Εκείνη και εκείνος, είκοσι χρονών και οι δύο, συναντιούνται στις διακοπές στη Βαρκελώνη, νιώθουν έλξη ο ένας για τον άλλον, κάνουν σχέση. Μετά ο καθένας επιστρέφει στο σπίτι του: εκείνη, η Σόφι, στην Αγγλία, και εκείνος, ο Τζέσε, στην Ολλανδία. Συνεχίζουν να επικοινωνούν και εκείνη αποφασίζει να πάει να τον συναντήσει στο Αμστερνταμ.

Στο αεροδρόμιο, όμως, δεν την περιμένει. Ούτε απαντά στις κλήσεις ή στα μηνύματά της. Μετά από δυόμισι ώρες αναμονής, η Σόφι λαμβάνει τελικά ένα μήνυμα: «You’ve been pigged» και δύο emoticons με το κεφάλι ενός γουρουνιού. Τι σημαίνει αυτό;

Φαίνεται – όπως γράφει η Daily Mail, στην οποία η νεαρή κοπέλα διηγείται την ιστορία της – πως πρόκειται για ένα σκληρό παιχνίδι των millennials: επιλέγουν το λιγότερο ελκυστικό κορίτσι, το κατακτούν για να το παρατήσουν μετά στα κρύα του λουτρού. Το παιχνίδι ονομάζεται Pull a pig – Τράβα ένα γουρούνι. Η Σόφι ήταν το «γουρούνι», δηλαδή, επιλογή και κατάκτηση ως μη ιδιαίτερα χαριτωμένη.

Η υπόθεση βρίσκεται τώρα στα χέρια των δικηγόρων όπου κατέφυγε ο Τζέσε για να αντικρούσει τα γεγονότα. Γεγονός όμως είναι και το τραύμα της Σόφι. Αυτό που μένει να φανεί είναι εάν η ιστορία του Τζέσε και της Σόφι εντάσσεται σε κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις. Ή εάν πρόκειται για μια τάση σε ολόκληρη την Ευρώπη και πλήρους βαρβαρότητας.

Φωτό: Εκείνος κι εκείνη. Βρείτε το γουρούνι. Πηγή: Daily Mail

Βασανισμένοι, αναγκασμένοι να φορούν πάνες ενηλίκων, να μένουν για μέρες άυπνοι, να ζουν χωρίς θέρμανση σε πολικές θερμοκρασίες: Αυτή ήταν η μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στους κρατούμενους του «blacksite» της CIA στο Αφγανιστάν, εκεί που φυλακίζονταν οι ύποπτοι για σχέση με την Αλ Κάιντα  κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.

Ο Guardian αποκαλύπτει τα μυστικά της φυλακής που είχε το παρατσούκλι «Cobalt» και βρίσκεται κοντά στην Καμπούλ. Μια φυλακή «εξαιρετικά δραστήρια» την περίοδο 2002-2003.

Με ένα μακροσκελές ρεπορτάζ, η εφημερίδα δημοσίευσε τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία μιας δικαστικής υπόθεσης που αφορούσε τα συμβόλαια δύο ψυχολόγων, του  Τζον Μπρούς Τζέσσεν και του Τζέιμς Έλμερ Μίτσελ οι οποίοι αμείφθηκαν με 80 εκατομμύρια δολάρια από τη CIA για το προηγμένο πρόγραμμα βασανιστηρίων.

Ο Guardian έφερε στο φως την υπόθεση, επισημαίνοντας πώς οι δύο ψυχολόγοι πέτυχαν εξωδικαστικό συμβιβασμό με την οικογένειά του Γκιουλ Ραχμάν, ενός κρατούμενου που έχασε τη ζωή του στο «Cobalt», και δύο άλλους κρατούμενους, τον Μοχάμεντ Μπεν Σουντ και τον Σουλεϊμάν Αμπντουλάχ Σαλίμ, που επέζησαν των βασανιστηρίων κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας και στη συνέχεια απελευθερώθηκαν επειδή «δεν συνιστούσαν απειλή».

Φωτό: Σκίτσο του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα βασανιστήρια της CIA. Πηγή: Human Right Watch

Μπορεί να ταξιδέψουν έως και έξι ολόκληρες ώρες την ημέρα για να πάνε και να έρθουν από το σχολείο. Αλλά για τη Ραντίκα και τη Γιασόντα , δυο κορίτσια που ζουν σε ένα απομακρυσμένο χωριό των Ιμαλαΐων, η μόρφωση είναι τόσο σημαντική που δεν σκέφτηκαν ούτε στιγμή να αναβάλουν το ταξίδι τους.

Στη στήλη «360 μοίρες» του BBC μπορεί να δει κανείς αυτό το ταξίδι – ένα επικίνδυνο ταξίδι. Η μέρα ξεκινά στις 5:00 το πρωί, στη μέση της εποχής των μουσώνων, όταν τα δύο κορίτσια πλένουν το πρόσωπό τους στο μπαλκόνι και προετοιμάζονται για την αναχώρησή τους. «Ένα ταξίδι που τις μεταφέρει από το ορεινό έδαφος, στα πυκνά δάση και τη γρήγορη ροή του ποταμού». Οι αδελφές, ηλικίας 14 και 16 ετών, είναι «μόνο» δύο από τα έξι παιδιά που φτάνουν στο σχολείο από το χωριό «μπροστά στα μάτια του πατέρα τους που κάθε πρωί τις αποχαιρετά σκεφτικός». Δεν υπάρχουν δρόμοι μέσα ή έξω από το χωριό Σιάμπα. Και τα δύο κορίτσια φέρνουν μαζί τους, εκτός από το σακίδιο και το σημειωματάριό τους, «γεύμα με κάρυ και λαχανικά».

