Αφορμή για τη συνάντησή μου με τη Βίκυ Σταυροπούλου και γι αυτή τη συνέντευξη στο Protagon, ήταν η παράσταση «Πουλιά στον αέρα», στην οποία πρωταγωνιστεί. Αιτία, το γεγονός ότι κάθε κουβέντα μαζί της, ισοδυναμεί με ταχύρρυθμα μαθήματα αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας.

Ακόμη κι όταν δεν νιώθει πως είναι στα καλύτερά της, έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να σου το πει: «Κοίτα…δεν “κερνάω”, αλλά είμαι καλά». Η ταλαντούχα ηθοποιός που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε μέσα από τη σειρά του Mega «Είσαι το ταίρι μου», διαθέτει επί σκηνής και επί οθόνης καθαρόαιμη κωμική φλέβα. Εκτός δουλειάς, όσοι τη συναντούν, τη νιώθουν πολύ δικό τους άνθρωπο. «Βίκυ είσαι κούκλα!» της φώναξε μία κυρία από το απέναντι τραπέζι, λίγο αφού είχαμε ολοκληρώσει τη συνέντευξη σε κεντρικό καφέ της Αθήνας. «Σ’ ευχαριστώ! Να το διαδώσεις!!!» ήταν η αυθόρμητη απάντησή της και αμέσως μετά, έφυγε για το θέατρο Αλίκη. Είχαμε ήδη πει πολλά, για όλα όσα την απασχολούν, την προβληματίζουν και τη γεμίζουν.

Το έργο «Πουλιά στον αέρα» είναι του 1896 και του Ζορζ Φεϊντό. Υπάρχει το γνωστό δημοσιογραφικό κλισέ ότι το τάδε έργο είναι «πιο επίκαιρο από ποτέ». Μήπως όμως, επειδή ασχολείται με την απιστία σε όλες της τις μορφές, είναι στ’ αλήθεια επίκαιρο;

«Το θέμα της συζυγικής απιστίας αναπαράγεται μέσα στους αιώνες και δεν μπορεί να παλιώσει. Ο άνθρωπος πάντα επινοούσε τρόπους για να απιστήσει. Σήμερα, με τα κινητά και τα social media, έχει καταφύγει στη βοήθεια της τεχνολογίας για να το κάνει. Γι’ αυτό ακριβώς ο σκηνοθέτης μας, ο εξαιρετικός Νίκος Μαστοράκης, “πείραξε” το έργο και το έφερε στο σήμερα. Και ο υπέροχος Φωκάς Ευαγγελινός χορογράφησε όλον τον χαμό που συμβαίνει διαρκώς επί σκηνής ανάμεσα στους ήρωες. Εχουμε λοιπόν κι εμείς κινητά και sms. Σε μία σκηνή, ο κερατωμένος σύζυγος εισβάλλει στο σπίτι μου λέγοντας ότι ανακάλυψε το κέρατο από ένα sms που έστειλε η γυναίκα του στον εραστή της. Δεν ξέρει όμως, ότι ο εραστής της γυναίκας του είναι ο άνδρας μου, που τον υποδύεται ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης».

Πάντως εξαιτίας της τεχνολογίας, ακόμη και η απιστία έχει γίνει «του καναπέ», πολλοί κερατώνουν, αλλά και φλερτάρουν εξ’ αποστάσεως…

«Εγώ αναπολώ άλλες εποχές. Τότε που οι άνθρωποι αγγίζονταν, διασταύρωναν τα βλέμματά τους, ανακάλυπταν ο ένας τον άλλο, δεν κρύβονταν πίσω από υπολογιστές όπου δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Που κλείνεις ραντεβού με τον Μάριο και σκάει μύτη η Μαρία. Τώρα όλα είναι μία εικονική πραγματικότητα».

Γιατί θεωρείς ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταφεύγουν σε αυτό;

«Νομίζουν ότι έτσι είναι πιο ασφαλείς. Και πλασάρουν κάτι που δεν είναι, μία εξιδανικευμένη εκδοχή του εαυτού τους. Τι δυστυχία να κρύβεσαι και να πνίγεσαι στον μικρόκοσμό σου και να δέχεσαι τέτοιου είδους ερεθίσματα, που μόνο ερεθίσματα δεν είναι. Αν δεν μυρίσεις τον άλλο, δεν τον κοιτάξεις, δεν τον αγγίξεις, πώς θα καταλήξεις μαζί του στο κρεβάτι; Εκτός κι αν εγώ είμαι άλλης σχολής και δεν το έχω καταλάβει…».

Δίνεις την αίσθηση ενός πολύ θετικού, πρόσχαρου και δυνατού ανθρώπου. Ετσι είσαι στην πραγματικότητα;

«Κάθε φορά που κάποιος μένει μόνο στην επιφάνεια, στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι, που με θεωρεί άτρωτη και δυνατή επειδή αντιμετωπίζω τη ζωή με χαμόγελο, ένα έχω να πω: “Παιδιά, μην μένετε μόνο στο ύφασμα. Είναι και η φόδρα από μέσα!”. Εχω επιλέξει να αντιμετωπίζω τη ζωή σαν μία μεγάλη πλάκα. Οταν έχω τις μαύρες μου, απομονώνομαι. Δεν τις περιφέρω. Τις ξορκίζω».

