Προγραμματισμός. Λέξη που αυτομάτως μας εμπνέει σιγουριά. Ασφάλεια. Ίσως ο σχηματισμός και η τήρηση ενός προγράμματος να καλύπτουν το κενό που έχει δημιουργήσει μέσα μας η πλήρης αταξία που επικρατεί γύρω μας. Η ύστατη προσπάθειά μας για να βάλουμε σε μία τάξη τουλάχιστον το μικρόκοσμό μας.

Το γεγονός ότι γνωρίζουμε καλά πως πλέον τίποτα δεν εξαρτάται από εμάς, μας καλλιεργεί συστηματικά την ανάγκη να φτιάχνουμε προγράμματα θεωρώντας πως παίρνουμε έστω και ένα μικρό κομμάτι της ζωής μας στα χέρια μας. Σεβαστό. Μέχρι να εξελιχθεί σε παθολογία.

Στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε την πολυπόθητη ατομική ωστόσο εικονική τάξη, χάνουμε την ουσία. Την ουσία του απροσδόκητου. Τη μαγεία του απροσδόκητου. Αρνούμαστε να βάλουμε στη ζωή μας οτιδήποτε δεν έχουμε «υπολογίσει», θεωρώντας απειλή την εισβολή του στο τόσο καλά ορισμένο πρόγραμμά μας. Και το χάνουμε. Λάθος. Απλά και ξεκάθαρα, λάθος.

Ύστερα από μία μικρή αναδρομή στις εμπειρίες της ζωής μας, στοιχηματίζω με όλους, ότι οι ομορφότερες αναμνήσεις σχηματίστηκαν συγκυριακά. Χωρίς κανένα πρόγραμμα και χωρίς καμία στρατηγική. Απλά ήρθαν.

Για τον απλό αλλά τόσο σημαντικό αυτό λόγο καλό θα ήταν να αφήσουμε τη ζωή μας λιγάκι στην τύχη της. Να ποντάρουμε παραπάνω στο συντελεστή των αστάθμιστων μεταβλητών προκειμένου να ζήσουμε κάθε πιθανή πτυχή της. Να θυσιάσουμε ένα ποσοστό των αυστηρά ορισμένων «θέλω» μας στο βωμό του πεπρωμένου, του ριζικού. Ή όπως αλλιώς ονομάζεται αυτό. Η ευτυχία, τις περισσότερες φορές, μας χτυπάει την πόρτα απρόσκλητη και δε μας μένει άλλο παρά να της ανοίξουμε και να χαμογελάσουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News