«Στο διάολο οι ηλεκτρονικές συσκευές και οι υπολογιστές – πηγαίνετε θέατρο!», σχεδόν «ουρλιάζει» ο φημισμένος σκηνοθέτης Ανατόλι Βασίλιεφ στο κείμενό του για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, το οποίο θα διαβαστεί από πολλούς θιάσους στην αρχή της παράστασης την  Κυριακή. Είναι άλλωστε το μήνυμα που υιοθετεί το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου που έχει μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες και θα διαβαστεί σε πολλές χώρες ανά τον πλανήτη.

Το ενδιαφέρον όμως είναι πολλοί θεατρικοί οργανισμοί καθιέρωσαν ειδικές προσφορές για την Κυριακή. Ακόμα και ελεύθερη είσοδο, όπως θα κάνει για τους νέους 18 ως 28 ετών το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά όπου παρουσιάζεται ο απρόβλεπτος, παλλόμενος για ζωή «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου.

To θέατρο Παλλάς συνδυάζει την ημέρα με μια γενναιόδωρη χειρονομία αλληλεγγύης: Με την αγορά ενός ειδικού εισιτηρίου στην τιμή των 7 ευρώ για την παράσταση «Η Όπερα της Πεντάρας», προσφέρετε ένα γεύμα σε έναν άστεγο συμπολίτη μας. Με αυτή την κίνηση, θα υποστηρίξετε το Κέντρο Υποδοχής & Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ), που συγκεντρώνει και διανέμει τρόφιμα σε οικογένειες και άτομα που έχουν ανάγκη. Τα ειδικά αυτά εισιτήρια, θα διατίθενται μόνο από τα ταμεία του Παλλάς (Βουκουρεστίου 5, Αθήνα) την Πέμπτη 24 Μαρτίου, την Παρασκευή 25 Μαρτίου και το Σάββατο 26 Μαρτίου (9:00 – 21:00) για όλες τις παραστάσεις της Όπερας της  Πεντάρας, μέχρι την Κυριακή 17 Απριλίου και ισχύουν για όλες τις ζώνες του θεάτρου.

Ολα τα έσοδα της Κυριακής από την παιδική παράσταση «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» στις 15.00 στο θέατρο Πόρτα θα δοθούν για την αγορά ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες. Στο Φουαγέ του Βασιλικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης από τις 16.00 έως τις 18.00 θα πραγματοποιηθεί η εκδήλωση «Αλληλεγγύη: η εκδίκηση του καλού» με 24 ηθοποιούς να συνδράμουν στην κινητοποίηση του κοινού για τη συγκέντρωση τροφίμων για τους πρόσφυγες. Παρόμοια εκδήλωση θα γίνει στην Αθήνα με το «Ενα ποίημα για τους πρόσφυγες»  στη σκηνή του Green Park στο Πεδίον του Αρεως.

Στο Θέατρο Τζένη Καρέζη  μπορεί κάποιος να προαγοράσει εισιτήρια για την «Ασκητική» και τον «Συμβολαιογράφος» έναντι 12 και 10 ευρώ αντίστοιχα. Στο Vault θα υπάρχει έκπτωση 50% στα εισιτήρια των «Marvin’s room», «Μάρτυς μου ο Θεός» και «Μηχανικοί καταρράκτες» την Κυριακή. Για τις βραδινές παραστάσεις το κοινό μπορεί να αγοράσει δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός για το «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε» στο Κάτια Δανδουλάκη, «Γαμπροί για πούλημα» στο Ακροπόλ, «SOS» στο Ζήνα και «Οικογένεια Ανταμς» στο Βέμπο. Το Σάββατο 26 και την Κυριακή 27 του μηνός το εισιτήριο στο «Αταίριαστο ζευγάρι» κοστίζει 8 ευρώ όπως και στο «Τυφλή εμπιστοσύνη» του Επί Κολωνώ.

Κατόπιν συνεννόησης με το ταμείο, μπορεί κάποιος να αποκτήσει δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός για τις παραστάσεις «Δηλητήριο» στο Αλκμήνη, «Μισάνθρωπος» στο Αντιθέατρο Μαρίας Ξενουδάκη, «Fuga» στο Olvio, «Κλάρξον, γιούχα και παλιάτσοι» στο Βαφείου. Ολη την ερχόμενη εβδομάδα το Αλφα, δίνει ένα εισιτήριο δώρο για κάθε αγορά εισιτηρίου. Το ίδιο θα γίνει στο Σύγχρονο Θέατρο  για την παράσταση  «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» στις 28 και 29 Μαρτίου.  Ακολουθεί το κείμενο του κ. Βασίλιεφ για την 27^η Μαρτίου:

«Έχουμε ανάγκη το θέατρο; Αυτό είναι το ερώτημα που τίθεται ενώπιον χιλιάδων επαγγελματιών του θεάτρου και εκατομμυρίων κουρασμένων από αυτό, ανθρώπων.