Στην παράσταση, ο Γιώργος Χρανιώτης λέει κάτι πολύ ενδιαφέρον: «Απαντάς “δέχομαι” επειδή σε κοιτάει ο κόσμος και όταν ο κόσμος φεύγει, ανακαλύπτεις ξαφνικά, πως έχεις μείνει μόνος, με μια γυναίκα, παντρεμένος!»…

«Τι βασανιστικό για τον κόσμο που ζει μέσα σε ένα ψέμα, για να κλείνει τα στόματα των άλλων ή να δείχνει κάτι που δεν είναι. Τι ταλαιπωρία. Ποια η αξία να διανύσεις έτσι το σύντομο πέρασμα που λέγεται ζωή…».

Η παράσταση τελικά, περνά κυνικό, ή αισιόδοξο μήνυμα για τις σχέσεις;

«Σε αφήνει με κάτι γλυκόπικρο, όμως επιμένουμε στην αισιοδοξία. Οπως αυτό που λέγαμε στο σίριαλ “Είσαι το ταίρι μου”: Για όλους υπάρχει κάποιος… Κάπου υπάρχει το ταίρι μου…».

Μεγάλο κεφάλαιο εκείνο το σίριαλ και για την ιδιωτική τηλεόραση και για την καριέρα σου. Σου στοίχισε το κλείσιμο του Mega;

«Μου κοστίζει πολύ, γιατί το Mega έκλεισε για μικροπολιτικούς λόγους. Είναι οδυνηρό. Ολη αυτή η διαφορετικότητα, η πρωτοπορία, η καλαισθησία, να έχει αυτό το άδοξο τέλος, μόνο και μόνο επειδή δεν στήριζε πολιτικά συμφέροντα. Είναι ντροπή και άδικο για τόσο κόσμο που έχασε το ψωμί του».

Οταν πετύχαινες το «Είσαι το ταίρι μου», το χάζευες στην τηλεόραση;

«Το έβλεπα με μεγάλη συγκίνηση. Είναι μία δουλειά που με βρήκε στο σημείο μηδέν μου, και πήγε τη ζωή μου από το μηδέν, στο δέκα το καλό! Ευγνωμονώ δια βίου τον δημιουργό της, τον Θοδωρή Πετρόπουλο».

Πώς ξεκίνησε η περιπέτειά σου με την υποκριτική;

«Δεν ξεκίνησε με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Εμεινα έγκυος στα 22 μου, παντρεύτηκα και κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι ο πατέρας της κόρης μου, ενώ ήταν ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος, δεν ήταν ο άνδρας της ζωής μου. Και τότε ξεκίνησε ένας κυκεώνας σκέψεων μαζί με τεράστιες ενοχές. Οταν συνειδητοποιείς πολύ νωρίς μία τόσο δυνατή αλήθεια, είναι καταλυτικό. Επέλεξα λοιπόν να λειτουργήσω με άξονα την αλήθεια μου, που μακροπρόθεσμα θα ωφελούσε τις ψυχές όλων. Εφερα τα πάνω κάτω και ακολούθησα τον δρόμο της ψυχής μου. Ισως γι’ αυτό και να δικαιώθηκα. Γιατί σήμερα, νιώθω δικαιωμένη».

Επομένως, η κόρη σου ήταν πολύ μικρή όταν ξεκίνησες να σπουδάζεις θέατρο;

«Οταν πήγα στη σχολή του Γιώργου Κιμούλη, η κόρη μου, η Δανάη Μπάρκα, ήταν μόλις έξι ετών. Διάβαζα τα μαθήματά της για το σχολείο, μαζί με τα δικά μου για τη σχολή. Και το τάι-τσι και η ξιφασκία που κάναμε στη σχολή, ήταν και τα δικά της “παιχνίδια”. Ηταν λοιπόν απολύτως φυσικό, να ασχοληθεί και η ίδια με το θέατρο μεγαλώνοντας. Εφέτος παίζει στην παράσταση “Ουρανία” στο Θέατρο 104 και είναι αφηγήτρια στις “Μάγισσες της Σμύρνης”, στο Παλλάς. Χαίρομαι πολύ και την καμαρώνω».

Το «Είσαι το ταίρι μου» είχε βγήκε το 2001, όταν η ελληνική κοινωνία δεν ήταν τόσο ανοιχτή στη διαφορετικότητα. Τότε είχες δηλώσει σε συνέντευξη: «Οταν φίλησα τον Γεωργούλη, δικαιώθηκαν όλες οι γυναίκες».

