Να το πω καθαρά: Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το Συνέδριο-Συμπόσιο του ΠΑΣΟΚ και του ΙΣΤΑΜΕ που αρχίζει σήμερα έχει μεγάλη σημασία για την πολιτική ζωή του τόπου, όχι μόνο γιατί θα παρακολουθήσουμε τον απολογισμό και θα διαβλέψουμε τη μελλοντική πορεία ενός πρώην μεγάλου- συγκυβερνώντος σήμερα- κόμματος, αλλά γιατί εκεί θα αναβοσβήσουν τα φωτάκια με την ένδειξη «κεντροαριστερά», «σοσιαλδημοκρατία» ή κάτι παρόμοιο.

Είμαι από αυτούς που ελπίζουν ότι οι εγνωσμένου κύρους εξωκομματικοί ομιλητές από τους χώρους της επιστήμης, της πολιτικής, της σκέψης και των ιδεών, πήγαν όχι μόνο για να ακούσουν, αλλά κυρίως για να καταθέσουν τις απόψεις τους για τη δημιουργία ενός σχηματισμού που θα καλύπτει τον χώρο μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Και το κέρδος θα είναι μεγαλύτερο αν, πέρα από τις θεωρητικές τοποθετήσεις, βαδίσουν- επιτέλους! – στον δρόμο του «δια ταύτα» ξεπερνώντας τις όποιες διαφορές.

Είμαι από αυτούς που δεν πιστεύουν ότι η πολιτική (και η πολιτική αρθρογραφία) πρέπει να διεξάγεται με ανέξοδες παρελθοντολογικές αναφορές, εμμονικές προσωπικές αγκυλώσεις ή εμφανή συμφέροντα, αλλά με την αναγκαία δυναμική κριτική για το παρόν, προϋπόθεση για κάθε είδους βελτίωση. Αλλά είναι δύσκολο να βρεις νηφάλιους κριτές αυτούς τους καιρούς, για πολλούς λόγους…

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η ευκαιρία που δίνεται αυτές τις ημέρες, δεν αφορά μόνο το κόμμα που διοργανώνει το Συνέδριο, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των φιλοευρωπαϊκών, μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της χώρας, το μέλλον της με άλλα λόγια. Οι υποψίες του παρελθόντος για κινήσεις κομματικού ωφελιμισμού από το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αβάσιμες. Αν φανεί κάτι παρόμοιο και τώρα, η γιορτή θα τελειώσει, πριν καν αρχίσει…

Είμαι από αυτούς που είναι βέβαιοι πως το εγχείρημα του «τρίτου πόλου» θα είχε ευρύτερο ακροατήριο αν η πλειοψηφία της ΔΗΜΑΡ, με επικεφαλής τον πρόεδρό της, δεν ακολουθούσε τον μοναχικό της αδιέξοδο δρόμο με την- για προσχηματικούς λόγους- αποχώρηση από την κυβέρνηση. Αυτό δήλωσαν άλλωστε όχι κάποιοι αντίπαλοί της αλλά 174 στελέχη της και το κωδικοποίησε ο ίδιος ο γραμματέας του κόμματος Σπύρος Λυκούδης: «Λάθος απόφαση, σε λάθος χρόνο, με λάθος τρόπο…». Η εκκίνηση που φαίνεται ότι θα δοθεί για τη δημιουργία του νέου σχηματισμού είναι ίσως η ευκαιρία για την επιβίωση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Υπάρχουν όμως οι δυνάμεις που θα κάνουν τη μεγάλη υπέρβαση;

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως αν προχωρήσει το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, μεγάλο ρόλο στην απήχησή της θα παίξει ο ηγέτης που θα διαλέξουν. Ένα πρόσωπο δηλαδή που θα εκπέμψει το νέο, το διαφορετικό. Με άλλη γλώσσα, με ειλικρίνεια, με γνώση των θεσμών της δημόσιας πολιτικής, με μαχητικότητα αλλά και σωφροσύνη. Πριν από όλα αυτά, πρέπει να είναι κάποιος με πίστη και ταλέντο στις συναινετικές κινήσεις, διότι θα χρειαστεί να συγκεραστούν διαφορετικές απόψεις και ποικίλες προσεγγίσεις.

Ασφαλώς σε όσα σημείωσα θα υπάρχουν κάποιοι που θα διαφωνήσουν. Ποιος δημοκράτης όμως δεν θα συμφωνήσει ότι η επιτυχία μιας τέτοιας κίνησης και η δυναμική που θα αποκτήσει στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, δεν θα γίνει το μοναδικό όπλο για να γκρεμιστούν οι νεοναζί από την τρίτη θέση που βρίσκονται;

Αν με ρωτήσει κάποιος αν είμαι αισιόδοξος δεν θα απαντήσω ούτε ναι ούτε όχι. Θα αρκεστώ στη φράση του Γιάννη Βούλγαρη στο άρθρο του, για το ίδιο θέμα, στα ΝΕΑ: « Ως προς το ερώτημα «είναι αυτά εφικτά;» η απάντηση έχει ήδη δοθεί: Αν δεν δοκιμάσεις δεν θα το μάθεις ποτέ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News