Η αποκάλυψη του βίντεο πολιτικής συναλλαγής μεταξύ του αυστριακού αντιπροέδρου και της ανιψιάς ρώσου ολιγάρχη δεν προκαλεί μόνο μείζονα πολιτική κρίση στη Βιέννη, που οδήγησε ήδη στην παραίτηση Στράχε και σε πρόωρες εκλογές.  Φέρνει ξανά στην επιφάνεια τις επικίνδυνα στενές σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ της Ρωσίας και της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Σχέσεις οικονομικές και πολιτικές που πολλές φορές στο παρελθόν έχουν δει το φως της δημοσιότητας, χωρίς όμως να έχουν αξιολογηθεί και ερευνηθεί επαρκώς.

Βεβαίως στην χώρα που η δίκη για τη δολοφονία Φύσσα πλησιάζει να κλείσει εξαετία, μάλλον δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση.

Εν όψει πάντως των επικείμενων ευρωεκλογών η ανάλυση αυτής της διασύνδεσης έχει ιδιαίτερη σημασία.

Στο βιβλίο με τίτλο An Unholly Alliance: The European Far Right and Putin’s Russia (Ανίερη Συμμαχία: Η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά και η Ρωσία του Πούτιν) που κυκλοφόρησε στις Βρυξέλλες, ο έλληνας καθηγητής Αντώνης Κλάψης επισημαίνει ότι οι ιδιαίτεροι δεσμοί μεταξύ των ακροδεξιών κομμάτων της ΕΕ με τη Μόσχα έχουν αναπτυχθεί σ’ ένα θερμοκήπιο ιδεολογικών λόγων και στρατηγικών συμφερόντων.

Στα μάτια των ακροδεξιών ο αυταρχικός Πούτιν αποτελεί ένα μοντέλο πολιτικής ηγεσίας  που υπερασπίζεται «παραδοσιακές αξίες» ενάντια στον «δυτικό εκφυλισμό». Ο υπερσυντηρητισμός  και η αυταρχική διακυβέρνηση ταιριάζουν γάντι σε όλους εκείνους που θέλουν να υπαναχωρήσουμε από τα κεκτημένα της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας, την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ελευθεριών και της ανοικτής κοινωνίας. Ο αυταρχισμός και ο συγκεντρωτισμός προβάλλονται ως παραδείγματα εξιδανικευμένης αποφασιστικότητας και αποτελεσματικότητας.

Παράλληλα, ο οικονομικός προστατευτισμός συνδυάζεται με τη συνωμοσιολογία και τον εθνικισμό σ’ ένα ιδεολογικό κοκτέιλ ευρωσκεπτικισμού που βλέπει τη Ρωσία όχι απλώς ως εναλλακτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ως απόλυτη γεωπολιτική και γεωστρατηγική επιλογή.

Στη χώρα μας είναι γνωστό ότι υπάρχει μια έντονη σχετική παράδοση που θέλει την «αδελφή Ρωσία» να είναι πάντα δίπλα και να στηρίζει την Ελλάδα κάτι που ουδέποτε επιβεβαιώθηκε είτε ιστορικά στο παρελθόν, είτε πιο πρόσφατα με τις ενθουσιώδεις επισκέψεις στη Μόσχα για τη χορήγηση δανείων (αντί του ΔΝΤ και ΕΕ) που κατέληξαν στη γνωστό και οδυνηρό τέλος της αυταπάτης. Και μπορεί η αυταπάτη να αναγνωρίστηκε δημοσίως, ο μύθος της ρωσικής βοήθειας δεν ξεπερνιέται εύκολα.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι σε πρόσφατη δημοσκόπηση της διαΝΕΟσις στην ερώτηση «σε ποιον θα έμοιαζε ο ιδανικός ηγέτης για την Ελλάδα;» στην πρώτη θέση βρέθηκε ο Βλαντίμιρ Πούτιν με 30%.

Για τη Ρωσία, από την άλλη πλευρά, οι ευρωπαίοι ακροδεξιοί αποτελούν ιδανικούς συμμάχους για την αποδυνάμωση της Ένωσης και την υλοποίηση του οράματος Πούτιν για την Ρωσική ηγεμονία στην Ευρασία. Εξάλλου η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά έχει αποδειχθεί ένας αξιόπιστος σύμμαχος που συστηματικά στηρίζει στις Βρυξέλλες την άρση των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας, τα ρωσικά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Πλέον, οι αποκαλύψεις για τις οικονομικές συναλλαγές που γεφυρώνουν τις δύο πλευρές δεν αφήνουν άλλα περιθώρια συγκαταβατικής αντιμετώπισης.

Η Ευρώπη οφείλει να υπερασπιστεί τις αρχές της αποτελεσματικά και να προστατεύσει με ουσιαστικό τρόπο τα κεκτημένα της σύγχρονης δημοκρατίας αν δεν θέλει τελικά να αλωθεί εκ των έσω.  Οι εκλογές της 26ης Μαΐου μπορούν να είναι ένα κρίσιμο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση αν φυσικά και οι πολίτες κατανοήσουν τη σημασία του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News