Από το 2009 και το «Dogtooth» (Κυνόδοντας), ο Λάνθιμος συνεργάζεται μόνο με έναν καλλιτέχνη για να δημιουργεί αφίσες τόσο ευφυείς και αινιγματικές όσο και οι ίδιες οι ταινίες του: τον γραφίστα Βασίλη Μαρματάκη. Οι δύο άντρες γνωρίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στη διαφήμιση, όπου δούλευαν μαζί με τον Ευθύμη Φιλίππου, τον σταθερό σεναριογράφο του Λάνθιμου.

«Ο Βασίλης προσπαθεί να αποδώσει μέσα από την εικόνα μια βαθύτερη ουσία της ταινίας, κάτι που την εκπροσωπεί χωρίς να την εξηγεί. Ετσι, η σχέση αφίσας και ταινίας είναι απολύτως συγχρονισμένη», εξηγεί ο Λάνθιμος στους New York Times.

Ο Μαρματάκης, που ξεκινά να σχεδιάζει κάθε αφίσα αμέσως μόλις ολοκληρωθεί το σενάριο, λέει ότι τον ελκύει το μείγμα «σκοταδιού, ποπ αισθητικής και χιούμορ» στις ταινίες του Λάνθιμου.

«Και, φυσικά, είναι οπτικά εκθαμβωτικές· έχω πάντα εξαιρετικό υλικό να δουλέψω», λέει στους ΝΥΤ.

Αν και ο Λάνθιμος είναι πια διεθνώς αναγνωρισμένος, η συνεργασία τους παραμένει μια καθαρά ελληνική υπόθεση. «Τα πάντα τα συζητάμε στα ελληνικά», προσθέτει ο σχεδιαστής και εξηγεί πώς κάθε αφίσα ερμηνεύει το εκάστοτε κινηματογραφικό σύμπαν του Λάνθιμου.

Bugonia

Ο Μαρματάκης ήταν για χρόνια θαυμαστής του σχεδιαστή γραμματοσειρών από τη Νέα Ζηλανδία Τζόζεφ Τσέρτσγουορντ. Η μπρουταλιστική του γραμματοσειρά Churchward Roundsquare ταίριαζε ιδανικά με τη σκοτεινή, sci-fi αισθητική της Bugonia. «Εμοιαζε πολύ φουτουριστική: έχει κοφτερές γωνίες και μια σχεδόν μνημειακή αίσθηση, αλλά με DIY χαρακτήρα», λέει ο ίδιος στους New York Times.

Για να τη χρησιμοποιήσει, επικοινώνησε πρώτα με το Μουσείο της Νέας Ζηλανδίας, έπειτα με την οικογένεια του Τσέρτσγουορντ, και τελικά με τους σχεδιαστές που είχαν αναλάβει την ψηφιοποίησή της. Τα credits της αφίσας τα κατασκεύασε στο χέρι: τα τύπωσε και τα έβρεξε με νερό, ώστε τα γράμματα να παραμορφωθούν.

Dogtooth (Κυνόδοντας)

Στην ταινία, τρία αδέλφια μεγαλώνουν απομονωμένα, χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο.

Πριν καταλήξει στο μινιμαλιστικό τελικό σχέδιο, ο Μαρματάκης και η τότε συνεργάτιδά του, Κατερίνα Παπαναγιώτου, δοκίμασαν εκδοχές που περιείχαν εικόνες από πράγματα που τα παιδιά δεν θα έβλεπαν ποτέ:

«Είχαμε αφίσες με μια πολική αρκούδα, τους καταρράκτες του Νιαγάρα, ένα rave party κι από κάτω απλώς τη λέξη “Dogtooth”», λέει στους ΝΥΤ.

Τελικά επέλεξαν κάτι πιο αφαιρετικό: «Δημιουργήσαμε ένα σύμβολο με τρεις γραμμές, καθεμιά αντιπροσωπεύει ένα παιδί που “ζωγραφίζει” τη δική του πορεία και όλες συναντιούνται στο τέλος».

Alps (Αλπεις)

Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας που παραμονεύει σε νοσοκομεία και νεκροταφεία, περιμένοντας να πεθάνει κάποιος και μετά να υποδυθεί τον νεκρό στις ζωές των συγγενών του.

«Η αφίσα σχεδιάστηκε σαν διαφημιστικό φυλλάδιο που θα μπορούσαν να είχαν φτιάξει οι ίδιοι οι χαρακτήρες και να το μοιράζουν», λέει ο Μαρματάκης. Την έφτιαξε εξ ολοκλήρου στο χέρι: εκτύπωσε φωτογραφίες, τις έκοψε και τις συνέθεσε σε κολάζ.

