Πριν από τις «ειρηνευτικές συνομιλίες» της Κωνσταντινούπολης, ο Ντόναλντ Τραμπ επιχείρησε ένα λογοπαίγνιο: είναι «ώρα Τουρκίας» (Turkey time), είπε, κάτι ανάμεσα σε αγγλική αργκό και στην προσωπική διάλεκτο του αμερικανού προέδρου, το οποίο μεταφράζεται και ως «είναι η ώρα που θα τους προσγειώσω όλους στη σκληρή πραγματικότητα». Ολους, δηλαδή τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Το λογοπαίγνιό του, τελικά, αποδείχθηκε εξίσου αποτυχημένο με τις ειρηνευτικές του προσπάθειες.

Στη δίωρη τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Πούτιν, στις 19 Μαΐου, ο Τραμπ δεν «προσγείωσε» κανέναν. Αντιθέτως, πρότεινε περισσότερες ειρηνευτικές συνομιλίες. Και αυτό, φυσικά, ευνοεί τη Ρωσία. Καθώς οι δυνάμεις του προχωρούν, γράφει ο Economist, ο Πούτιν επιμένει ότι πρέπει πρώτα να συμφωνηθούν οι όροι μιας πιθανής συμφωνίας και μετά να σιγήσουν τα όπλα. Η Ουκρανία από την πλευρά της, με την υποστήριξη των ευρωπαίων ηγετών, επιθυμεί άμεση και άνευ όρων 30ήμερη εκεχειρία, και μετά συνομιλίες για μια μόνιμη διευθέτηση.

Ο Τραμπ ήταν ίσως ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που είδε την Κωνσταντινούπολη ως «μεγάλη επιτυχία». Εκανε λόγο για «εξαιρετικές» συνομιλίες και δημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι «η Ρωσία και η Ουκρανία θα ξεκινήσουν αμέσως διαπραγματεύσεις για μια κατάπαυση του πυρός και, το πιο σημαντικό, για το ΤΕΛΟΣ του πολέμου». Ο Πούτιν είναι ικανοποιημένος. «Γενικά είμαστε στον σωστό δρόμο», σημείωσε, λέγοντας ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να εργαστεί πάνω σε ένα «μνημόνιο για μια πιθανή μελλοντική συνθήκη ειρήνης που θα καθορίζει μια σειρά από θέσεις». Αυτές περιλαμβάνουν την απαίτηση η Ουκρανία να παραδώσει τα εδάφη που εξακολουθεί να κατέχει σε τέσσερις επαρχίες, κάτι που ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολντίμιρ Ζελένσκι, έχει απορρίψει και όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται να δεχτεί ποτέ.

«Ας είμαστε ειλικρινείς», γράφει ο Ντάνιελ Ντε Πέτρις στην Telegraph: «Η τηλεφωνική συνομιλία Τραμπ-Πούτιν δεν επρόκειτο ποτέ να οδηγήσει σε διπλωματική πρόοδο. Δεδομένων των αντίστοιχων θέσεων της Ουκρανίας και της Ρωσίας, το να περιμένουμε το αντίθετο θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση αφελές και στην ακραία ηλίθιο. Ο Τραμπ, παρά τα τολμηρά λόγια του ότι θα έβαζε τον Πούτιν και τον Ζελένσκι σε ένα δωμάτιο για να βρουν μια λύση, φαίνεται ολοένα και πιο απογοητευμένος από τις αποτυχίες των προσπαθειών του. Ο Τραμπ δεν είναι άνθρωπος που επικεντρώνεται στις λεπτομέρειες. Ηθελε ένα μεγάλο αποτέλεσμα άμεσα. Η υπερηφάνειά του, όμως, δεν θα τον άφηνε ποτέ να παραδεχτεί ότι οι ειρηνευτικές συνομιλίες δεν οδηγούν πουθενά».