Τι είναι το πιο δύσκολο; «Να διασχίσουμε τον ποταμό Μπαγκιράτι, αφού για να το κάνουμε ανεβαίνουμε σε ένα μεταλλικό καλάθι και περνάμε στην απέναντι όχθη με ένα σχοινί. Πολλές φορές φυσάει πολύ». Είναι κάτι που απαιτεί πολλή δύναμη – «ειδικά όταν βρέχει, το να τραβήξουμε το σχοινί θέλει πολύ δύναμη και είναι εύκολο να κόψουμε τα χέρια μας. Το λίπος στο σχοινί μας βοηθάει, αλλά λερώνει τα χέρια και τα ρούχα μας, όσο κι αν προσπαθούμε να τα προστατέψουμε. Τα σχολικά παντελόνια είναι λευκά», λέει χαμογελώντας η Γιασόντα. Μόλις φτάσουν στην απέναντι όχθη, περνούν μέσα από ένα δάσος όπου «ζουν αρκούδες, ενώ οι βδέλλες κολλάνε στα πόδια μας». Μόνο εκεί τις περιμένει ένα ταξί για να τις πάει στο σχολείο.

Τι ωθεί τα δύο κορίτσια σε αυτή την προσπάθεια; Η Ραντίκα  ονειρεύεται να γίνει σπουδαία δασκάλα: «Δεν θέλω να παντρευτώ σε νεαρή ηλικία, όπως έκαναν οι γονείς μου. Θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου» λέει.

Δεν θα έπρεπε η ιστορία τους να διδάσκεται στα άλλα σχολεία;

Φωτό: Η Ραντίκα και η Γιασόντα  νικούν τον ποταμό Μπαγκιράτι. Πηγή:  BBC

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στη Μεσόγειο και μόνο για να καταλάβει πόσο συνδεδεμένη είναι η αρχιτεκτονική με το νερό ήδη από την εποχή της αρχαιότητας. Και να που τώρα αυτή η αυτή η σχέση βρίσκεται στο επίκεντρο μιας συζήτησης, θέμα της οποίας δεν είναι το παρελθόν αλλά το σπίτι του μέλλοντος.

Αν το νερό ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της αρχιτεκτονικής του Fallingwater, της περίφημης κατοικίας του Φρανκ Λόιντ Ράιτ , σήμερα η βιοαρχιτεκτονική στοχεύει στη συλλογή των ομβρίων υδάτων, στη διαχείριση, στην ανακύκλωση αποβλήτων και στη μείωση της κατανάλωσης. Όπως εξάλλου σημειώνει το Smithsonian, το νερό δεν είναι πια ένας απεριόριστος και ανανεώσιμος πόρος. «Όταν από τον τυφώνα Κατρίνα πλημμύρισε το 80% της Νέας Ορλεάνης, αναγκάζοντας ένα εκατομμύριο ανθρώπους να μετακινηθούν και προκαλώντας ζημιές άνω των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, πολλοί συνειδητοποίησαν ότι οι πλημμύρες θα μπορούσαν να αποβούν επιζήμιες πολύ περισσότερο από τον άνεμο».

Οι πλημμύρες, λένε οι ειδικοί, είναι ένα από τα χειρότερα γνωστά ζητήματα που σχετίζονται με την αλλαγή του κλίματος και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, οι βροχές καθώς και οι όλο και πιο καταστροφικοί τυφώνες «είναι παράγοντες που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για ένα κτίριο». Πολλές αρχιτεκτονικές μελέτες προσαρμόζονται στα δεδομένα αυτά, για παράδειγμα, κατασκευάζοντας τα λεγόμενα «αμφίβια σπίτια» – κάτι σαν την Κιβωτό του Νώε. Ένα από τα πρώτα που κατασκευάστηκαν είναι το  «Formosa» από το αρχιτεκτονικό γραφείο Baca Architects, στις όχθες του ποταμού Τάμεση. Ένα σπίτι με χαμηλή κατανάλωση ενέργειας το οποίο, σε περίπτωση πλημμύρας, επιπλέει σαν βάρκα.

Στο Μπαχρέιν, πάλι, αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί έως το 2023 ο «Οδυσσέας», ένα πλωτό κτίριο με καταστήματα, ξενοδοχεία και εστιατόρια, υδραγωγείο, ένα τεχνητό βουνό και ιπποδρόμιο. «Ένα σύστημα σωληνώσεων που θα περνάει μέσα από τους τοίχους και τα δάπεδα θα επιτρέπει την άντληση νερού για την ψύξη της πόλης, μειώνοντας το φορτίο του κλιματισμού» λένε οι εμπνευστές του. Αυτό κι αν είναι Κιβωτός με όλα τα κομφόρ.

Φωτό: Κάπως έτσι αλλά στο πιο σύγχρονο. Πηγή: Shutterstock