Κατά το πρόσφατο ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη είχα την ευκαιρία να συναντήσω από κοντά και να έχω μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον επικεφαλής της ισχυρής αμερικανοεβραϊκής επιτροπής, Ντέιβιντ Χάρις. Όσοι τον γνωρίζουν, λένε ότι ο Χάρις είναι ένας χαρισματικός συνδυασμός δεινού ρήτορα και επίμονου ρεαλιστή. Το πρώτο είναι εμφανές συνομιλώντας κανείς μαζί του. Το δεύτερο έχει αποδειχθεί ήδη στην πράξη από τη σταθερή προσήλωσή του σε αυτό που ο ίδιος έχει εκλάβει τα τελευταία δέκα και πλέον περίπου χρόνια από τη θέση που βρίσκεται, ως μία δική του προσωπική πρόκληση: την ώθηση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ σε μία μάλιστα συγκυρία- όπως η σημερινή- που τα ενεργειακά δημιουργούν πεδίο δράσης λαμπρό, άροντας πολιτικά αναχαιτιστικούς παράγοντες του παρελθόντος.

Όσην ώρα συζητούσαμε στο γραφείο του, υπήρξε μία στιγμή που είδα το βλέμμα του να προδίδει εκνευρισμό. Ήταν όταν τον ρώτησα για το πώς σχολιάζει τις φήμες που θέλουν τον ίδιο να έχει κατά κάποιον τρόπο υποδείξει ή έστω πιέσει την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει με ταχύτερους ρυθμούς στην παραπομπή των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής στη Δικαιοσύνη με απώτερο στόχο να τεθεί η οργάνωση -με τα μέχρι στιγμής δεδομένα- εκτός νόμου. Χωρίς καν να προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου, ο Χάρις είχε αρχίσει να δίνει ήδη την απάντηση: «Πρόκειται για εικασίες-σκουπίδια. Η καταπολέμηση του ρατσισμού, του αντισημιτισμού και του φασισμού στην Ευρώπη και την Ελλάδα είναι πρωτίστως ζήτημα Δημοκρατίας. Δεν τίθεται ούτε υπό διαπραγμάτευση, ούτε μπορεί να θεωρείται απόρροια οποιασδήποτε πίεσης προς καμία δημοκρατική κυβέρνηση από κανέναν. Είναι αστείο να το βλέπει κανείς έτσι, ειδικά μάλιστα όταν αναφερόμαστε σε μία χώρα γενέτειρα της Δημοκρατίας, όπως η Ελλάδα».

Και φυσικά έχει δίκιο.

Όμως ό,τι και να λέει ο Χάρις, καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει αυτό που του αρέσει. Από το πιο τρελό, ότι δηλαδή πίσω από τη σύλληψη του Μιχαλολιάκου ή του Κασιδιάρη κρύβονται οι Εβραίοι, μέχρι το πιο ευφάνταστο, ότι ίσως μπορεί να πρόκειται για μία υπέρτατη δύναμη που κατευθύνει τις εξελίξεις από κάποιον άλλον πλανήτη. Άλλωστε τις περισσότερες φορές είσαι αυτό που πιστεύεις. Το ότι η κοινωνία μας στην Ελλάδα αρέσκεται κατά κόρον να πλάθει μύθους, υποθετικά σενάρια και ιστορίες συνομωσίας και να πιστεύει σε αυτές, είναι λίγο έως πολύ γνωστό. Όπως επίσης γνωστό είναι ότι η ελληνική κοινή γνώμη έχει την τάση να αποδίδει στο παραμικρό γεγονός παρασκηνιακές προεκτάσεις αναγκαίες για να διοχετεύουν με «καύσιμα»- σε μία κατάσταση αέναης τροφοδότησης- αυτήν τη συνομωσιολογική παράνοια με την οποία εδώ και δεκαετίες έχει γαλουχηθεί ο λαός μας.

Όμως μήπως- λέω μήπως- έχει έρθει επιτέλους η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι συχνά αυτό το κυνήγι φαντασμάτων μπορεί αν μας οδηγήσει ως κοινωνία σε πολύ απρόβλεπτες ατραπούς; Από το είναι αυτό που βλέπεις μέχρι το είναι αυτό που φαντάζεσαι ότι βλέπεις, η απόσταση είναι μεγάλη. Και συχνά στη χώρα μας την υπερβαίνουμε με μία δρασκελιά, που μας πάει τόσο εύκολα όσο και επικίνδυνα από το ένα άκρο στο άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News