Το βράδυ της Τετάρτης 14 Μαΐου κατά τη διάρκεια συναυλίας του στο Μάντσεστερ ο Μπρους Σπρίνγκστιν επιτέθηκε με σφοδρότητα στον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, και την κυβέρνησή του: «Στην πατρίδα μου, την Αμερική που αγαπώ, η Αμερική για την οποία έχω γράψει, που υπήρξε φάρος ελπίδας και ελευθερίας επί 250 χρόνια, βρίσκεται αυτή τη στιγμή στα χέρια μιας διεφθαρμένης, ανίκανης και προδοτικής κυβέρνησης που δεν έχει καμία ανησυχία ή ιδέα για το τι σημαίνει να είσαι βαθιά Αμερικανός», είπε επί σκηνής ο θρύλος της ροκ, κατά την εναρκτήρια βραδιά της ευρωπαϊκής περιοδείας του. Παλιότερα, εξάλλου, -κατά την προεκλογική εκστρατεία της Κάμαλα Χάρις την οποία υποστήριζε- ο Σπρίνγκστιν είχε χαρακτηρίσει «ψυχικά άρρωστο» τον αμερικανό πρόεδρο. Ο Τραμπ δεν του χαρίστηκε.  Συνεχίζει την αντιπαράθεση, δηλώνοντας ότι θέλει να ξεκινήσει «μεγάλη έρευνα» για τη στήριξη που έλαβε στις προεδρικές εκλογές από διασημότητες η πρώην αντίπαλός του, ενώ δεν έχασε την ευκαιρία να βρίσει χυδαία τον τραγουδιστή.

Οπως αναφέρει στους New York Times ο Ερικ Αλτερμαν, ο Μπρους Σπρίνγκστιν έγραφε, από τη δεκαετία του 80, τραγούδια που τόνιζαν, ακόμη και ρομαντικοποιούσαν, ένα πολύγλωσσο όραμα της Αμερικής και του τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός. Αυτό το όραμα είναι, σε γενικές γραμμές, μια επικαιροποιημένη εκδοχή της Αμερικής του «New Deal» («Νέα Συμφωνία» του Ρούσβελτ), ένα όραμα που αναγνωρίζει όχι μόνο την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια της έντιμης εργασίας, αλλά και τη σημασία του σεβασμού των διαφορών μας, είτε αυτές βασίζονται στην κουλτούρα, το φύλο, την εθνικότητα ή τη φυλή.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Bruce Springsteen (@springsteen)

Ο Μπρους Σπρίνγκστιν στο Μάντσεστερ το βράδυ της 14ης Μαΐου

Είναι ένα όραμα ενότητας, που συνοψίζεται στη φράση την οποία χρησιμοποιούσε ο Σπρίνγκστιν σε προηγούμενες περιοδείες κλείνοντας τις συναυλίες του: «Κανείς δεν κερδίζει αν δεν κερδίζουν όλοι». Και όταν ο αμερικανός τραγουδιστής λέει «όλοι», εννοεί τους πάντες, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών χωρίς χαρτιά και των συνοριοφυλάκων, των ανύπαντρων μητέρων, των απόμακρων και ανεύθυνων πατέρων, των μαύρων θυμάτων της αστυνομικής βίας και των αστυνομικών που (μετανιώνουν) που τους πυροβόλησαν, των συναισθηματικά τραυματισμένων βετεράνων του Βιετνάμ και των προσφύγων της Νοτιοανατολικής Ασίας, που προσπαθούσαν να κάνουν την Αμερική τη νέα τους πατρίδα, σημειώνει στους New York Times ο Ερικ Αλτερμαν, καθηγητής Αγγλικών στο Brooklyn College της Νέας Υόρκης και συγγραφέας του βιβλίου «It Ain’t No Sin to Be Glad You’re Alive: The Promise of Bruce Springsteen» (1999).