Κάποιοι ήλπιζαν ότι ο Πούτιν θα υπέγραφε μια άνευ όρων 30ήμερη εκεχειρία ή θα αντιμετώπιζε την πλήρη ισχύ των οικονομικών κυρώσεων των ΗΠΑ και θα διέλυε τη σχέση του με την Ουάσινγκτον, σημειώνει ο Economist. Οι πιο προσεκτικοί ήξεραν εξαρχής ότι αυτό ήταν απίθανο, καθώς ο Τραμπ έχει αποδειχθεί διστακτικός να κάνει οτιδήποτε στον Πούτιν που θα μπορούσε να ταράξει τα διπλωματικά νερά.

«Εάν οι Ρώσοι δεν είναι έτοιμοι να σταματήσουν τις δολοφονίες, πρέπει να υπάρξουν ισχυρότερες κυρώσεις. Η πίεση στη Ρωσία θα την ωθήσει προς την πραγματική ειρήνη», έγραψε ο Ζελένσκι, σε μια μετρημένη ανάρτηση στο X, συνεχίζοντας την προσπάθειά του να ανακτήσει την εύνοια του Τραμπ μετά τον καβγά τους στο Οβάλ Γραφείο, τον Φεβρουάριο. Εκτοτε, ο Ζελένσκι κάνει σχεδόν όλα όσα ζητάει η Αμερική. Ο Πούτιν, πάλι, όχι. Και ο Τραμπ, φαίνεται απρόθυμος να τον πιέσει περισσότερο.

Είναι άγνωστο τι ειπώθηκε στην δίωρη τηλεφωνική συνομιλία ανάμεσα στον Τραμπ και τον Πούτιν, όμως αν κρίνουμε από τις ανακοινώσεις του Λευκού Οίκου και του Κρεμλίνου, μπορούμε να βγάλουμε ορισμένα ασφαλή συμπεράσματα, γράφει ο Ρόλαντ Ολιφαντ στην Telegraph: «Ο Τραμπ εξακολουθεί να μην κατανοεί αυτό που ο Πούτιν αποκαλεί “βασικές αιτίες της σύγκρουσης” ή απλώς δεν τον ενδιαφέρει να τις καταλάβει. Ο ρώσος ηγέτης καθοδηγείται από τον στόχο της διόρθωσης του “λάθους του Λένιν” που επέτρεψε στην Ουκρανία να υπάρχει, της αποκατάστασης της παλιάς αυτοκρατορίας και της θέσης της Ρωσίας ως ενός από τους κορυφαίους πόλους ισχύος στον πλανήτη. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι και η Ουκρανία καθοδηγούνται από την αυτοσυντήρηση».

Μένει ο Τραμπ και η δική του κινητήρια δύναμη, που δεν είναι, προφανώς η ειρήνη, αλλά η ομαλοποίηση των σχέσεων των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Οπως το έχει θέσει και ο ίδιος, «υπάρχουν ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ δυνατότητες ΕΜΠΟΡΙΟΥ» με τη Ρωσία μόλις επιτευχθεί ειρήνη.

Αυτό, συνεχίζει η Telegraph, «υποδηλώνει ότι ο Τραμπ ανυπομονεί να καταργήσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας το συντομότερο δυνατό. Και για να συμβεί αυτό, ο Λευκός Οίκος θα πιέσει για μια γρήγορη συμφωνία αντί για μια καλή συμφωνία, και ότι η Ρωσία θα είναι σε θέση να ανοικοδομήσει την οικονομική και, επομένως, στρατιωτική της ισχύ πιο γρήγορα από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως. Κακά νέα για την Ουκρανία και την Ευρώπη».

Τις τελευταίες εβδομάδες, ο Τραμπ άρχισε να αναρωτιέται δημοσίως μήπως ο Πούτιν «τον δουλεύει». Προς το παρόν, όμως, δουλεύει ο ίδιος εκείνους που πιστεύουν ότι θα υιοθετήσει μια πιο αυστηρή θέση απέναντι στη Ρωσία, γράφει ο Economist: «Ο Τραμπ δεν έκρυψε ποτέ ότι είναι “ερωτευμένος” με τον Πούτιν και τώρα έχει τρεις επιλογές, απόλυτα οικείες σε όσους υποφέρουν από ανεκπλήρωτο έρωτα: να εντείνει το φλερτ, να τα παρατήσει ή να γίνει εχθρικός».

