Μετά από 35 χρόνια η κινεζική κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει τέλος στην πολιτική του ενός παιδιού, επιτρέποντας σε όλα τα ζευγάρια να αποκτούν και δεύτερο. Είναι το επόμενο βήμα προς τη «χαλάρωση» του αυστηρού οικογενειακού προγραμματισμού, καθώς πριν από δύο χρόνια είχε επιτραπεί να αποκτούν δεύτερο παιδί ζευγάρια όπου ο ένας απ’ τους δύο γονείς ήταν μοναχοπαίδι.

Είναι ο λόγος της χαλάρωσης μόνο η δυσαναλογία ανάμεσα στα αγόρια και στα κορίτσια; Δυσαναλογία που προέκυψε από τις αμβλώσεις θηλυκών εμβρύων;  Προφανώς και όχι. Η Κίνα γερνάει. Τα παιδιά κάτω των 15 ετών έχουν μειωθεί, την ίδια ώρα που ο αριθμός των συνταξιούχων ολοένα και αυξάνεται. Την απόφαση συνεπώς για την αλλαγή της πολιτικής του ενός παιδιού, παίρνει ο δείκτης εξάρτησης της Κίνας που έχει πια ανοδική τάση. Η αναλογία δηλαδή των ατόμων που βρίσκονται σε ηλικία εργασίας σε σχέση με τον αριθμό των παιδιών και των συνταξιούχων. Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι ο αριθμός των ατόμων από 15- 59 ετών αναμένεται να μειωθεί κατά 9%.

Οι κουβέντες για μωρά –κι άλλα μωρά- όταν στη μέση μπαίνουν η δημογραφική γήρανση και τα κάθε είδους ποσοστά, γίνονται μάλλον άχαρες. Όμως για σκεφτείτε… η Κίνα περιμένοντας μια μείωση 9% στην παραγωγική της τάξη, αλλάζει δεδομένα 35 χρόνων. Η Κίνα θέλει να μεγαλώσει κι άλλο με μιαν «άλλη» επεκτατική πολιτική που χωρίς να διεκδικεί εδάφη μπορεί να καταπιεί τον κόσμο.

Στην άλλη μεριά, η από καιρό γερασμένη Ευρώπη, με τη χώρα μας δεύτερη γηραιότερη μετά την Ιταλία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το 26% των κάτω των 65 ετών που ζουν – ή πλησιάζουν να ζήσουν –  σε φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό. Στην Ελλάδα το 20.5% του πληθυσμού είναι άνω των 65 ετών και άνω των 80 ετών το 6%. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τα ποσοστά της ανεργίας στις παραγωγικές τάξεις και τις εκροές στο εξωτερικό, σίγουρα ο δείκτης εξάρτησης της χώρας μας δεν θα μας κάνει τη χάρη. Τι θα κάνουμε, λοιπόν, ως χώρα; Πώς θα αντιμετωπίσουμε το πεπρωμένο μας που οδηγεί σε συρρίκωνση, στα όρια της εξαφάνισης, του εθνικού πληθυσμού μετά από μερικούς αιώνες; Πιθανότατα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα καθώς η δημογραφική μας τραγωδία εξελίσσεται σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης και μετακίνησης πληθυσμών. Υπάρχει μόνο μία λύση. Να δημιουργήσουμε νέους Έλληνες, ενσωματώνοντας αυτούς που έρχονται στην πατρίδα μας, κάνοντάς τους κοινωνούς της γλώσσας και του πολιτισμού μας. Χρειαζόμαστε σκεύη για να διατηρήσουμε τον πολιτισμό και τη γλώσσα μας στο αβέβαιο ταξίδι των αιώνων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News