Ο θρυλικός σκωτσέζος πιλότος της Φόρμουλα 1, Τζάκι Στιούαρτ, της είχε δώσει το προσωνύμιο «Πράσινη Κόλαση». Στην πίστα του Νίρμπουργκρινγκ με τις 177 στροφές είχαν χάσει τη ζωή τους 63 οδηγοί. Αλλά ήταν η εποχή που η FIA (Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου) και οι ομάδες επένδυαν περισσότερο στην ταχύτητα, παρά στην ασφάλεια. Την έκλεισαν για ένα χρόνο, ώστε να γίνουν κάποιες βελτιώσεις, και την 1η Αυγούστου 1971 το γερμανικό γκραν-πρι επέστρεψε εκεί, από το Χοκενχάιμ που το φιλοξένησε προσωρινά.

Το Νίρμπουργκρινγκ εξακολουθούσε να είναι… καρμανιόλα, και αποδείχθηκε με φρικτό τρόπο ακριβώς πέντε χρόνια αργότερα, την 1η Αυγούστου -σαν σήμερα- του 1976. Λίγες ώρες πριν από το δέκατο σιρκουί της σεζόν, στις κατατακτήριες δοκιμές, ο Νίκι Λάουντα, παγκόσμιος πρωταθλητής την προηγούμενη χρονιά, προσπάθησε να πείσει τους συναδέλφους του να μποϊκοτάρουν τον αγώνα, επειδή δεν υπήρχαν τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας. Κανείς δεν τόλμησε να το κάνει. Ο αγώνας άρχισε κανονικά.

Δυστυχώς, το προαίσθημα του αυστριακού πρωταθλητή, ο οποίος ήταν το φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, βγήκε αληθινό. Τρέχοντας με 193 χλμ./ώρα έχασε τον έλεγχο -το 2007 είχε πει σε συνέντευξή του ότι έσπασε ένα τμήμα του κινητήρα και μπλόκαραν οι τροχοί- και η Ferrari του έπεσε στις μπαριέρες. Το μονοθέσιο σηκώθηκε στον αέρα, στροβιλίστηκε και σύρθηκε φλεγόμενο στη μέση της πίστας.

Τρεις οδηγοί που ακολουθούσαν (Χάραλντ Ερτλ, Μπρετ Λάνγκερ και Αρτούρο Μερτσάριο), διακινδυνεύοντας τη ζωή τους, κατάφεραν (με τη βοήθεια σωστικών συνεργείων) να τον βγάλουν από τα συντρίμμια. Αλλά ο Λάουντα είχε παραμείνει εγκλωβισμένος στη φωτιά, στους 800 βαθμούς Κελσίου, για 55 δευτερόλεπτα. Μεταφέρθηκε σε κλινική του Μανχάιμ σε κωματώδη κατάσταση, με εγκαύματα τρίτου βαθμού στο πρόσωπο και τους καρπούς, κατάγματα στα πλευρά, την κλείδα και τα ζυγωματικά, έχοντας χάσει μέρος από το ένα του αυτί. Το χειρότερο ήταν ότι τα τοξικά αέρια που είχε εισπνεύσει (από τα καύσιμα που είχαν χυθεί στη πίστα και τον αφρό του πυροσβεστήρα), του είχαν προκαλέσει σοβαρή ζημιά στους πνεύμονες.

Κανείς δεν πίστευε πως θα κατάφερνε να επιβιώσει. Οι γιατροί κάλεσαν ιερέα να του διαβάσει ευχές. Η Ferrari ζήτησε από τον Πάπα να του δώσει άφεση αμαρτιών. Αλλά ο Λάουντα, έστω με παραμορφωμένο το πρόσωπό του, επέζησε. Οχι μόνο ξεγέλασε τον θάνατο, αλλά και επέστρεψε στις πίστες 42 μέρες μετά, με τις πληγές του ακόμα νωπές. Φορώντας ένα ειδικά διαμορφωμένο κράνος, με το αίμα του να ποτίζει τους επιδέσμους και τα δάκρυα από τους τραυματισμένους δακρυγόνους αδένες του να θολώνουν την όρασή του, έτρεξε στη Μόντσα και τερμάτισε τέταρτος.

«Ηταν η πιο γενναία πράξη που έχω δει ποτέ σε οποιοδήποτε σπορ», δήλωσε αργότερα ο παλιός συναθλητής του στη ΜακΛάρεν, Τζον Γουάτσον. Σίγουρα, η πιο συγκλονιστική επιστροφή στα χρονικά του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο ίδιος δεν είχε αναμνήσεις από το ατύχημα. Δεν θυμόταν ούτε, καν, τους φρικτούς πόνους στο κορμί του. Μόνο τον φόβο του θανάτου που ένιωθε να τον πλησιάζει. Αλλά είχε δει τις σοκαριστικές εικόνες στην τηλεόραση. Ηξερε πολύ καλά ότι είχε γλιτώσει «από του χάρου τα δόντια». Κι όμως, η αγάπη του για την ταχύτητα ήταν πάνω απ’ όλα. Τη λάτρευε από παιδί. Το 1971, στα 22 του, είχε πάρει δάνειο 30.000 λιρών για να εξαγοράσει μια θέση οδηγού στην ομάδα της «March» και να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα της Φόρμουλα 2.

Τη χρονιά του ατυχήματος έχασε τον τίτλο στο τελευταίο γκραν-πρι, στην Ιαπωνία. Μετά τους δύο πρώτους γύρους εγκατέλειψε τον αγώνα. Δεν είχε βλέφαρα, πια, και η ισχυρή βροχή που έπεφτε, τον στράβωνε. Πρωταθλητής στέφθηκε ο Τζέιμς Χαντ με μόλις έναν βαθμό διαφορά. Την επόμενη σεζόν (1977) ο Λάουντα κέρδισε άνετα το δεύτερο πρωτάθλημα της καριέρας του με τη Ferrari.

Το 1979 ανακοίνωσε την απόσυρσή του από τις πίστες της Φόρμουλα 1, όμως το 1981 επέστρεψε στη δράση. Ετρεξε με την ομάδα της McLaren-Porsche, το 1984 στέφθηκε για τρίτη φορά παγκόσμιος πρωταθλητής (σε ηλικία 35 ετών), και την επόμενη χρονιά αποσύρθηκε οριστικά.

Οταν επέστρεψε στην «Πράσινη Κόλαση» πολλά χρόνια αργότερα, ως επισκέπτης πλέον, οι τηλεοπτικές κάμερες και οι φωτορεπόρτερ τον ακολουθούσαν σε κάθε του βήμα. Κάποια στιγμή ο αυστριακός θρύλος της F1, που ήταν γνωστός (και) για το χιούμορ του, έσκυψε το κεφάλι σαν να έψαχνε κάτι στο έδαφος. «Χάσατε κάτι;», τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος. «Ναι, ένα αυτί πριν από πολύ καιρό, και κοιτάζω μπας και το βρω», αποκρίθηκε ο Λάουντα.

Πέρασε στην αιωνιότητα των σπορ τον Μάιο του 2019, σε ηλικία 70 ετών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News