Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν, ό,τι περνάει από το χέρι τους για να υπονομεύσουν τις μεταρρυθμίσεις και για να ανακόψουν την πορεία της χώρας προς μια ανοικτή, ανταγωνιστική κοινωνία.

Το θέμα δεν είναι εδώ αν εφαρμόσθηκαν ή όχι τα συμφωνηθέντα. Φυσικά και δεν εφαρμόσθηκαν. Το θεμα είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι διαπραγματεύσεις με τους ξένους εταίρους και πιστωτές. Ευθύς εξ αρχής τόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και η κυβέρνηση Παπαδήμου υιοθέτησαν μια αμυντική στάση σε κάθε πρόταση μεταρρύθμισης του δημόσιου τομέα και εισαγωγής διαρθρωτικών αλλαγών. Αντί να παίρνουν τις πρωτοβουλίες στις διαπραγματεύσεις και να προτείνουν οι ίδιοι τα ριζοσπαστικά μέτρα τα οποία απαιτούνται, άφηναν πάντοτε τους πιστωτές να τα προτείνουν ενώ οι ίδιοι κρατούσαν όσο μεγαλύτερες αποστάσεις μπορούσαν.

Το σκηνικό το οποίο είχαν διαμορφώσει οι Ελληνικές κυβερνήσεις ήταν αυτό της «αντίστασης» ενάντια στα «αποικιοκρατικά» μέτρα τα οποία προωθούσαν οι «ξένοι». Πάντοτε η αποδοχή των «κακών» μέτρων παρουσιαζόταν ως μια αναγκαία «υποχώρηση» της μικρής πλην έντιμης Ελλάδας απέναντι στα ξένα θεριά. Ακόμα και όταν ένα κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης, ο κ.Καρατζαφέρης, παρομοίαζε την σημερινή Γερμανία με την ναζιστική, ο κ.Παπαδήμος, ο κ.Σαμαράς και ο κ.Παπανδρέου συναινούσαν με την σιωπή τους. 

Φυσικά αυτή η τακτική οδηγούσε κατ' ευθείαν στην υπονόμευση των μεταρρυθμίσεων. Διότι από την στιγμή που οι ιθύνοντες παρουσιάζουν ένα μέτρο όπως π.χ. τις ιδιωτικοποιήσεις ως ένα «κακό» μέτρο το οποίο σε υποχρεώνει να επιβάλλεις η τρόικα, ο κάθε πολίτης δικαιολογημένα θεωρεί θεμιτό να προσπαθήσει να υπονομεύσει την εφαρμογή του. Με αποτέλεσμα να μην εφαρμόζεται τίποτα. Με αποτέλεσμα να μην έχει πλεον κανείς στην διεθνή κοινότητα εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις των Ελληνικών κυβερνήσεων -ούτε ακόμα και αν αυτές οι υποσχέσεις έχουν ενσωματωθεί σε νόμους και προεδρικά διατάγματα.

Όμως υπάρχει ένα ερώτημα: Αν σε τελική ανάλυση η φιλοσοφία στην οποία βασίζονταν οι διαπραγματεύσεις των Ελληνικών κυβερνήσεων με τους ξένους πιστωτές, είναι η ίδια με την πολιτική της «αντίστασης στον ξένο παράγοντα» του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, τότε γιατί δεν παρέδωσαν ευθύς εξ αρχής την διακυβέρνηση της χώρας σε αυτές τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις έτσι ώστε, όπως λέγαμε την παλιά καλή εποχή, να «αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόσωπο» της χώρας και να πάψει η διεθνής κοινότητα να ασχολείται μαζί μας και εμείς με αυτήν;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News