«Εκ φύσεως έκλινα περισσότερο προς τον πατέρα μου», παραδέχεται η Παλόμα Πικάσο, θυγατέρα του Πάμπλο Πικάσο και της Φρανσουάζ Ζιλό. «Με τη μητέρα μου τη σχέση την έκτισα ανά τα χρόνια, πέθανε σε ηλικία 101 ετών, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε πολύ», μεταξύ άλλων και για τον δεκαετή δεσμό της με τον ιδιοφυή ισπανό καλλιτέχνη, τον οποίο η γαλλίδα (επίσης) ζωγράφος αποφάσισε να εγκαταλείψει το 1953, παίρνοντας μαζί της τα δύο παιδιά που απέκτησαν μαζί, τη μικρή Παλόμα και τον μεγαλύτερο αδελφό της, Κλοντ.

«Προσπάθησαν πολύ να μη μας προκαλέσουν τραύμα. Ημουν τεσσάρων χρόνων και ο πατέρας μου ήταν για εκείνη ο πιο εξαιρετικός άνθρωπος που είχε συναντήσει ποτέ. Ούτε ο πατέρας ούτε η μητέρα μου κακολόγησαν ποτέ ο ένας τον άλλον και αισθάνομαι ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Μόλις έκλειναν τα σχολεία, το ίδιο απόγευμα, η μητέρα μου μας πήγαινε να πάρουμε το τρένο για την Κυανή Ακτή και ο Πάμπλο μας περίμενε στον σταθμό των Καννών», θυμάται η 76χρονη Παλόμα Πικάσο συνομιλώντας με τη Φραντσέσκα Πίνι της Corriere della Sera.

Αφορμή για τη συνέντευξη που παραχώρησε στην ιταλική εφημερίδα η γαλλίδα σχεδιάστρια κοσμημάτων, επιχειρηματίας και διαχειρίστρια της κληρονομιάς του θρυλικού ζωγράφου στάθηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης «Crecer entre dos artistas», την οποία επιμελήθηκε η ίδια, αφιερώνοντάς την στον αδελφό της Κλοντ αλλά και στη μητέρα της, οι οποίοι εγκατέλειψαν αμφότεροι τα εγκόσμια το 2023.

Μέσω διαφόρων «αναμνήσεων μιας ζωής», όπως χαρακτηρίζει η ιταλίδα δημοσιογράφος τις οικογενειακές φωτογραφίες, τους πίνακες, τα γλυπτά, τα σχέδια αλλά και τα παιχνίδια που εκτίθενται (έως τις 26 Οκτωβρίου) στο Museu Picasso της Βαρκελώνης, η Παλόμα Πικάσο αφηγείται τα παιδικά της χρόνια: πώς μεγάλωσε, μαζί με τον αδελφό της, ανάμεσα σε δύο καλλιτέχνες.

«Οταν ήμασταν παιδιά, ο Κλοντ και εγώ βλέπαμε τους εαυτούς μας ως δίδυμα αδέλφια. Είχαμε μια ζωή πολύ τακτοποιημένη αλλά και πολύ συναρπαστική. Επρόκειτο για κάτι μοναδικό, με έναν πατέρα τόσο διάσημο», ανέφερε.

«Η ιστορία μου ήταν πολύ ιδιωτική και ταυτόχρονα πολύ δημόσια. Φωτογραφίες μου στις εφημερίδες άρχισαν να δημοσιεύονται από τότε που ήμουν παιδάκι. Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ο πατέρας μου έγινε δημόσιο πρόσωπο, οπότε όλα όσα μας συνέβαιναν, προβάλλονταν εκτενώς», συνέχισε. «Εκείνη την περίοδο υπήρχαν δύο καλλιτέχνες που, εκ πρώτης όψεως, έμοιαζαν, από την άποψη ότι είχαν εξαιρετικές καριέρες, ενώ είχαν κάνει οικογένειες και είχαν αποκτήσει παιδιά σε μεγάλη ηλικία. Αλλά νομίζω πως η ζωή με τον Τσάπλιν ήταν πολύ λιγότερο διασκεδαστική από ό,τι η ζωή με τον Πικάσο». 

Ωστόσο, με τις κούκλες από χαρτόνι που της έφτιαχνε ο πατέρας της (και εκτίθενται στην έκθεση) η Παλόμα Πικάσο συνήθως δεν είχε ευκαιρία να παίξει, καθώς τις άρπαζαν μέσα από τα χέρια της, «όπως και πολλά άλλα πράγματα που μου δίνονταν μόλις για ένα λεπτό, για να ακούσω μετά “ααα, θα σου το φυλάξω εγώ”. Αλλά αυτή η αίσθηση της αντίληψης ότι η τέχνη είναι ανώτερη από οτιδήποτε άλλο είναι υπέροχη. Ποτέ δεν αισθάνθηκα πως η τέχνη μάς έκλεβε τους γονείς, αυτό το πάθος για δημιουργία ήταν ένα ανεκτίμητο δώρο, όπως και το ότι είχαμε γονείς που έπαιζαν μαζί μας, αντιμετωπίζοντας τα παιχνίδια μας σαν να ήταν τόσο σημαντικά όσο εκείνοι», εξήγησε.

Οταν η ιταλίδα δημοσιογράφος αναφέρθηκε στο κόκκινο, αγαπημένο χρώμα της Παλόμα αλλά και της μητέρας της, η Πικάσο θυμήθηκε τις ταυρομαχίες στις οποίες την πήγαινε, μαζί με τον αδελφό της, ο πατέρας τους: «Ξέραμε πως αυτός ήταν ένας ξεχωριστός κόσμος, με διαφορετικούς κανόνες, και πως δεν μπορούσαμε να βρισκόμασταν εκεί για να κλαίμε, ούτε για τον ταύρο ούτε για τον ταυρομάχο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News