Ωστόσο, η δεκαετία του 1980 είδε επίσης την άνοδο ενός εναλλακτικού οράματος για την Αμερική: ενός οράματος που επιδίωκε να γκρεμίσει ό,τι είχε απομείνει από το «New Deal». Το παράδειγμα ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ, τότε ακόμη ένας κακόγουστος εργολάβος που εμφανιζόταν συστηματικά στα σκανδαλοθηρικά ταμπλόιντ. Βασιζόταν στην ιδέα που θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση: «Κερδίζω μόνο αν όλοι οι άλλοι χάνουν», παρατηρεί ο Αλτερμαν. Και προσθέτει ότι σήμερα ο Τραμπ είναι πρόεδρος, γεμάτος με μικροπρεπή οργή για τον Σπρίνγκστιν επειδή τόλμησε να τον επικρίνει.

Τίποτα δεν εκνευρίζει τον Τραμπ τόσο πολύ όσο η ασέβεια ενός διάσημου συνομηλίκου του. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Ο Μπρους Σπρίνγκστιν, 75 ετών, και ο Ντόναλντ Τραμπ, 78 ετών, είναι από πολλές απόψεις δύο αντίθετα πρόσωπα της σύγχρονης Αμερικής, όπως αυτή χτίστηκε και ερμηνεύτηκε από τη γενιά τους, που προσφέρουν στους θαυμαστές τους μια υπόσχεση για ένα εντελώς διαφορετικό μέλλον, σημειώνει στους New York Times ο αμερικανός συγγραφέας.

Ακριβώς όπως η εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ το 2024 επεδίωξε να κάνει την Αμερική (του) μεγάλη ξανά, η τρέχουσα περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν  «Land of Hope and Dreams» («Γη της Ελπίδας και των Ονείρων») είναι ένα νεύμα στην ιδέα του για ένα άλλο, πιο γενναιόδωρο όραμα. Οι στίχοι του ομώνυμου τραγουδιού προσφέρουν ένα ιδεαλιστικό όραμα ενσωμάτωσης, με ένα τρένο γεμάτο με «αγίους και αμαρτωλούς», «ηττημένους και νικητές», «πόρνες και τζογαδόρους» και «χαμένες ψυχές». Υπόσχεται ότι «τα όνειρα δεν θα ματαιωθούν» και ότι «η πίστη θα ανταμειφθεί» με «τις καμπάνες της ελευθερίας να χτυπούν». Μπορεί επίσης να είναι μια αναφορά στις εορταστικές εκδηλώσεις για την ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν, όπου τραγούδησε την ίδια μελωδία.

Το «Land of Hope and Dreams» ήταν το πρώτο τραγούδι, που ερμήνευσε ο Σπρίνγκστιν στην εναρκτήρια συναυλία του στο Μάντσεστερ και έκανε τις σχετικές δηλώσεις, πράγμα που ο αμερικανός πρόεδρος άκουσε ως πρόκληση, απείλησε με «έρευνα» και καυχήθηκε στο δίκτυό του, Truth Social, ότι αυτός ο «Εντελώς Υπερεκτιμημένος… ατάλαντος τύπος» είναι «απλώς ένας απαίσιος, σπαστικός ΗΛΙΘΙΟΣ, που υποστήριξε ένθερμα τον απατεώνα Τζο Μπάιντεν», περιγράφοντας τον 75χρονο τραγουδιστή, έναν μακροχρόνιο υποστηρικτή των Δημοκρατικών, «τόσο χαζό όσο και οι πέτρες. Αυτό το ξεραμένο “δαμάσκηνο” (το δέρμα του έχει ατροφήσει) καλά θα κάνει να το ΒΟΥΛΩΣΕΙ», συνέχισε ο Τραμπ.

