Σημείωμα της βρετανικής επιθεώρησης Economist υποστήριξε ότι η εξουσία του ιρανού θρησκευτικού ηγέτη αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ έχει κλονιστεί έπειτα από τον βομβαρδισμό του Ιράν από τους Αμερικανούς, ο οποίος τερμάτισε, προσωρινά βέβαια, τον τελευταίο και εξ αποστάσεως πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ύστερα από τις προαναφερθείσες εξελίξεις ο 86χρονος ιρανός ηγέτης σπανίως εμφανίζεται και ότι τα κηρύγματά του, άλλοτε εκτενή, πλέον είναι σύντομα. Αυτό που διακυβεύεται είναι η διαιώνιση ή το τέλος της θεοκρατίας. Διότι πολλοί παράγοντες «εντός και εκτός του καθεστώτος» εποφθαλμιούν την εξουσία υποστηρίζοντας «εναλλακτικές λύσεις».

Τώρα οι ιρανοί πολίτες, έγραψε το περιοδικό, θέλουν να μάθουν τι συμβαίνει με το πυρηνικό πρόγραμμα και αν οι ηγέτες της χώρας τους προτίθενται να αποδεχθούν τους όρους του Τραμπ για νέο deal. Η χώρα πλέον δείχνει διχασμένη, σχολίασε ο Economist, χωρίς ενότητα, αν και αρχικώς ο λαός επέδειξε πατριωτισμό και περιφρόνησε τις «εκκλήσεις του Νετανιάχου» να ξεσηκωθεί και να ανατρέψει τους μουλάδες. Και ο ίδιος ο Χαμενεΐ προσπαθεί να υποδαυλίσει τον πατριωτισμό των Ιρανών.

Στις 5 Ιουλίου, στους εορτασμούς για την Ασούρα, διέταξε να τραγουδηθεί ένας παλιός, προεπαναστατικός πατριωτικός ύμνος, δημοφιλής προ του 1979, ο οποίος έκτοτε και μέχρις εφέτος έμενε στα αζήτητα. «Εριξε το βάρος στο παρελθόν του Ιράν και όχι στους μάρτυρες των σιιτών». Ποιες άλλες υποχωρήσεις κάνει ο Χαμενεΐ; «Κλείνει τα μάτια σε ένα ριάλιτι με ανύπαντρα ζευγάρια που φλερτάρουν και φιλιούνται».

Ολα αυτά, όμως, είναι κόλπα, συνέχισε το δημοσίευμα. «Αυτές οι παραχωρήσεις έχουν σχεδιαστεί για να μειώσουν τη ζήτηση για πολιτική αλλαγή, όχι να προαναγγείλουν τον ερχομό της». Παραδείγματα είναι «ο ραδιοφωνικός αποκλεισμός των μεταρρυθμιστικών φωνών και οι εκτελέσεις που αυξάνονται». Οσο για τη χορήγηση αμνηστίας στους πολιτικούς κρατουμένους, «αυτή φαίνεται μακρινή υπόθεση».

Ο Economist έγραψε επίσης ότι με «την υποχώρηση του Χαμενεΐ στο καταφύγιο» φάνηκε ότι οι αξιωματικοί του στρατού και οι επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης μπορούν να σχηματίσουν χούντα για να κυβερνήσουν τη χώρα, όμως δεν είναι ενωμένοι. «Η εμφανής διείσδυση του Ισραήλ στις τάξεις τους έχει εξαπλώσει την παράνοια και την καχυποψία, περιπλέκοντας κάθε συντονισμό. Πρόκειται για συνονθύλευμα μαφιόζων».

Οσον αφορά τους πολιτικούς: «Ο πρόεδρος Μασούντ Πεζεσκιάν έχει ζητήσει διάλογο με την αντιπολίτευση και την επιστροφή των εξορίστων ώστε η ενότητα που δημιούργησε ο πόλεμος να μετατραπεί σε διαρκή συμφιλίωση, αλλά δεν έχει την απαιτούμενη επιρροή για να το πετύχει αυτό. Οι πολίτες τον κατηγορούν κιόλας για τις διακοπές ρεύματος και για τις παρατεταμένες διακοπές ύδρευσης μέσα στο καλοκαίρι». Κάποιοι άλλοι κινούνται όμως: «Δύο πρώην πρόεδροι, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και ο Χασάν Ρουχανί, σχεδιάζουν την επιστροφή τους».

Πώς και κάνουν όνειρα; «Και οι δύο έχουν μεγαλύτερη λαϊκή βάση από τον Πεζεσκιάν. Ο Ρουχανί, που είναι και κληρικός, ίσως φαντάζεται τον εαυτό του διάδοχο του Χαμενεΐ. Πιθανώς να θέλει να τερματίσει την αντιπαράθεση με τη Δύση. Ο πόλεμος, είπε σε κάποια δήλωσή του, πρέπει να μας αφυπνίσει και να διορθώσουμε την πορεία μας, να ανοικοδομήσουμε τα θεμέλια της διακυβέρνησης. Και ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, ο Αλί Λαριτζανί, ανέλαβε τις επαφές με τη Ρωσία, μάλιστα συναντήθηκε στη Μόσχα με τον Πούτιν».

Συνέχισε ο Economist: «Και οι διαφωνούντες μιλούν ανοιχτά. Στις 11 Ιουλίου ο Μιρ Χοσέιν Μουσαβί, πρώην πρωθυπουργός που ο Χαμενεΐ κρατούσε σε κατ’ οίκον περιορισμό 15 χρόνια, δημοσίευσε έγγραφο υπογεγραμμένο από εκατοντάδες διανοουμένους, το οποίο αναφέρεται σε νέο σύνταγμα ως το μείζον ζητούμενο». Τελικό συμπέρασμα των Αγγλων, ότι στο Ιράν επικρατεί διχόνοια «που επηρεάζει την εξωτερική πολιτική, περιορίζοντας τις περιφερειακές φιλοδοξίες της χώρας».

Υπάρχουν αυτοί οι σκληροπυρηνικοί που πάντα υποστηρίζουν την προσπάθεια για την πυρηνική βόμβα, υπάρχουν και εκείνοι που ελπίζουν ότι η Κίνα θα βοηθήσει το Ιράν επειδή έχει ανάγκη το ιρανικό πετρέλαιο. «Η Ρωσία, πάντως, βυθισμένη στην Ουκρανία, έχει καθυστερήσει να ανοικοδομήσει την ιρανική αεράμυνα». Αλλά, σύμφωνα με τον Economist, το πιο σοβαρό από όλα είναι «ο τρόμος» που προκάλεσε στους Ιρανούς η εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο. «Τώρα μπορεί να εξετάζουν και το ενδεχόμενο υπογραφής συμφώνου μη επίθεσης με το Ισραήλ»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News