Κατά τη διάρκεια εκείνης της χρυσής δεκαετίας, από το 1994 ως το 2004, η αμερικανική σειρά «Τα Φιλαράκια» έσπασε κάθε ρεκόρ τηλεθέασης, με την κεντρική εξάδα των πρωταγωνιστών να φτάνει στο σημείο κάποια στιγμή, να λαμβάνει την αμοιβή ρεκόρ: 1 εκατομμύριο δολάρια ο καθένας για κάθε επεισόδιο!

Οπως όμως αναφέρει το ενδιαφέρον αφιέρωμα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian», «ενώ πάνω κάτω ξέρουμε τα πάντα για τους έξι βασικούς πρωταγωνιστές, γνωρίζουμε ελάχιστα για όλους εκείνους που έπαιξαν με μεγάλη επιτυχία τους δεύτερους ρόλους». Και επειδή πολύ συχνά, τα καλύτερα κουτσομπολιά αλλά και τις μεγαλύτερες αλήθειες τις μαθαίνεις από εκείνους που δεν βρίσκονται όλοι την ώρα στο επίκεντρο, ακολουθούν μερικές απολαυστικές ιστορίες και εύστοχες απόψεις για τη σειρά που ως κοινό, δεν πρόκειται να βαρεθούμε ποτέ.

Κριστίνα Πικλς
(Τζούντι Γκέλερ, η μητέρα του Ρος και της Μόνικα)

«Με το που είδα τη Τζένιφερ Ανιστον στις πρόβες, ήμουν σίγουρη ότι αυτό το κορίτσι θα έκανε τεράστια επιτυχία. Δεν είχα ιδέα αν η σειρά θα τα πήγαινε καλά. Εχω κάνει τόσους πολλούς “πιλότους” σειρών, που έχω χάσει την αίσθηση του τι μπορεί και τι δεν μπορεί να αρέσει στον κόσμο. Στην περίπτωση της Ανιστον πάντως, ήμουν σίγουρη ότι έβλεπα μία πραγματικά χαρισματική ηθοποιό επί το έργον».

«Στα πρώτα επεισόδια, ο Ματ ΛεΜπλανκ (Τζόι) είχε πολύ άγχος. Κάθε φορά που έκανε κάτι, κοιτούσε τον σκηνοθέτη για να πάρει την έγκρισή του, ή τους παραγωγούς, ή τους σεναριογράφους, οποιουσδήποτε βρίσκονταν μπροστά. Είχε ένα βλέμμα του τύπου “το κάνω σωστά;”. Τελικά, έγινε καταπληκτικός στον ρόλο. Ηταν ο τέλειος Τζόι. Κατάφερε αργά και σταθερά να χτίσει τον χαρακτήρα και να τον κάνει να μοιάζει με υπαρκτό πρόσωπο».

Μίτσελ Γουάιτφιλντ
(Μπάρι Φάρμπερ, ο γιατρός που η Ρέιτσελ εγκαταλείπει στα σκαλιά της εκκλησίας στην αρχή της σειράς)

«Με κάλεσαν στην οντισιόν για τους ρόλους του Ρος ή του Τσάντλερ. Με είδαν πολλές φορές και τελικά κατέληξαν ότι ο Ρος ήταν ο κατάλληλος ρόλος για μένα. Εφτασα στην πηγή, αλλά δεν ήπια νερό, γιατί την τελευταία στιγμή ακούω κάποιον από την παραγωγή να λέει “θα φέρουμε έναν ακόμη να δοκιμάσει”. Αυτός ο “ένας ακόμη” ήταν ο Ντέιβιντ Σουίμερ, που πήρε τελικά τον ρόλο του Ρος!».

Κοζίμο Φούσκο
(Πάολο, ο ιταλός εραστής της Ρέιτσελ)

«Οι έξι πρωταγωνιστές ήταν πολύ νορμάλ. Είχαν όλοι τους μία πολύ ευαίσθητη πλευρά. Ηταν πολύ ταπεινοί και πολύ καλά προετοιμασμένοι. Είχαν ξοδέψει πολλά χρόνια προσπαθώντας να βρουν τον σωστό ρόλο και τελικά τον βρήκαν».

«Ενώ κάναμε γυρίσματα και είχαμε ήδη στείλει το πρώτο πιλοτικό επεισόδιο στο NBC, κάποιος μας ανακοινώνει ότι πήραμε έγκριση για τα πρώτα δώδεκα επεισόδια. Η Τζένιφερ Ανιστον άρχισε να κλαίει στην αγκαλιά μου, γιατί όπως είπε, ήταν το πιο ευχάριστο πράγμα που της είχε συμβεί ποτέ».