Αργότερα, δε, δημοσίευσε ένα ψεύτικο βίντεο στο οποίο φαίνεται να χτυπάει τον Σπρίνγκστιν με μια μπάλα του γκολφ… Και αυτό ίσως γιατί ο Τραμπ ανησυχούσε ότι ένα απλό, ασυμβίβαστο πατριωτικό μήνυμα από έναν άνθρωπο που είναι αναμφισβήτητα ο πιο αγαπημένος ροκ σταρ της χώρας, θα μπορούσε να έχει απήχηση στους θαυμαστές του.

Η απήχηση και των δύο ανδρών είναι σαφής, παρατηρεί στους New York Times ο Ερικ Αλτερμαν. Οι Τραμπ και Σπρίνγκστιν γεννήθηκαν με διαφορά τριών ετών και κατά κάποιο τρόπο ένιωθαν και οι δύο σαν παρείσακτοι. Τώρα πια, είναι και οι δύο πολύ πλούσιοι, ενώ ισχυρίζονται ότι απευθύνονται (και μιλούν για αυτά) στα μέλη της εργατικής τάξης της Αμερικής που μόλις τα βγάζουν πέρα με τον μισθό τους. Απευθύνονται σε ανθρώπους, που δεν θα μπορούσαν ποτέ στη ζωή τους να κερδίσουν αρκετά για να πληρώσουν μια συνδρομή στο κλαμπ Mar-a-Lago (πόσο μάλλον να αγοράσουν αρκετά $TRUMP memecoins για να δειπνήσουν με τον πρόεδρο) και μπορεί να μην ήταν καν σε θέση να δουν το «Springsteen on Broadway» ή  να πάνε σε συναυλία (όπου η διαδικασία «δυναμικής τιμολόγησης» της Ticketmaster έστειλε μερικά από τα καλύτερα εισιτήρια μιας πρόσφατης περιοδείας στο εύρος των τετραψήφιων τιμών) ούτε καν να πληρώσουν το ενοίκιό τους αυτόν τον μήνα. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι ο καθένας  ενσαρκώνει ένα ανταγωνιστικό όραμα του πολύ δυσφημισμένου αμερικανικού ονείρου.

Μεγαλωμένος από γονείς της εργατικής τάξης, ο Μπρους Σπρίνγκστιν ξεκίνησε ως πανκ, περιπλανώμενος στους νυχτερινούς κακόφημους δρόμους στις ακτές του Νιου Τζέρσεϊ, αλλά έκτοτε εξελίχθηκε σε ένα είδωλο που έχει φτάσει να συμβολίζει μια φανταστική εναλλακτική Αμερική, που θυμίζει ταυτόχρονα την ποιητική συλλογή «Leaves of Grass» του Γουόλτ Γουίτμαν (κυκλοφορεί σε δίγλωσση έκδοση από τον Κέδρο με τίτλο «Φύλλα Χλόης»), και τις  περίφημες ομιλίες «Τέσσερις Ελευθερίες» του Φράνκλιν Ρούσβελτ και «Εχω ένα Ονειρο» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Είναι μια φανταστική χώρα που μεγάλο μέρος του κόσμου θα ήθελε να πιστέψει ότι υπάρχει πραγματικά, κάτω από την πολεμοχαρή αλαζονεία του Τραμπ και των οπαδών του MAGA του.

Το επιτυχημένο επιχειρηματικό σόου του Τραμπ βασιζόταν σχεδόν πάντα σε καπνό, καθρέφτες, στα εκατομμύρια του πατέρα του και, στις μέρες μας, σε ένα περίτεχνο, οικογενειακό σχέδιο κρυπτονομισμάτων, σημειώνει ο Αλτερμαν στους New York Times. Το ίδιο ισχύει και για την καριέρα του ως τηλεοπτικός σταρ, η οποία από τη μία πλευρά βασιζόταν σε παρασκηνιακά τεχνάσματα και στην επίδειξη σαδισμού μπροστά στην κάμερα. Η πολιτική ιδεολογία του Τραμπ είναι ομοίως μια απάτη: εκμεταλλεύεται τον ρατσισμό, την αγανάκτηση και την ανάγκη για κυριαρχία. Ο Σπρίνγκστιν, από την άλλη πλευρά, είναι το αντίβαρό του, ο αντίλογος στην ιδέα του ότι για να ανέλθει κανείς, πρέπει να απέχει.

