκαια, Τουρκία και πάμε δυνατά για το επόμενο.
11. Ο δημοσιογράφος. Ασχολείται λιγότερο με την κάλυψη των γεγονότων και περισσότερο τα χώνει σε άλλους δημοσιογράφους για τις γκάφες τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News