Είχε έλθει για μια συζήτηση με τους φοιτητές σχετική με το λαϊκό τραγούδι. Είπε πώς γράφει τα τραγούδια του. Είπε τα δικά του με τον δικό του τρόπο, είπε ιστορίες, αφηγήθηκε περιστατικά με τον Θεοδωράκη, τον Σαββόπουλο, τον Ορφέα, τον γιατρό τον Σιδερή, τον Παπαγιώργη και άλλους, είπε για τον «εργοδότη» του (τον υπουργό Πολιτισμού), που οι νεαρές γραμματείς έξω από το γραφείο του δεν τον άφησαν να δει και απόρησαν μάλιστα με το θράσος αυτού του ανθρώπου – αγνώστου γι’ αυτές, όπως διαπίστωσε – που ζητούσε να δει υπουργό. Είπε και ένα σωρό άλλα για την «πολιτισμική χρεοκοπία» της χώρας… 

Ένας φοιτητής τον ρωτάει: Κύριε Ρασούλη, τι εννοείτε με τους στίχους «βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη;». «Εννοώ πως κάποτε είχαμε ένα Σούλι, κάτι σπουδαίο γινόταν εδώ σ’ αυτόν το τόπο, βρε παιδί μου. Τώρα αντί για Σούλι καταντήσαμε να έχουμε έναν Ρασούλη. Δηλαδή ένα τίποτα. Σκέτη κατάντια αυτός ο τόπος».

Έτσι, εις μνήμην.
 

*Η Άννα Λυδάκη είναι Αν. καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου.

Προηγούμενα άρθρα της Άννας Λυδάκη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News