Προς τιμήν του, ο Μπρους Σπρίνγκστιν εμφανίζεται τακτικά σε τράπεζες τροφίμων, κέντρα βετεράνων, πολιτικές συγκεντρώσεις, ακόμη και σε νοσοκομεία. Στο Μάντσεστερ, αλλά και στις υπόλοιπες πόλεις της περιοδείας του, που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο θρυλικός ρόκερ μίλησε για «την Αμερική που αγαπώ, την Αμερική για την οποία έχω γράψει, που υπήρξε φάρος ελπίδας και ελευθερίας εδώ και 250 χρόνια». Είναι μια χώρα, επέμεινε, που «ανεξάρτητα από τα ελαττώματά της είναι μια σπουδαία χώρα με σπουδαίους λαούς» αλλά σήμερα απειλείται, καθώς «η πλειοψηφία των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας δεν έχει καταφέρει να προστατεύσει τον αμερικανικό λαό από τις καταχρήσεις ενός ακατάλληλου προέδρου και μιας κυβέρνησης αδίστακτων απατεώνων».

Πριν από χρόνια, ο Σπρίνγκστιν εξήγησε την πολιτική του ενηλικίωση: «Η ιδέα μου στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 80 ήταν να προτείνω ένα εναλλακτικό όραμα για την Αμερική που προωθούσαν οι Ρεπουμπλικανοί της εποχής του Ρέιγκαν. Ουσιαστικά προσπάθησαν να οικειοποιηθούν κάθε εικόνα που ήταν αμερικανική, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Ηθελα να διεκδικήσω τις δικές μου ιδέες για αυτές [τις εικόνες]», είπε. Αυτές τις μέρες, βέβαια, το κίνημα MAGA του Τραμπ έχει χτιστεί πάνω στην ιδέα να γίνει και πάλι αυτό, αλλά χωρίς καν την αισιοδοξία της εποχής Ρέιγκαν.

Ο Τζόελ Ντίνερσταϊν, μελετητής αμερικανικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Τουλέιν της Νέας Ορλεάνης στη Λουιζιάνα, παρατήρησε μια στροφή στη ρητορική του Σπρίνγκστιν στις πρόσφατες συναυλίες του, «μακριά από τη νεανική αναπαραγωγή του ατομικιστικού αμερικανικού ονείρου του υλικού πλούτου», προς μια ρητορική που οραματίζεται «ένα συλλογικό αμερικανικό όνειρο αυτοπραγμάτωσης μέσα σε μια υποστηρικτική κοινότητα». Αυτό το εναλλακτικό αμερικανικό όνειρο είναι το όνειρο «μιας αναζωογονημένης δημοκρατίας που ανακτάται μέσω του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη», δήλωσε.

Η deepfake επίθεση του Τραμπ με την μπάλα του γκολφ δεν πτόησε τον Σπρίνγκστιν. Τις επόμενες βραδιές, ο αμερικανός ροκ σταρ άλλαξε τη λίστα των τραγουδιών του, ανοίγοντας το σόου του με το «No Surrender». Και δεν επανέλαβε απλά τις ίδιες ομιλίες. Κυκλοφόρησε και μια ζωντανή ηχογράφηση από την πρώτη βραδιά της περιοδείας, όπου ακούγεται να λέει: «Απόψε ζητάμε από όλους όσους πιστεύουν στη δημοκρατία και στα καλύτερα του αμερικανικού μας πειράματος να ξεσηκωθούν μαζί μας, να υψώσουν τις φωνές τους ενάντια στον αυταρχισμό και να αφήσουν την ελευθερία να ηχήσει!»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News