Απ’ τη δεκαετία του ’50 και μετά, όταν οι τροχονόμοι στην Αγγλία συλλάμβαναν κάποιον να τρέχει σαν τρελός στο δρόμο, τον ρωτούσαν: «Καλά, ποιος νομίζεις ότι είσαι; Ο Στέρλινγκ Μος;»

Και μετά του έκοβαν μια γενναία κλήση. Έτσι, μπας και του κοπεί η φαντασίωση ότι μπορεί να μοιάζει με έναν από τους καλύτερους οδηγούς που γνώρισε ο τόπος.

Ο καλύτερος. Έστω και χωρίς στέμμα

Οπως λέγεται, πρόκειται για «τον μεγαλύτερο οδηγό αγώνων που δεν έχει κερδίσει ποτέ παγκόσμιο τίτλο». O Στέρλινγκ Μος είχε φυσικό οδηγικό ταλέντο. Το κληρονόμησε από τον πατέρα του. Για την ιστορία, ο μπαμπάς-Moς είχε τερματίσει 14ος στην Ινδιανάπολη, το 1924.

Ο Μος ήταν μια εμβληματική φιγούρα. Εστω κι αν προσθέσουμε την πικάντικη λεπτομέρεια πως έχει πρωταγωνιστήσει σε καμπάνια για τη στυτική δυσλειτουργία ενώ έχει ομολογήσει πως έχει τρέξει κάτω από την επίδραση αμφεταμινών.

Ενεργός σε events μέχρι τα βαθιά του γεράματα, ο Μος ήταν το σύμβολο του ασίγαστου πάθους για το motorsport. Μέχρι το θάνατό του απολάμβανε την εκτίμηση απ΄τον κόσμο που ξέρει να διακρίνει μια ορίτζιναλ πάστα ανθρώπου.

Mπαρουτοκαπνισμένος, ανθεκτικός, καθαρόαιμη αγωνιστική ψυχή. Ο Μος την εποχή όπου έμπαινες με το μπλουζάκι και δεν ήξερες αν θα γυρίσεις σπίτι.

Επιτυχίες παντού. Το εξωφρενικό ρεκόρ στο Targa Florio με μέση ωριαία ταχύτητα 157,65 km/h στο τιμόνι της θρυλικής Mercedes-Benz 300 SLR, ρίχνοντας σχεδόν μισή ώρα στον μεγάλο Φάτζιο , είναι ένα μόλις απ’ τα highlights του Μος. Στο ενδιάμεσο ήταν αποκλεισμένος απ΄το βάρβαρο downforce εμπρόσθιου άξονα κάποιων δεσποινίδων.

Μάλλον, όμως, το πιο ενδεικτικό του οδηγικού του πλουραλισμού είναι πως είχε τρέξει σε 525 αγώνες με 84 διαφορετικά αυτοκίνητα. Η καριέρα του μπορεί να διακόπηκε πρόωρα μετά από ένα σφοδρό ατύχημα, το 1962, αλλά η ιδέα του κινδύνου δεν έπαψε να τον γοητεύει.

Οπως έχει πει ο Στέρλινγκ Μος, «οι αγώνες είναι σαν το φλερτ. Δεν ξέρεις ότι θα καταφέρεις να τη γοητεύσεις. Για αυτό και έχουν περισσότερο σασπένς».

Αντίο, σερ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News