Πρέπει να γράψω… Ου, ένα σωρό θέματα. Μα είναι τα χέρια μου μαγκωμένα και το μυαλό μου σκαλωμένο. Τίποτα δεν είναι άξιο να γράψω, αλλά ντρέπεσαι και τον εαυτό σου αν δεν γράψεις γι’ αυτό. Για εκείνο το καραβάνι των κατατρεγμένων. Για εκείνη τη γυναίκα που φώναξε σπαρακτικά, αδιέξοδα, απελπισμένα ενώ περπατούσε δίπλα σε έναν γιούκο με τα πράγματα μιας ζωής στοιβαγμένα «Είμαι εγώ η Χαμάς; Δείτε το χάλι μου, είμαι εγώ η Χαμάς;»

«Να φύγετε» διέταξε ο Νετανιάχου. Να πάνε πού; Υφίσταται αίσθηση ότι μιλάμε για ανθρώπους; Ακόμα και για σκουπίδια οφείλεις να υποδείξεις τόπο. Πού; Η Ιστορία έχει ένα σωρό σελίδες διωγμών, γενοκτονιών. Μα έχει και μια μπαμπεσιά. Εχει και την επόμενη σελίδα. Σάμπως δεν έχουμε ζήσει οι Ελληνες δράματα; Δεν έχουμε γίνει και γη για διωγμένους; Ανθρωποι, πληθυσμοί διωγμένων, αφιλόξενα τους δεχόμασταν και δεν τους δεχόμασταν, κι ας ήταν και αίμα μας. Ηρθαν ρακένδυτοι και ωστόσο μας άνθισαν περισσότερο απ’ ότι τους ανθίσαμε.

Πάντα η ζωή βρίσκει άκρη. Αλλά… Είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που παρακολουθούμε live ένα «Φύγετε» χωρίς γη φιλόξενη, χωρίς συγγενή, έστω αφιλόξενο. Ενα «Να φύγετε» γενικώς; Οπως για νοικάρη; «Φύγε, το θέλω το σπίτι σου», «Να πάω πού;», «Και τι με νοιάζει εμένα. Κάπου θα βρεις. Εγώ θέλω το σπίτι σου». Και τα σχέδια πανέτοιμα στο τραπέζι της πρεμούρας. Η Ιστορία θα γράψει την επόμενη σελίδα. Αλλά εμείς είμαστε τώρα παρόντες. Μάρτυρες. Αμίλητοι μάρτυρες.

Είμαι αυτός που σιχαίνεται και τη Χαμάς και τον Νετανιάχου, είμαι αυτός που λογίζει τους ανθρώπους για ανθρώπους, είμαι αυτός που με λούζει η ενοχή γιατί παρακολουθώ, βλέπω και κάνω ότι δεν βλέπω. Κοιτάζω, και αυτόματα κοιτάζω αλλού, ενώ μέσα μου έχει μείνει βαθιά αυτό που βλέπω κάθε μέρα. Οπως, κάπως έτσι, όλα τα κράτη, όλος ο πλανήτης. Αυτό είναι φρικτό διάστημα ενός ασήκωτου συναισθήματος ντροπής, συνενοχής, βάρους συνείδησης που δεν το γράφει η Ιστορία. Που μας έμελλε να το ζήσουμε, να το ζούμε στο πετσί μας.

Θυμάμαι μια ζωή στο έγκλημα κάθε ομηρίας… Κανονικό έγκλημα είναι η ομηρία, άρα και το έγκλημα της Χαμάς. Να σηκώνουν όλοι τα χέρια ψηλά. Πρωταρχική αξία η ανθρώπινη ζωή. Μα, ούτε τους δικούς τους εναπομείναντες ομήρους; Κάθε ενέργεια του Νετανιάχου μοιάζει να είναι ό,τι πιο ενισχυτικό στο ρίσκο να τους αποτελειώσουν. Τι δεν καταλαβαίνω; Συνεχώς αναρωτιέμαι τι δεν καταλαβαίνω.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μπρος Χαμάς και πίσω Νετανιάχου. Μπρος Νετανιάχου και πίσω Χαμάς. Μια συνεχής άρνηση της Αμερικής να καταδικάσει στον ΟΗΕ τη γενοκτονία. Οι καταδίκες της ΕΕ κατά του Ισραήλ. Το αυξανόμενης έντασης «μήνυμα» κρατών αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους. Ολα όμως πάνω σε κατεχόμενα ερείπια πια. Και εγώ; Κάθε μικρούτσικο «εγώ», να παρακολουθώ, να παρακολουθούμε; Πώς θα βγει αυτή η ντροπή από μέσα μας; Αυτή, η επί των ημερών μας. Αυτό δεν το γράφει η Ιστορία.

Ξέρω, διαβάζω, αντιλαμβάνομαι. Μελετώ παραμέτρους και συμφέροντα. Τη μικρή και τη μεγάλη εικόνα. Πνίγομαι στην πληροφόρηση. Είμαι αρκούντως πονηρεμένη. Εννοια σας! Δεν είμαι μια αμόρφωτη που κοιτάζει προς τον ουρανό, αλλά ένας ενημερωμένος άνθρωπος, πολίτης, που τρέμω μην και ξεχάσω, από την πολλή πληροφόρηση, να κοιτάζω και προς τον ουρανό. Να αναμετριέται η συνείδησή μου με τον όποιο συνείδησης Θεό. Που δίνει προτεραιότητα στην ανθρώπινη ύπαρξη. Ε, όχι! Δεν θα με κάνετε να το χάσω αυτό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News