Ωστε και ο Αλέξης Παπαχελάς. Με υπερτονισμένο το «και». Ενας ακόμα που θα φοιτήσει στο πανεπιστήμιο του καρκίνου. Ενας ακόμα που θα καταγραφεί στα στατιστικά στοιχεία των νοσούντων. Τι ωραία και, κυρίως, τι χρήσιμα που τα γράφει: «Ο ανδρικός εγωισμός σπανίως μας επιτρέπει να μιλάμε ανοιχτά για αυτά τα ζητήματα». Δίκιο έχει! Αν είναι για κάτι να λυπάμαι πολύ το ανδρικό φύλο, είναι για την εσωστρεφή φορά του πόνου.

Στις γυναίκες αντιστοιχεί εξωστρέφεια. Μόνο να σκεφτεί κανείς, κάνοντας μια απλή σύγκριση, πόσοι και πόσοι σύλλογοι, πόσες ενώσεις υπάρχουν για «γυναικείους» καρκίνους, όπως για παράδειγμα του στήθους, και πόσοι αντιστοίχως δεν υπάρχουν για καρκίνους ανδρικούς, όπως για παράδειγμα, αυτός του προστάτη. Είναι ίσως η μηνιαία επαφή των γυναικών με το αίμα…

Μια ενδιαφέρουσα εξοικείωση από τα μικράτα μας. Τι αναστάτωση φέρνει στους άρρενες μια απλή εξέταση αίματος! Είναι η συνήθεια τού να μιλάμε εύκολα για τα συναισθήματά μας. Οταν νόσησα στον «προσωπικό» μου καρκίνο, καρκίνος ενδομητρίου, αυτόματη ήταν η απόφαση να μοιράσω την όποια γνώση, την όποια εμπειρία.

Να γίνω το χέρι για κάποια, όπως έγινε χέρι κάποια για εμένα. Αγαπημένη μου Ντόρα, αγαπημένη Ελεονόρα. Ετσι πάει. Αγνωστοι άνθρωποι προκύπτουμε γνωστοί με μια αόρατη, ιερή κλωστή σύνδεσης. Ανήκοντες σε μια μεγάλη πανανθρώπινη κοινότητα. Των νοσούντων καρκίνου. Μακάρι, στον απέραντο πληθυσμό των survivors.

Με συγκίνησε το άρθρο του Αλέξη Παπαχελά με τίτλο «Ο καρκίνος δεν είναι μυστικό». Εξοικειωμένη να διαβάζω και πίσω από τις λέξεις. Οπως κατέγραψε την εμπειρία, τα συναισθήματα, άμεσα και έμμεσα τον φόβο, τον φόβο, τον φόβο. Γνώστης ότι η γραφή νερώνει τα χρώματα του φόβου. Σου αλλάζει τη θέση οπτικής. Φτάνεις μέχρι και να μελετάς τον εαυτό σου σαν τρίτο μάτι. Ευφυώς αποστασιοποιείσαι. Και βέβαια, κυρίως με συγκίνησε η προτροπή του, το «σπρώξιμο», να μην αμελούν οι άρρενες να κάνουν τεστ PSA ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Μεγάλη υπόθεση!.. Από άνδρα σε άνδρα θα εισακουστεί αποτελεσματικότερα.

Ιδίως από κάποιον που έχουμε καταγράψει ως απόμακρο, στιβαρό, να αναφέρεται μόνο σε πολιτικά θέματα. Μα το συγκεκριμένο μήνυμα, είναι η πιο χρήσιμη «πολιτική» προσφορά. «Γράφω σπάνια για προσωπικά ζητήματα, γιατί συνήθως δεν αφορούν κανέναν άλλον. Αλλά και γιατί εύκολα ό,τι γράφεις για ένα τέτοιο θέμα γίνεται βρώσιμο υλικό για την κρεατομηχανή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και σου εξασφαλίζει και μερικά “δεν ψοφάτε να τελειώνουμε”». Αλλά «το κάνω γιατί είναι καλό να σπάσει τα ταμπού που κάνει εκείνους που ακούν τη διάγνωση για πρώτη φορά να νιώθουν πολύ μόνοι και πολύ τρομαγμένοι», τονίζοντας πως «η ιατρική κερδίζει συνέχεια έδαφος στη μάχη με τον καρκίνο και η ενημέρωση είναι το καλύτερο αντίδοτο στον φόβο».

Και να που στο τέλος, σαν ένα φιλικό κλείσιμο ματιού «πονηρεμένων», και η αναφορά στη μείωση του άγχους. Γράφει σε άλλους για να τα πει αποτελεσματικότερα στον εαυτό του; «Τώρα αν το γιατρός σας ανάμεσα στα άλλα σας συστήσει να μειώσετε το άγχος σας, μην τον βρίσετε»… «Του υποσχέθηκα ότι κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα ξεκινήσω σαν χόμπι την παρατήρηση πουλιών και τη γιόγκα στην ύπαιθρο. Αυτό υποσχέθηκα, αλλά, συγγνώμη, θα προτιμήσω για τώρα τα τσίπουρα με φίλους». Ιδού, και η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο του καρκίνου.

Η ευκαιρία ενός συναρπαστικού, εξαναγκαστικού Stop. Να δεις τι αξίζει και τι όχι. Με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Με ποιους θα συνεχίσεις. Πώς πορεύτηκες στης ζωής σου το ταξίδιον και κατά πού θα το προχωρήσεις. Πανεπιστήμιο είναι ο καρκίνος. Σχολή ο εαυτός μας. Yψιστη ευκαιρία να σε δεις. Οπως και με είδα. Καλή διαδρομή! Περαστικά από ψυχής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News