Ο Τραμπ μπορεί να αρχίσει σύντομα να φαίνεται αδύναμος και ανόητος. Οι ατελείωτες συνομιλίες, τις οποίες υποβοηθά, δίνουν στη Ρωσία χρόνο να αποκομίσει περισσότερα κέρδη στο πεδίο της μάχης.

Η αυξανόμενη ανησυχία στην αμερικανική κυβέρνηση είναι ότι η άκαρπη διπλωματία θα μετατρέψει τον «πόλεμο του Τζο Μπάιντεν» σε «αποτυχία του Ντόναλντ Τραμπ», σημειώνει ο Economist. Κάποιοι πιέζουν να εγκαταλείψουν εντελώς οι ΗΠΑ το διαμεσολαβητικό τους ρόλο. «Είμαστε παραπάνω από ανοιχτοί στο να αποχωρήσουμε», είπε ο Τζέι Ντι Βανς, καθώς έφευγε από τη Ρώμη έπειτα από συνομιλίες με τον πάπα Λέοντα ΙΔ’.

Ωστόσο, αν οι ΗΠΑ αποχωρήσουν από τις διαπραγματεύσεις χωρίς αποτέλεσμα, αυτό πιθανώς θα λειτουργήσει υπέρ της Ρωσίας. Ο Ζελένσκι λέει ότι είναι «κρίσιμο» να παραμείνουν στο παιχνίδι οι ΗΠΑ και οι ευρωπαίοι σύμμαχοι. Η τρίτη επιλογή, να αυξήσει ο Τραμπ την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική πίεση στον Πούτιν μέχρι να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός, φαίνεται πλέον σχεδόν απίθανη.

«Απογοητευμένος από τον Πούτιν αλλά και απρόθυμος να του πάει κόντρα, ο Τραμπ επιλέγει, τελικά, να μην αποφασίσει», γράφει ο Economist. Αυτό μπορεί να είναι αρκετό για τη Ρωσία. Ο Πούτιν μάλλον πιστεύει ότι η Ρωσία μπορεί να αντέξει περισσότερες κυρώσεις, αλλά εκεί που ποντάρει περισσότερο είναι στο γεγονός ότι οι αμερικανοί φορολογούμενοι θα εξοργίζονταν εάν οι ΗΠΑ άρχιζαν και πάλι να ξοδεύουν δισεκατομμύρια δολάρια για βοήθεια προς την Ουκρανία.

«Εχει ο Τραμπ Σχέδιο Β για την Ουκρανία σε περίπτωση κατάρρευσης των συνομιλιών;», αναρωτιέται η Telegraph. Αγνωστο, αν και η πιθανότερη απάντηση είναι «όχι». Ο αμερικανός πρόεδρος φαίνεται να λειτουργεί και στο συγκεκριμένο θέμα –όπως και στα περισσότερα– on the go, λαμβάνοντας αποφάσεις της στιγμής, οι οποίες συχνά αναιρούν προηγούμενες δικές του.

Τώρα, όμως, τα πράγματα φτάνουν σε ένα αδιέξοδο, το οποίο ακόμη και ο ίδιος δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ να προσποιείται ότι δεν υπάρχει.

Πολλά από τα «γεράκια» της κυβέρνησής του τον πιέζουν να επιστρέψει στην πολιτική της εποχής Μπάιντεν, η οποία συνδύαζε συνεχείς, άνευ όρων αποστολές όπλων στους Ουκρανούς, αυξημένες κυρώσεις στη ρωσική οικονομία και διπλωματική απομόνωση της Μόσχας, σε μια προσπάθεια να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της Ουκρανίας.

Πιθανότερο είναι να επιλέξει να αποσυρθεί από τη διαδικασία, να κατηγορήσει το ένα ή και τα δύο μέρη για αδιαλλαξία και να παραδώσει τον φάκελο της Ουκρανίας στους Ευρωπαίους, οι οποίοι άλλωστε έχουν μεγαλύτερο συμφέρον σε αυτόν τον πόλεμο από ό,τι οι Αμερικανοί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News