Ο Παντελής Δεντάκης σκηνοθετεί, ο Μάκης Παπαδημητρίου και ο Όμηρος Πουλάκης παίζουν στον τσεχοφικό «Βυσσινόκηπο» που έχει ανέβει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ένας πανέμορφος βυσσινόκηπος, που αναφέρεται στο «Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν» της Ρωσίας, πρόκειται να κοπεί και να χαθεί, γιατί δεν είναι πια «αποδοτικός». Μαζί του τελειώνει και χάνεται μια εποχή πολυτέλειας, ανεμελιάς και ταυτόχρονα χυδαιότητας, βρωμιάς και διαφθοράς. Γύρω και μέσα σ' αυτόν τον εξαίρετο κήπο ζουν άνθρωποι άξεστοι, απαίδευτοι, σοβαροφανείς, αδρανείς και νωθροί, συναισθηματικά ανάπηροι, ανίκανοι να αγαπήσουν πραγματικά και να κοιτάξουν έξω από το εγώ τους, αλλά ταυτόχρονα άνθρωποι ευαίσθητοι, χαρισματικοί, εργατικοί, με όραμα για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο. Άνθρωποι με παράφορη ανάγκη να συνευρεθούν και να γεφυρώσουν την ερημιά τους, αλλά τόσο ανίκανοι να το πραγματοποιήσουν. Πρόσωπα τραγικά, σε ένα κωμικό ποίημα για το βαθύ και το ασήμαντο, το υψηλό και το γελοίο. 

Τι είναι για σας ο «Βυσσινόκηπος» σε συμβολικό επίπεδο;
Παντελής Δεντάκης: Ο «Βυσσινόκηπος» είναι αυτό που τελειώνει, που χάνεται. Όχι μόνο γιατί κάποιος το θέλει και γιατί  κάποιος φταίει γι' αυτό αλλά και γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Αυτό ορίζει ο κύκλος της ζωής. Είναι αναγκαίο για να ισορροπήσει το… σύμπαν. Κλείνει ένας κύκλος, για να ανοίξει ένας άλλος. Κόβεται ένας κήπος, για να δημιουργηθεί ένας καινούργιος. Φυσικά ο άνθρωπος στέκεται δυστυχής και απελπισμένος απέναντι σ' αυτό που χάνεται και απέναντι σε αυτό που έρχεται. Από τη μία του είναι δύσκολο να απολέσει τον παλιό του εαυτό κι ό,τι θεωρούσε δικό του, κι απ' την άλλη τού είναι αβάσταχτη η αγωνία για την καινούργια πραγματικότητα. Εμείς, εδώ στην Ελλάδα, ζούμε το τέλος του δικού μας κήπου, του Βυσσινόκηπου της μεταπολίτευσης ή καλύτερα του Βυσσινόκηπου της Αλλαγής. Θέλω να πιστεύω ότι την αμηχανία και την εθνική μας κατάθλιψη, θα διαδεχθεί η ελπίδα και η αναγέννηση.

Μάκης Παπαδημητρίου: Είναι το πέρασμα, η μετάβαση, από μια εποχή σε μια άλλη. Μια μετάβαση που  αφήνει χαρακτηριστικά τα «σημάδια» της στις προσωπικότητες των ανθρώπων.

Όμηρος Πουλάκης: Είναι ο χρόνος που κυλάει πότε γραμμικά, πότε κυκλικά και πότε σε απροσδιόριστα σχήματα. Είναι εκείνο που πεθαίνει ώστε να γεννηθεί. Είναι το κάθε τι που χάνεται με σκοπό να βρεθεί. Είναι το αιώνιο και το πρωτοφανέρωτο μαζί. Το στατικό κινούμενο.

Ο ήχος του τσεκουριού ακούστηκε, τα δέντρα κόπηκαν. Τι διαδέχθηκε τις «ανθισμένες βυσσινιές» στο νέο κήπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Π.Δ.: Η αποκάλυψη της πραγματικότητας! Οι λαοί της Ευρώπης ή τέλος πάντων κάποιοι από εμάς νομίζαμε πως η Ευρώπη θα γίνει ένας τόπος αρμονικής συνύπαρξης, αλληλεγγύης, οικονομικής ευρωστίας και οικονομικής δικαιοσύνης. Θέλαμε να πιστεύουμε πως θα ζούσαμε τη δική μας Οκτάνα. Ε, μάλλον εξαπατηθήκαμε ή καλύτερα εξαπατήσαμε τους εαυτούς μας. Το θέμα ήταν πως θα ισχυροποιήσουν κάποιοι τα κέρδη τους. Και τώρα που τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, οι λαοί αντιμετωπίζονται σαν ζώα που πάνε για σφαγή. Εκείνοι που κρατούν στα χέρια τους «τα τσεκούρια» δεν νοιάζονται για την επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά για το πως θα σώσουν το μόρφωμα «Ε.Ε» και πως θα διαφυλάξουν τις περιουσίες και τις επενδύσεις τους.

Μ.Κ.: Αυτό που διαδέχθηκε τις «ανθισμένες βυσσινιές» είναι τα αγκάθια, τα αγριόχορτα, η ξηρασία και ένας τραμπούκος μεγαλογαιοκτήμονας που ελέγχει ποιος θα πάρει ή όχι νερό για να ποτίσει.

Ο.Π.: Αμφιβάλλω για τις περασμένες «ανθισμένες βυσσινιές» με τον ίδιο τρόπο που αμφιβάλουν για αυτές τα εισαγωγικά που τις περικλείουν. Αισθάνομαι ωστόσο πως αυτή την περίοδο προσπαθεί να γεννηθεί μια συνείδηση, η οποία θα αντιλαμβάνεται την Απροσδιοριστία και την Αβεβαιότητα, οι οποίες διαρκώς ενυπάρχουν, όχι πλέον ως παθητική δικαιολογία καθίζησης αλλά ως κάλεσμα για ενεργητική συμμετοχή και συνδιαμόρφωση. Σε ένα ασταθές και ευμετάβλητο περιβάλλον σαν αυτό που μας εμπεριέχει, μια τέτοια συνείδηση -εάν υπάρξει- ίσως αποδειχτεί καθοριστική σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Η προσωπική και συλλογική αφύπνιση μπορεί να μετατρέψει την υπάρχουσα δυσοίωνη πραγματικότητα από ερείπιο ψεύδους σε θεμέλιο αλήθειας. Τι διαδέχθηκε τις «ανθισμένες βυσσινιές» λοιπόν; Μακάρι, το ενδεχόμενο της δημιουργίας τους και της επανεμφάνισης τους. Από εδώ και πέρα, για κάθε στιγμή. Και χωρίς εισαγωγικά.

INFO: «Ο βυσσινόκηπος» του Άντον Τσέχωφ. ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ. 210-92.12.900). Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτ – Τρ στις 21.00. Τιμές εισιτηρίων: €5 (άνεργοι), €10 (φοιτ), €15.
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης.
Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Όμηρος Πουλάκης, Κατερίνα Λυπηρίδου, Μιχάλης Οικονόμου κ.ά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News