Αύγουστος, και γυρνάω στους δρόμους της Αθήνας. Το γυρνάω λίγο υποκειμενικό μιας και ακόμα δουλεύω, όπως και αρκετοί σαν εμένα. Δεν το εκφράζω με παράπονο, ίσα-ίσα. Πραγματικά, απολαμβάνω την Αθήνα τον Αύγουστο. Λιγότερη κίνηση στους δρόμους, λιγότερη φασαρία. Ο κόσμος κατεβάζει ρυθμούς και κινείται πιο φυσιολογικά, λίγο υποτονικά, ανθρώπινα θα έλεγα.

Τον Αύγουστο νομίζεις ότι ζεις σε μία άλλη πόλη. Για κάποιο λόγο ανεξήγητο έχεις χρόνο. Χρόνο για εσένα, χρόνο για τους άλλους, χρόνο ακόμα και για να σταθείς και να νιώσεις τη στιγμή που περνάει εκείνο το μακάριο λεπτό. Εκείνη τη στιγμή που δεν θα έπρεπε να αφήνουμε να χάνεται, μόνο που η καθημερινότητα είναι τόσο έντονη και αγχωτική που εν τέλει δεν μας το επιτρέπει.

Κι όμως, μία τέτοια στιγμή σε κάποιο καφέ στο κέντρο της Αθήνας βρέθηκα τυχαία με δύο θείες μου. Όλο το χρόνο θα μπορούσαμε να το συζητάμε και να μην τα καταφέρναμε τελικά να βρεθούμε. Το τυχαίο -αν και στην Αθήνα είναι λίγο απίστευτο- έχει άλλη αίσθηση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Δεν είναι ο συναισθηματισμός που μου επιτρέπει να το δω διαφορετικά. Είναι η ίδια η στιγμή που ζω! Αυτός ο τρίωρος καφές με δύο αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς χρόνους, χωρίς συγκεκριμένο θέμα και σκοπό. Μία κουβέντα κι όπου μας πάει.

Και είναι κι άλλες στιγμές παρόμοιες τις τελευταίες μέρες. Με άλλα πρόσωπα. Στιγμές τόσο καθημερινές, τόσο δυνατές, αλλά και τόσο δύσκολες να συμβούν, που στο τέλος τους αφήνουν μία γλυκιά αίσθηση κι ένα χαμόγελο. Θέλω να φωνάξω γι’ αυτές τις στιγμές. Τις στιγμές που δεν έχουν δευτέρες σκέψεις, παρά μόνο πρόσωπα γύρω από το ίδιο τραπέζι.

Στιγμές δίχως ατζέντες, δίχως καθωσπρεπισμούς και επιτηδευμένο socializing. Τι είναι αυτό; Όπως ακούγεται ακριβώς. Το αναλύσαμε χθες το βράδυ με μία φίλη σε κάποιο μπαράκι στο Μετς. Τι ωραίο το Μετς! Και η κουβέντα με τη φίλη ακόμα πιο ωραία. Από το επιτηδευμένο socializing ξεκίνησε και έφτασε πολύ μακριά. Μία συνάντηση όμως, χωρίς φραγμούς και επιτηδευμένο socializing.

Δεν σε συνάντησα απόψε μόνο και μόνο για να διατηρήσω και μαζί σου μία επαφή, έτσι ώστε να ικανοποιήσω το εγώ μου και την ανάγκη μου να είμαι αρεστή. Αυτό το άγχος ευτυχώς δεν το είχα ποτέ. Η ειλικρίνεια ήταν αυτή που κυριαρχούσε και κυριαρχεί ακόμα στην κοινωνική μου ζωή. Κι όπως έλεγε και η δασκάλα μου: «Αναστασία, όταν δεν θέλεις να σε συμπαθήσει κάποιος, το πετυχαίνεις με μεγάλη ευκολία…». Απλώς, από νωρίς στη ζωή μου συνειδητοποίησα ότι δεν γίνεται να αγαπάμε όλον τον κόσμο κι εκείνος εμάς. Στη ζωή επιλέγουμε και μας επιλέγουν. Το αν θα πετύχουμε επαφή αυτό εξαρτάται από πολλά… Τα κριτήρια δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Και το socializing είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση τελικά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News