Ηταν 8.23 π.μ. της Δευτέρας όταν ο Αδωνις Γεωργιάδης, στο πλαίσιο τηλεοπτικής του συνέντευξης στο Action24, έκανε ένα βήμα που έως τώρα κανένας συνάδελφός του στην κυβέρνηση δεν είχε τολμήσει να κάνει: όχι μόνο αρνήθηκε να συζητήσει το θέμα της διαχείρισης του μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη –για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, για το αν, δηλαδή, πρέπει ή όχι να σβηστούν τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών–, αλλά παρέπεμψε ευθέως στον Νίκο Δένδια, υπουργό Αμυνας, τον οποίο έχρισε από τηλεοράσεως αποκλειστικό αρμόδιο για το πολιτικά ακανθώδες αυτό ζήτημα: από αύριο να ρωτάτε τον Δένδια, ήταν το μήνυμά του.

Δεν συνηθίζεται ένας υπουργός να «δίνει» έτσι τον άλλον για μια υπόθεση την οποία ακόμα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος παλεύει να αποφύγει να συζητήσει. Ακόμα περισσότερο δεν συνηθίζεται να «δίνεις» έτσι τον κ. Δένδια, τον πολιτικό που έξι χρόνια τώρα έχει καταφέρει να αποφύγει με μαεστρία και ικανότητα στην κάλυψη-παραλλαγή κάθε πολιτική κακοτοπιά, στην οποία έχει βυθιστεί η υπόλοιπη κυβέρνηση.

Γιατί το είπε ο κ. Γεωργιάδης; Και γιατί το είπε έτσι, με αυτή την αδιόρατη ειρωνεία του ανθρώπου που επαναλαμβάνει στην τηλεόραση το αυτονόητο;

Κατ’ αρχάς κανείς δεν μπορεί να βγάλει από την ανάγνωση το αυταπόδεικτο. Το γεγονός ότι, είτε το θέλει ο κ. Δένδιας είτε όχι, με την επίμαχη τροπολογία, γίνονται οι μπογιές μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, «θέμα Δένδια». Εξάλλου, το πολιτικό ρεπορτάζ θέλει να ήταν αυτός και ένας από τους σκοπούς εκείνης της ανάρτησης του Κυριάκου Μητσοτάκη πριν δύο Κυριακές, επομένως ο κ. Γεωργιάδης απλώς μετέφερε στο γυαλί τη σκέψη του πολιτικού του προϊστάμενου.

Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να παραλείψει και το οφθαλμοφανές: ότι ήταν ο κ. Γεωργιάδης που προθυμοποιήθηκε να το κάνει, να είναι αυτός που θα σπεύσει να χρεώσει τον κ. Δένδια με μια δύσκολη δουλειά που πολύ λογικά θα ήθελε να αποφύγει. Και ως εκ τούτου να εγγραφεί ως ένας ισομεγέθης αστέρας στο νεοδημοκρατικό νεφέλωμα.

Τυπικά, βέβαια, η ΝΔ δεν είναι ακόμα νεφέλωμα αλλά ένα πλανητικό σύστημα με ένα άστρο –ο κ. Μητσοτάκης είναι ξεκάθαρος ότι θα οδηγήσει εκείνος τη ΝΔ στη νίκη το 2027. Αλλά κανείς δεν μπορεί να βγάλει τη φιλοδοξία από τον πολιτικό. Κι αν αυτές του κ. Δένδια είναι εδώ και καιρό κοινός τόπος μεταξύ αναλυτών, δημοσκόπων και κομματικών στελεχών, εκείνες του κ. Γεωργιάδη τώρα μοιάζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια, έστω και με κάποιες φαινομενικά αθώες τηλεοπτικές ατάκες.