«Στη δεύτερη σεζόν, όλα άλλαξαν ξαφνικά. Το έβλεπες στα αυτοκίνητα που οδηγούσαν οι έξι πρωταγωνιστές, ή θα συζητούσαν διαρκώς για το τι σκόπευαν να αγοράσουν. Το χρήμα άρχισε να ρέει. Ξαφνικά έγιναν πολύ αναγνωρίσιμοι, κόσμος τους ακολουθούσε στον δρόμο και φυσικά υπήρχαν και παπαράτσι. Δεν μπορούσαν καν να πάρουν έναν καφέ από την καφετέρια στη γωνία. Αλλά σαν άνθρωποι; Δεν άλλαξαν. Τουλάχιστον, όχι απέναντι μου».

Μάικ Χάγκερτι
(ο κύριος Τρίγκερ, ο επιστάτης του κτιρίου όπου έμεναν τα “Φιλαράκια”)

Οταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα, κανείς τους δεν ήταν σταρ. Αρχισαν να γίνονται σταδιακά πολύ δημοφιλείς και πιθανώς διαπραγματεύονταν εκ νέου τους όρους στα συμβόλαιά τους, αλλά αρχικά δεν είχες την αίσθηση ότι έμπαινες σε έναν χώρο με έξι σούπερ σταρ. Αυτό ήρθε λίγο αργότερα».

Βίνσεντ Βεντρέσκα
(«ο αστείος Μπόμπι», το αγόρι της Μόνικα για μερικά επεισόδια)

«Στην πρώτη σεζόν υπήρχε ζωντανό κοινό ώστε να ηχογραφείται το γέλιο του την ώρα που παίζαμε, γεγονός που ήταν πολύ βοηθητικό για τους ηθοποιούς. Τη δεύτερη χρονιά, η κατάσταση είχε ξεφύγει, το πλατό θύμιζε τσίρκο. Θυμάμαι ότι υπήρχαν ακόμη και ανιχνευτές μετάλλων για να γίνεται σωματικός έλεγχος στο κοινό. Ηταν η εποχή που το περιοδικό Rollling Stone έβαλε και τους έξι στο εξώφυλλό του – Μάιος του 1995».

«Στην πρώτη σεζόν, ήταν ένα σίριαλ που πήγαινε συμπαθητικά και φαινόταν ότι θα τα πάνε ακόμη καλύτερα, αλλά δεν ήταν ακόμη οι…Beatles. Και μετά, επέστρεψαν τη δεύτερη σεζόν και ξαφνικά, ΗΤΑΝ οι Beatles».

Αΐσα Τάιερ
(Τσάρλι Γουίλερ, σύντροφος του Τζόι και μετά, του Ρος)

«Στη σειρά δεν υπήρχε αρκετός χώρος για αφροαμερικανούς ηθοποιούς, σε αντίθεση με την πραγματική ζωή στο Μανχάταν. Αν γυρίζονταν σήμερα, ένα ή και περισσότερα μέλη της εξάδας, θα έπρεπε να είναι διαφορετικού χρώματος».

Τζέιν Σίμπετ
(Κάρολ Γουίλικ, η πρώτη σύζυγος του Ρος, που τον χώρισε επειδή ήταν ομοφυλόφιλη)

«Είχαμε διάλειμμα και είχα πάει για φαγητό. Στρίβω στη γωνία και βλέπω την Τζένιφερ (Ανιστον), την Λίζα (Κούντροου) και την Κόρτνεϊ (Κοξ). Μόλις είχε βρέξει, το οποίο είναι πολύ σπάνιο για το Λος Αντζελες, σωστά; Και βλέπω τις τρεις τους να πλατσουρίζουν στα νερά. Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, γιατί δεν ήταν κανένας άλλος τριγύρω και απλώς περνούσαν ωραία και γελούσαν η μία με την άλλη. Αυτή ήταν μία σημαντική αποκάλυψη, γιατί έδειχνε πόσο απολάμβαναν τη φιλία τους, όχι μόνο μπροστά, αλλά και πίσω από τις κάμερες. Η αγάπη που είχε αυτή η ομάδα πρωταγωνιστών είναι κάτι που δεν έχω ξανασυναντήσει, όσα χρόνια είμαι στον χώρο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News