«“Ολες οι χοντρές” είχα πει για την ακρίβεια. Και το εννοούσα. Κάποια στιγμή, με συναντά μία πανέμορφη παχουλούλα σε ένα μαγαζί όπου ψώνιζα και μου λέει: “Το βλέπετε εκείνο το ωραίο παιδί; Τον ήθελα πέντε ολόκληρα χρόνια και δεν τολμούσα να του το πω, φοβόμουν. Μόλις είδα το ‘Ταίρι’, πήγα και του μίλησα και είμαστε μαζί εδώ και έναν χρόνο!”. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφα ένιωσα. Οφείλουμε να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα σε οποιαδήποτε μορφή της. Θα ήταν πολύ πληκτικός ο κόσμος αν ήμασταν όλοι ίδιοι».

Πώς νιώθεις κάθε φορά που βλέπεις κάπου τη φωτογραφία σου;

«Οταν πρωτοξεκινάς, λαχταράς να δεις τη φωτογραφία σου κάπου, οπουδήποτε. Αργότερα, νιώθεις ακριβώς το αντίθετο. Υπάρχουν πολλές φορές που βλέπω φωτογραφίες μου και φρικάρω. Για παράδειγμα, ο φίλος μου ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε μέγα Instagrammer, με βγάζει φωτογραφίες και τις ανεβάζει χωρίς να το ξέρω. Και μετά βλέπω να λένε στα sites και στις εκπομπές “ακομπλεξάριστη η Βίκυ Σταυροπούλου, με μαγιό, χωρίς ρετούς”. Κι από τη μία βάζω τα γέλια κι από την άλλη θέλω να πάρω και να τους πω: “όχι παιδιά, δεν είμαι ακομπλεξάριστη, ο κολλητός μου είναι βλαμμένος και δεν με ρώτησε πριν την ανεβάσει!!!”».

Τι σε γεμίζει περισσότερο;

«Η ύπαρξη της κόρης μου. Θέλω να είμαι καλό παράδειγμα για εκείνη. Να της παίρνω μακριά τη σύγχυση και όχι να της την δημιουργώ. Να της δώσω να καταλάβει ότι όλα στη ζωή είναι διαχειρίσιμα».

-Τι απαντάς στο αιώνιο δίλημμα «έρωτας ή αγάπη»;

«Ο έρωτας τρέφεται από την έλλειψη του άλλου. Είναι μονοπωλιακό και κτητικό είδος, δόλιο συναίσθημα. Η αγάπη αντιθέτως, είναι λέξη μεγάλης αντοχής».

Αν και πολλοί εξακολουθούν να νομίζουν ότι ο Χατζηπαναγιώτης είναι άνδρας σου και πατέρας της κόρης σου, στην πραγματικότητα είναι ο πιο αγαπημένος σου φίλος. Τι έχεις βρει σε αυτή τη φιλία;

«Ο Χρήστος είναι ο πιο δοκιμασμένος μου φίλος. Αντεξε τις καταιγίδες μου, άρα αξίζει και τις λιακάδες μου».

Το θεατρικό κοινό μπορεί να αποδειχτεί πολύ απρόβλεπτο, ακόμη και την ώρα που εσύ παίζεις. Πώς το αντιμετωπίζεις;

«Το διασκεδάζω πολύ! Μου έχει τύχει να παίζω και να ακούω από κάτω κυρίες να μου φωνάζουν “Μπράβο Βίκυ, πες τα!”. Ή “κούκλα είσαι, τι έκανες και αδυνάτισες τόσο;”. Οταν η παράσταση το σηκώνει, το κάνω διαδραστικό».

Ποια είναι η ωραιότερη εμπειρία με θεατές που είχες ποτέ;

«Οταν ήμασταν με την παράσταση “Για όνομα…” με περιοδεία στις Σέρρες και ξαφνικά έγινε γενικό μπλακ άουτ και όλη η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι. Εμείς εκείνη την ώρα παίζαμε και έμεναν άλλα είκοσι λεπτά για να τελειώσει το έργο. Τους ρωτήσαμε τι ήθελαν να κάνουμε και τότε ξαφνικά, κάποιος από το κοινό σήκωσε το χέρι και άναψε τον φακό του κινητού του. Αμέσως τον ακολούθησαν όλοι. Παίξαμε και ολοκληρώσαμε την παράσταση μέσα σε μία απίστευτη, κατανυκτική ατμόσφαιρα, με τους θεατές να μας φωτίζουν. Σου το λέω και ανατριχιάζω. Μας φώτισε όλη την παράσταση το φως του κόσμου. Αυτά τα φωτάκια φώτισαν την ψυχή μου».

Info:

«Πουλιά στον αέρα»

Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 5, Αθήνα

Ημέρες – Ωρες παραστάσεων: Τετάρτη, Κυριακή : 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή : 21:00, Σάββατο  18:00 & 21:00

Παίζουν: Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Θεοδώρα Τζήμου, Ιωάννης Παπαζήσης, Χριστίνα Τσάφου, Νίκος Αρβανίτης,  Μαρία Κωνσταντάκη, Γιώργος Χρανιώτης, Κωνσταντία Χριστοφορίδου, Δημήτρης Λιόλιος, Μαριλού Κατσαφάδου, Γιάννης Ρούσσος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News