Ο Μικ Τζάγκερ δεν γνωρίζει εκφραστικά όρια. Το «τρομερό παιδί» της ροκ ως άλλος Ντόριαν Γκρέι παραμένει αναλλοίωτος, τη στιγμή που οι φίλοι του, ο ένας μετά τον άλλον, αποχωρούν από τα «φώτα». Tώρα επανακάμπτει στις οθόνες μέσω του τηλεοπτικού δικτύου HBO με σκηνοθέτη τον περίφημο Μάρτιν Σκορσέζε.

https://www.youtube.com/watch?v=m5DdIQJt6-w

Η σχέση του με τον κινηματογράφο ήταν πάντα άρρηκτη, αν και ασυνεχής. Σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian, ο frontman των Rolling Stones εμφανίζεται ως παραγωγός της ροκ δράματος «Vinyl», μια ιδέα που ο ίδιος είχε ονειρευτεί από τα μέσα του 1990. Η θέση του παραγωγού δεν είναι άγνωστη στον Τζάγκερ, καθώς ήταν η αιτία να γυριστούν δύο ταινίες για τον Τζέιμς Μπράουν (Get on Up και Μr Dynamite), όπως και το πολεμικό θρίλερ Enigma (το 2001). Επίσης, είχε εμπλακεί μέσω της παραγωγής σε δύο ντοκιμαντέρ που είχαν να κάνουν με το συγκρότημά του (Crossfire Hurricane, 2012 και Shine a Light, 2008, σε σκηνοθεσία του Μάρτιν Σκορτσέζε).

Ο Τζάγκερ, όπως και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε μια σειρά ντοκιμαντέρ όπως το «Sympathy For The Devil», εκεί γύρω στα τέλη του 1960 με τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ να βρίσκεται πίσω από την κάμερα και το «Gimme Shelter», ένα έξοχο δείγμα του «cinema verite».

Φυσικά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το περιβόητο «Cocksucker Blues» του Ρόμπερτ Φρανκ, που αναφέρεται στην αμερικανική περιοδεία των Stones το 1972. Το φιλμ, ωστόσο, δεν έτυχε της έγκρισης των μελών του συγκροτήματος με αποτέλεσμα μέχρι σήμερα να παραμένει ακυκλοφόρητο και ελάχιστες δημόσιες προβολές του να έχουν καταγραφεί (τελευταία τον Δεκέμβριο του 2012 στο MoMa της Νέας Υόρκης).

Στο επικείμενο Vinyl, ο Μικ Τζάγκερ δεν θα κρατήσει κάποιο ρόλο μπροστά από την κάμερα (ούτε καν δευτεροκλασάτο), σε αντίθεση με τον γιο του, Τζέιμς, που θα υποδυθεί έναν τραγουδιστή της πανκ μουσικής. Τελικά, ούτε αυτή τη φορά ο Τζάγκερ θα καταφέρει να τραβήξει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας για μια καλλιτεχνική δραστηριότητά του εκτός των μουσικών πλαισίων. Ναι, σαν τον Ντέιβιντ Μπάουι δεν θα καταφέρει να γίνει ποτέ και να πατήσει σε δύο διαφορετικές «βάρκες».

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η καριέρα του Τζάγκερ ως ηθοποιού ξεκίνησε το 1970 δίχως όμως να τον ακολουθεί πάντα η επιτυχία. Ισως η μοναδική στιγμή που πλησίασε την κινηματογραφική καταξίωση ήταν όταν βρέθηκε με τον σκηνοθέτη Βέρνερ Χέρτζογκ, ο οποίος ετοιμαζόταν να γυρίσει την κλασική, πλέον, ταινία «Φιρτζικαράλντο». Τελικά, μια σειρά αρνητικών συγκυριών έφεραν τον Τζάγκερ εκτός του καστ και τη θέση του πήρε ο Κλάους Κίνσκι με τα γνωστά, εκπληκτικά αποτελέσματα της ερμηνείας του στην εν λόγω ταινία.

Επειτα από πολλά πισωγυρίσματα, θα επιστρέψει στις οθόνες το 1992 στο κυβερνπάνκ θρίλερ Freejack με τον Εμίλιο Εστέβεζ. Η εφημερίδα NY Times δεν του χαρίστηκε στην κριτική που του άσκησε για την παρουσία του στην ταινία.

Πάντως, η παρουσία του στο δράμα Bent (1997) και στο «The Man From Elysian Fields» τον αποζημίωσαν για τις προηγούμενες αποτυχίες στο πανί. Σε αυτές τις δύο, ο Τζάγκερ, περισσότερο ώριμος από ποτέ, δίνει κάποια αδρά δείγματα της υποκριτικής του μενταλιτέ. Και πάλι, όμως, ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει μια οργανική σχέση με τον κινηματογράφο, καίτοι είναι φανερό πως τον έθελγε και τον συγκινούσε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News