Γιατί το έχουμε ανάγκη; Στις μέρες μας, συγκρινόμενη με τις πλατείες των πόλεων και τις γαίες των κρατών, όπου πραγματικές τραγωδίες συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή, η σκηνή μοιάζει πια ασήμαντη.

Τι σημαίνει το θέατρο για μας; Επίχρυσες γκαλερί και μπαλκόνια σε θεατρικές αίθουσες, βελουδένιες πολυθρόνες, βρώμικα παρασκήνια, δουλεμένες φωνές των ηθοποιών – ή αντιθέτως, κάτι διαφορετικό: Μαύρα κουτιά, βαμμένα με λάσπη και αίμα, γεμισμένα με ένα τσούρμο λυσσαλέων γυμνών σωμάτων.

Τι θα μπορούσε να μας πει; Τα πάντα! Το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για τα πάντα.

Για το πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό, πώς οι φυλακισμένοι μαραζώνουν σε υπόγειες σπηλιές και πώς το πάθος μας εξυψώνει και πώς η αγάπη μπορεί να μας καταστρέψει, πως κανείς δεν έχει ανάγκη έναν καλόν άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο και πώς βασιλεύει ο δόλος, πώς μερικοί άνθρωποι ζουν σε διαμερίσματα, ενώ τα παιδιά εξασθενούν σε προσφυγικούς καταυλισμούς και πώς όλοι θα πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην έρημο και πώς μέρα με τη μέρα αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε τους αγαπημένους μας – το θέατρο μπορεί να μας μιλήσει για όλα. Το θέατρο υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει παντοτινά.

Και τώρα, τα τελευταία πενήντα έως εβδομήντα χρόνια, μας είναι ιδιαίτερα αναγκαίο. Γιατί είναι εμφανές ότι από όλες τις δημόσιες τέχνες μόνο το θέατρο έχει τη δυνατότητα της μετάδοσης – του λόγου, από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα, από χέρι σε χέρι, από σώμα σε σώμα. Το θέατρο δεν χρειάζεται διαμεσολαβητή για να ταξιδέψει ανάμεσα στους ανθρώπους – αποτελεί την πιο διάφανη πλευρά του φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον βορρά, στην ανατολή ή τη δύση – ω όχι, είναι η ουσία του ιδίου του φωτός, που λαμπυρίζει από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, ενός φωτός που ακαριαία αναγνωρίζει κάθε εχθρικό ή φιλικό πρόσωπο.

Και χρειαζόμαστε ένα ποικίλο θέατρο, παντός είδους. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι από όλες τις μορφές του θεάτρου οι πιο περιζήτητες θα αποδειχθούν οι αρχαϊκές μορφές του. Το τελετουργικό θέατρο δεν πρέπει να τοποθετείται με τεχνητό τρόπο σε αντιδιαστολή με τα «πολιτισμένα έθνη». Ο λαϊκός πολιτισμός αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο, καθώς ο ούτω καλούμενος «πολιτισμός της πληροφορίας» σταδιακά αντικαθιστά και εκδιώχνει τις φυσικές οντότητες, καθώς και την ελπίδα μας για μια συνάντηση μαζί τους, κάποτε.

Μα τώρα το βλέπω ξεκάθαρα: το θέατρο άνοιξε. Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους.

Στο διάολο οι ηλεκτρονικές συσκευές και οι υπολογιστές – πηγαίνετε θέατρο! Γεμίστε ολόκληρες σειρές καθισμάτων κοντά και μακριά από τη σκηνή, ακούστε το λόγο και κοιτάξτε τις ζωντανές εικόνες! – είναι θέατρο αυτό μπροστά σας, μην το παραγνωρίζετε και μη χάνετε την ευκαιρία να συμμετέχετε σ’ αυτό – είναι ίσως η πολυτιμότερη ευκαιρία που έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε από κοινού, μέσα στις μάταιες και βιαστικές ζωές μας.

Χρειαζόμαστε κάθε είδους θέατρο.

Μόνο ένα είδος θεάτρου σίγουρα κανένας δεν έχει ανάγκη – και μιλώ για το θέατρο των πολιτικών παιγνιδιών, ένα θέατρο πολιτικών «ποντικοπαγίδων», ένα θέατρο που παίζουν οι πολιτικοί, ένα μάταιο πολιτικό θέατρο. Αυτό που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο της καθημερινής τρομοκρατίας, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι το θέατρο πτωμάτων και αίματος στις πλατείες και στους δρόμους, στις πρωτεύουσες ή στις επαρχίες, ένα κάλπικο θέατρο συγκρούσεων μεταξύ θρησκειών και εθνικών ομάδων».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News