«Είναι ασπρόμαυρη, γιατί οι ίδιοι οι ήρωες θα την είχαν απλώς φωτοτυπήσει» εξηγεί.

The Lobster (Ο Αστακός)

Η αρχική ιδέα για την αφίσα της ταινίας ήταν δύο χέρια που αγκαλιάζουν ένα άδειο περίγραμμα• αναφορά στην ιστορία ανθρώπων που πρέπει να βρουν ταίρι ή θα μεταμορφωθούν σε ζώα. Αργότερα το κενό απέκτησε πιο άμορφη, συναισθηματική μορφή.

«Φυσικά απεικονίζει τη μοναξιά, αλλά δεν ξέρεις τι αγκαλιάζει ο Κόλιν Φάρελ: είναι άνθρωπος; Είναι ζώο; Είναι κάτι που δεν υπάρχει; Ηθελα να αποδώσω αυτό το συναισθηματικό κενό», λέει ο Μαρματάκης στους ΝΥΤ.

The Killing of a Sacred Deer (Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού)

Ο Κόλιν Φάρελ ενσαρκώνει στην ταινία έναν χειρουργό που βλέπει την οικογενειακή του ζωή να απειλείται από ένα αινιγματικό κακό. «Ηθελα να αποδώσω το αίσθημα απόγνωσης μέσα σε ένα αποστειρωμένο ιατρικό περιβάλλον», εξηγεί ο Μαρματάκης.

Η κατακόρυφη διάταξη της αφίσας συμβολίζει μια αδιέξοδη κατάσταση χωρίς αβλαβή διέξοδο:

«Οταν συμβαίνει κάτι σε σένα ή σε έναν δικό σου στο νοσοκομείο, νιώθεις ανήμπορος, σαν να βρίσκεσαι στον πάτο ενός πηγαδιού χωρίς τέλος. Μπροστά του υπάρχουν δύο κρεβάτια· είναι η επιλογή που πρέπει να κάνει στην ταινία».

The Favourite (Η Ευνοούμενη)

Το προφίλ της Ολίβια Κόλμαν, οριζόντια αναστραμμένο, θυμίζει την εικόνα της βασίλισσας Ελισάβετ σε νομίσματα και γραμματόσημα.

«Αλλαξα τη χροιά του δέρματός της ώστε να μη φαίνεται αν είναι ζωντανή ή νεκρή. Ηθελα να υπάρχει αυτή η αμφιβολία», λέει ο Μαρματάκης στους Νew Υork Τimes.

Πάνω στο πρόσωπό της βρίσκονται οι δύο ερωμένες της: η μία κρατά ένα πινέλο, η άλλη ένα κολιέ από μαργαριτάρια.

«Δεν ξέρεις αν τη στολίζουν ή αν τη σκοτώνουν. Είναι σαν δύο έντομα που την αγγίζουν, τη χειρίζονται, όπως ακριβώς συμβαίνει στην ταινία».

Poor Things

Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τις πινελιές χρώματος στο κοντινό πορτρέτο της Εμα Στόουν, θα διακρίνει τις μορφές των ανδρών που διαμόρφωσαν τη ζωή της Μπέλα Μπάξτερ, μιας γυναίκας με σώμα ενηλίκου και νου παιδιού.

«Τα παιδιά συχνά προσπαθούν να μοιάσουν με τους μεγάλους, βάζοντας μακιγιάζ. Σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον αν τα ίδια τα χρώματα είναι οι άντρες• δεν ξέρεις αν της τα έβαλαν εκείνοι ή αν το έκανε μόνη της για να δείχνει όμορφη», εξηγεί ο Μαρματάκης.

Kinds of Kindness (Ιστορίες Καλοσύνης)

Ο ήρωας της ταινίας R.M.F. (Γιώργος Στεφανάκος), που πεθαίνει και ανασταίνεται, συνδέει τις τρεις ιστορίες της ανθολογίας.

«Ηθελα να τον χρησιμοποιήσω σαν νεκρό σώμα που είναι, ταυτόχρονα, κάπως ζωντανό», λέει ο Μαρματάκης.

Για να δώσει την αίσθηση σκουληκιών που σέρνονται πάνω στο σώμα, τοποθέτησε φωτογραφίες της Εμα Στόουν που χορεύει επάνω στο πορτρέτο του.

«Μετά σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να έχω χίλιες Εμα Στόουν, οπότε έβαλα κι άλλους χαρακτήρες, με διαφορετικά χρώματα ρούχων, πάνω σε ένα καφέ φόντο που δεν είναι τίποτα άλλο από την Εμα Στόουν να χορεύει. Και το αποτέλεσμα είναι αρκετά αστείο», καταλήγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News