Ο μέσα κόσμος του σπιτιού έχει πρόσωπα. Μάτια, μύτες, στόματα, δόντια, σουφρώματα χειλιών, χαμόγελα. Έχει κραγιόν, μουστάκια, αξύριστα ή γυαλιστερά πιγούνια. Έχει συγκεκριμένα σχήματα προσώπων, στρόγγυλα, μακρουλά, μυτερά, αποστεωμένα ή φουσκομαγουλένια. Οι ήχοι, οι λέξεις, τα νανουρίσματα, οι φωνές, έχουν πηγή που φαίνεται. Το φιλί υπάρχει. Δυο καθαρά χείλη κολλάνε στο μαγουλάκι ή στο μέτωπο του και βγάζουν έναν χαρακτηριστικό ήχο αγάπης, ένα μουτς που φτάνει ως την άκρη του Σύμπαντος.

Ο έξω κόσμος, ο εκτός σπιτιού, δεν έχει περιγράμματα προσώπων, έχει μόνο μάτια και κούτελα. Κάτω απ’ αυτά έχει μάσκες. Πολλές μάσκες, χιλιάδες μάσκες. Πάνινες ή χάρτινες, μακρόστενες ή ρομβοειδείς, με πιέτες ή με ευθεία επιφάνεια, μάσκες που ανεβοκατεβαίνουν διαρκώς στον ρυθμό της αναπνοής. Μια κολλάνε στην από μέσα μύτη, μια απομακρύνονται απ’ αυτήν. Είναι άσπρες, γαλάζιες, κόκκινες, καφετιές, μαύρες. Μονόχρωμες ή ζωγραφισμένες. Με λουλουδάκια ή με  ζωάκια, με σημαιούλες ή με στρόγγυλες σφραγίδες στην άκρη, με λαγουδάκια ή γατάκια.

Εκεί έξω έχει πιο πεταχτά αυτιά, κάτι λαστιχάκια τα φέρνουν διαρκώς πιο μπροστά. Δεν έχει εκφράσεις, συσπάσεις μυών και συνδυασμούς των ματιών με τα στόματα. Οι φωνές βγαίνουν από κάπου, αλλά από πού ακριβώς; Και μοιάζουν διαφορετικές απ’ ό,τι μέσα στο σπίτι. Πιο βαθιές, πιο μπάσες, σαν να έρχονται απ’ αλλού. Δεν έχει επίσης χέρια που σου τσιμπάνε τρυφερά τα μάγουλα ή σου χαϊδεύουν τα μαλλιά. Απαγορεύονται. Ούτε φιλιά έχει, εξάλλου εκεί έξω δεν υπάρχουν στόματα για να δώσουν φιλιά. Είναι σκεπασμένα.

Ένα παιδί μετράει τις μάσκες. Είτε σε καρότσι είναι, είτε μόλις περπατά, είτε το κρατά η μάνα του απ’ το χέρι, ένα παιδί τέλος πάντων που τώρα ανιχνεύει τον κόσμο με τα γεμάτα περιέργεια ματάκια του, εκεί έξω μετράει μάσκες. Τις βλέπει να περνούν από μπροστά του. Αναρωτιέται τι κρύβεται πίσω απ’ αυτές. Σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο τώρα, είδε μόνο τα πρόσωπα των γονιών του και των αδερφιών του μέσα στο σαλόνι και στην κουζίνα του σπιτιού τους, όλα τα άλλα πρόσωπα δυνητικά υπάρχουν, αλλά δεν τα βλέπει. Είναι κουκουλωμένα, κρυμμένα, άγνωστα, μυστηριώδη. Ένας εξωτερικός κόσμος ανέκφραστος, μη ανιχνεύσιμος.

Δεν πειράζει. Το γεγονός ότι ένα παιδί μετράει μάσκες δεν σημαίνει ότι έπαψε να μπορεί να μετράει τ’ άστρα. Δεν αποκλείεται δε, αυτός ο καινούργιος μασκοφορεμένος κόσμος να είναι μια μαθητεία. Το παιδί θα μάθει να μελετά καλύτερα τα μάτια, να ανιχνεύει τα βλέμματα. Εκεί είναι όλο το μυστικό. Τα μάτια καθρεφτίζουν την ψυχή, έτσι δεν λένε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News