Γενικά είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Πάντα προσπαθώ να βλέπω μέσα από κάποια συμφορά ότι κάτι καλό μπορεί να βγει. Έτσι και με την έλευση του 2017 που πραγματικά αισιοδοξώ να είναι καλύτερο από το 2016. Ωστόσο, τι να προλάβεις να ευχηθείς και πόσο να χαρείς όταν μαθαίνεις ότι τα πρώτα 60 λεπτά του 2017 σημαδεύτηκαν από αίμα και μάλιστα ανυποψίαστων ανθρώπων που απλά διασκέδαζαν την έλευσή του; Πώς να μπορέσεις να αισιοδοξήσεις όταν η ίδια η πραγματικότητα διαψεύδει κάθε σου έμφυτη ροπή να δεις το ποτήρι μισογεμάτο;

Το πρωτοχρονιάτικο αιματοκύλισμα έρχεται να επιβεβαιώσει έτι μια φορά ότι η τρομοκρατία είναι έξω από την πόρτα μας, ότι όσα μέτρα ασφαλείας και να λάβεις πάντα θα  υπάρχει μία χαραμάδα που θα αξιοποιηθεί και θα σκορπιστεί ο θάνατος, και ότι πάντα μα πάντα θα την πληρώσει με το πιο ακριβό τίμημα –την ίδια του τη ζωή– ένας άνθρωπος που έτυχε να βρίσκεται τη λάθος ώρα στη λάθος στιγμή.

Τώρα, γιατί τα γράφω αυτά που λίγο πολύ όλοι τα ξέρουμε, και ποιος είμαι εγώ για να τα γράφω αυτά, δεν έχω να σας απαντήσω, όμως, ένα πράγμα αρχίζω και συνειδητοποιώ: ότι  με την πάροδο του χρόνου, δυστυχώς, όλοι μας μαζί με εμένα, αρχίζουμε να συνηθίζουμε τέτοιες εικόνες αιματοκυλίσματος που αρχικά μας σοκάρουν –δεν νομίζω να υπάρχει νοήμων άνθρωπος στη γη που βάζοντας τον εαυτό του στη θέση  των αμέτρητων  θυμάτων δεν θα σοκάρονταν– αλλά έπειτα από λίγο τα ξεχνάμε όλα και συνεχίζουμε την ήρεμη πλην φοβισμένη ζωούλα μας ελπίζοντας να μην μας χτυπήσει την πόρτα το τέρας της τρομοκρατίας. Αυτή όμως η συμπεριφορά μας είναι και ο δείκτης που γέρνει την πλάστιγγα υπέρ εκείνων που ηδονίζονται σκορπώντας τον θάνατο και των αρρωστημένων σκοπών τους. Αυτή η συμπεριφορά είναι που μας οδηγεί στο να κοιτάμε με καχυποψία τον διπλανό μας. Αυτή η συμπεριφορά είναι που μας οδηγεί στο να γινόμαστε «σκληρόπετσοι» και να φοβόμαστε ακόμα και τον ίσκιο μας. Και εν τέλει αυτήν την συμπεριφορά θέλει να επιβάλλει το τέρας της τρομοκρατίας.

Δεν μπορώ σίγουρα να δικαιολογήσω ούτε καν να εξηγήσω την ηδονή στη θέα του θανάτου, ούτε γιατί η παράνοια ριζώνει στο μυαλό τους, όμως θα ‘θελα μέσα από αυτό το άρθρο να κρούσω τον κώδωνα να μην επαναπαυτούμε στην αιματηρή θέα και να μην συνηθίσει το μάτι μας στη βαρβαρότητα. Γιατί έτσι το μόνο σίγουρο είναι πως το τέρας θα μας κατασπαράξει. Δεν θα πάψω να ελπίζω όμως, το 2017 να είναι καλύτερο από το 2016, γιατί η ελπίδα, ως γνωστόν, πεθαίνει πάντα τελευταία.

*Ο Βενιζέλος Γεωργίου είναι δικηγόρος και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News