Πολιτικοί παρατηρητές δεν μπορούν παρά να διαπιστώσουν ότι ακόμα και στα ελαφρά του, ο κ. Γεωργιάδης χτίζει προφίλ: το περασμένο Σαββατοκύριακο έγινε, κατά το κοινώς λεγόμενο, viral μια ομιλία του στην οποία παραδέχτηκε προς το ακροατήριό του ότι και έχει υποβληθεί σε επέμβαση εμφύτευσης μαλλιών και έχει κάνει μπότοξ και βάζει κρέμες στο πρόσωπο. Αν και είναι τουλάχιστον άκομψο ένας υπουργός Υγείας να κάνει απροκάλυπτα διαφήμιση σε συγκεκριμένα προϊόντα και θεραπείες, ο στόχος (του) είναι προφανώς άλλος: o κ. Γεωργιάδης δείχνει ειλικρινής, παραδεχόμενος πράγματα που άλλος άνδρας, πόσο μάλλον πολιτικός, θα ήθελε ενδεχομένως να κρύψει, ενώ παράλληλα διαμορφώνει στοιχεία ταύτισης με πιο δυσπρόσιτες δεξαμενές ψηφοφόρων, όπως είναι οι γυναίκες μιας κάποιας ηλικίας.

Παράλληλα, φυσικά, ο κ. Γεωργιάδης συνεχίζει να υπηρετεί τον διακριτό του ρόλο εντός κυβέρνησης και κόμματος. Είναι εκείνος που με ιδιαίτερη όρεξη και κομματικό πατριωτισμό δίνει καθημερινά τις μάχες στα τηλεοπτικά χαρακώματα, υπερασπιζόμενος κάθε πτυχή του κυβερνητικού έργου –του δικού του συμπεριλαμβανομένου– αλλά και την ιδεολογική τοποθέτηση της ΝΔ –«από τα 10 νοσοκομεία που πηγαίνω, στα οκτώ με περιμένουν με λουλούδια και στα δύο είναι κάποιοι κομμουνιστές που φωνάζουν. So what?», μια άλλη φράση του στη συνέντευξη στο Action24, που αποδίδει όλα τα παραπάνω.

Υπό μία έννοια, η πληθωρική δημόσια παρουσία του κ. Γεωργιάδη είναι μια αντίστιξη σε αυτήν του κ. Δένδια. Ο τελευταίος όχι μόνο δεν αποκαλύπτει τα μυστικά ομορφιάς του, αλλά κρατά την προσωπική του ζωή αυστηρά προσωπική, ενώ παράλληλα οι τηλεοπτικές του συνεντεύξεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού –και ίσως να λέμε πολλές.

Οχι ότι αυτό δεν είναι μια προσπάθεια χτισίματος (ηγετικού) προφίλ. Σε όρους πολιτικής επικοινωνίας και σε αντίθεση με τον κ. Γεωργιάδη, ο υπουργός Αμυνας είναι εκείνος που «μιλάει όταν πρέπει να μιλάει». Οταν, βέβαια, το έκανε τελευταία φορά, φρόντισε κι αυτός να υπηρετήσει τον διακριτό ρόλο που διεκδικεί να έχει στο κομματικό και κυβερνητικό σύμπαν: πήγε στη Βουλή και είπε ότι δεν μιλάει «ούτε ως υπουργός ούτε ως στέλεχος της κυβέρνησης», προκειμένου να δηλώσει αλληλέγγυος στον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι. Μολονότι είναι τουλάχιστον άκομψο ένας πολιτικός να χρησιμοποιεί το βήμα της Εθνικής Αντιπροσωπείας για να μιλήσει όχι ως πολιτικός αλλά ως ευσυγκίνητος πολίτης, ο κ. Δένδιας εγκατέστησε έτσι ένα προγεφύρωμα ταύτισης με δυσπρόσιτες για την κυβέρνηση δεξαμενές ψηφοφόρων. Αλλες δεξαμενές τις έχει πιο εύκολες ο υπουργός, ο οποίος, όταν δεν ανακαινίζει με μπααθικό στιλ το υπουργείο Αμυνας, φροντίζει με κάθε ευκαιρία να ανακοινώνει ο ίδιος εξοπλιστικά προγράμματα, προλαβαίνοντας ακόμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό όπως έγινε πρόσφατα με την τέταρτη φρεγάτα για το ΠΝ, ή αυξήσεις στους ενστόλους.

Ακόμα και αν όλοι αντανακλαστικά και παραδοσιακά αποκηρύσσουν τον όρο «δελφίνος», έστω και αν η όλη σύγκριση μάλλον κολακεύει τον κ. Γεωργιάδη, η δημιουργία ενός πρώτου διδύμου μοιάζει να έχει συντελεστεί. Κάπως έτσι αρχίζει το παιχνίδι…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News