Στην πρωτεύουσα της Καταλονίας ο κόσμος φαίνεται να κινείται με τους δικούς του ρυθμούς. Μια μεγάλη πόλη με χαρακτήρα, στην οποία συσσωρεύονται ετερόκλητα πλήθη ανθρώπων από σπουδαστές και καλλιτέχνες μέχρι τουρίστες και περαστικούς. Με το μετρό ως βασικό μέσο μεταφοράς για την πόλη, αναμενόμενο ήταν να δημιουργηθεί μια πρωτοτυπία που να συμβαδίζει τόσο με την τεχνολογία όσο και με τη σπινθηροβόλο κουλτούρα των κατοίκων.

Ας πάρουμε τα πράματα με τη σειρά, σαν ιστορία. Λίγα χρόνια πριν ένας βαρκελωνέζος που χρησιμοποιούσε καθημερινά το μετρό, πιάνεται σε μια στάση χωρίς εισιτήριο. Παίρνει τη κλήση του σαν κύριος και ανεβάζει στον λογαριασμό του στο twitter τη στάση που αυτό συνέβη με tag το metrobarcelona#. Κάποιες μέρες μετά ένας γνωστός του θα κάνει ακριβώς το ίδιο με το tag barcelonametro#. Δε χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός και σύντομα 4.000 χρήστες χρησιμοποιούν το ίδιο tag κάθε φορά που πετυχαίνουν ελεγκτή, με σκοπό ο κόσμος που δεν χρησιμοποιεί εισιτήριο να μπορεί να αποφεύγει τους ελεγκτές.

Όπως όλες οι καλές ιδέες για επιβίωση στην πόλη, δημιουργήθηκε αυθόρμητα και σύντομα πήρε τεράστιες διαστάσεις απλά και μόνο επειδή ήταν αποτελεσματική. Αναμενόμενο ήταν να δημιουργηθεί και ένα application που έκανε την όλη διαδικσία πολύ πιο απλή. Μια εφαρμογή που χωρίς να διαφημιστεί καθόλου έγινε γνωστή. Το memetro μετράει 40.000 downloads και με την εξαιρετικά απλή του λειτουργία κάνει πράγματι το εισιτήριο περιττό. Απλά σημειώνεις τη στάση και την ώρα. Οι δημιουργοί της εφαρμογής επικαλούνται σαν επιχείρημα της δράσης τους τις αυξήσεις των εισιτηρίων και το δικαίωμα στη δωρεάν μετακίνηση στην πόλη. Επιθυμία τους είναι η κατοχύρωση τη δωρεάν εισόδου στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι παράνομο στη λειτουργία αυτής της εφαρμογής εφόσον πρόκειται για σύστημα διάδοσης πληροφοριών. Παρόλη την επιτυχία του στη Βαρκελώνη δεν φαίνεται να έχει διαδοθεί ούτε στη υπόλοιπη Ισπανία ούτε στην Ευρώπη.

Δε χρειάζεται να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πόσο καλά θα λειτουργούσε αυτό στο αθηναϊκό μετρό, εφόσον το πραγματικό ερώτημα είναι ηθικής και όχι πρακτικής φύσεως. Τα διόδια και τα εισιτήρια προκαλούν μια αντίδραση σχεδόν εγγενή, μιας και έχουν να κάνουν με τη στοιχειώδη πρακτική της μετακίνησης. Όποιος θέλει να ξέρει γιατί πληρώνει ή γιατί δεν πρέπει να πληρώνει δεν έχει παρά να κάνει μια έρευνα για το πού πηγαίνουν τα χρήματα αυτά, τι ποσοστό κρατάνε οι ελεγκτές και πόσο απαραίτητες/λειτουργικές είναι σαν υπηρεσίες, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά. Όλα τα παραδείγματα τρόπων και δράσεων πρέπει να είναι γνωστά, όπως και όλες οι επιλογές πρέπει να είναι συνειδητές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News